4 เมษายน 2551 20:49 น.
วรรธนภิโยกุล
แค่ผู้ชายคนเดียวที่ทิ้งไป
ไม่เห็นต้องเสียใจขนาดนั้น
แค่ผู้ชายหลายรักหักอกกัน
จะเก็บมันมาคิดให้จิตไหวหวั่นเพื่ออะไร
ก็แค่ไอ้ผู้ชายไม่รักดีแค่คนเดียว
ไม่เห็นต้องนั่งห่อเหี่ยวเปลี่ยวใจแบบนี้
แคร์ทำไมแค่ไอ้ผู้ชายไม่รักดี
คิดเสียว่าไม่มีเขาเราก็ไม่ยักตาย
ทีเมื่อก่อนเคยไปไหนมาไหนเอง
ใจนักเลงไม่กลัวเกรงใครหน้าไหน
แล้ววันนี้เล่าจะมัวนั่งเศร้าเป็นหมาเหงากันอยู่ไย
ตั้งสติแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ๆหันมาใส่ใจรักตัวเอง
อาจจะดูแปลกดูแตกต่าง
จากเคยมีเขาเคียงข้างในวันเก่า
จำไว้เถิดไม่มีอะไรที่เกิดมายั่งยืนสำหรับเรา
ชีวิตเราเป็นของเราแล้วจะเหงาเพื่อเขาทำไม
อย่างน้อยเราก็ต้องขอบคุณเขา
ที่ทำให้เราเห็นคราบอันหยาบสิ้น
ที่สอนเราให้นั่งเหงา...เศร้าน้ำตาริน
และสอนให้รู้ว่าแม้เราสูญสิ้นเขาเราก็ไม่ตาย
4 เมษายน 2551 12:32 น.
วรรธนภิโยกุล
คลื่นคงเหงา.....ถ้าไม่มีหาดทรายขาว
ทะเลคงว่างเปล่า......ถ้าไม่มีปลาดาวเวียนว่าย
เหมือนกันกับฉัน.....ถ้าตอนนี้ไม่มีเธอข้างกาย
ชีวิตคงหม่นไหม้ไม่สดใสอย่างที่เป็น
เธอคือคลื่นลูกใหญ่.....ที่โอบกอดพื้นทรายอย่างฉัน
ซัดสาดลบร้อยร้าวในใจกันจนมองไม่เห็น
รักของเธอช่วยซับน้ำตาที่ซ่านกระเซ็น
ดึงฉันออกมาให้เห็นแสงสว่างที่หลบเร้นมาเนิ่นนาน
และเพื่อจะตอบแทนความดีของเธอ
ผืนทรายอย่างฉันจะอยู่ข้างเธอเสมอไม่ไหวหวั่น
จะคอยกล่อมให้เธอฝันดีในทุกๆคืนวัน
และจะมีหัวใจที่รักมั่นเท่านั้นคือเธอ
4 เมษายน 2551 12:20 น.
วรรธนภิโยกุล
อย่าเดินหนีฉันจะได้ไหม
อย่าเพิ่งไปโดยไม่ฟังอะไรจากฉัน
อยู่ใกล้ๆได้ไหมถึงแม้ไม่อยากมองหน้ากัน
เธอคงไม่อากฟังคำที่ฉันจะพูดไป
สนใจกันบ้างจะได้ไหม
อย่าคิดว่าเป็นอะไรที่ไร้ตัวตนแบบนี้
นี่คงเป็นวันสุดท้ายที่จะได้บอกความในที่ใจมี
จะเดินหนีก็ขอใหฟังคำนี้ก่อนเดินจากไป
แค่คำว่าฉันรักแต่เธอ
มีเธอเสมอทุกเซลล์สมอง
แม้เธอจะเดินจากไปไม่หันกลับมามอง
ฉันก็พอใจแล้วที่ได้ฟ้องใจที่มี
4 เมษายน 2551 11:53 น.
วรรธนภิโยกุล
พันคำใส่ความหยาบหยามจิต
ให้ชีวิตผู้อื่นสะอื้นไห้
ชอบสร้างเรื่องต่อชอบก่อไฟ
ไม่นานดอกใจคงหมองไหม้เพราะใจตน
ทางใดขวางใจเขาให้เศร้าหมอง
มิได้มีเงินทองกองให่เห็น
สร้างเป็นแต่กรรมชั่วไม่กลัวบาปเวร
นี่แหละที่เค้าเรียกว่าเดรมนุษย์สุดโศกา
เห็นควักหนังสือสื่อความคิด
อ่านธรรมะทำจิตคิดผ่องใส
จะเปิดอ่านไปให้ได้พระแสงอะไร
ในเมื่อใจยังมีไฟอเวจี
ถึงได้ว่าอายุปาเข้าสามสิบ
ยังไกลลิบไอ้เรื่องชำเลืองมาขอ
สงสัยคงต้องไปกรอกใบสมัครไว้รอ
ให้เธอไปอยู่ต่อคานทองนิเทศน์ไง
เห็นอายุอานามย่างสามสิบ
แต่ความคิดกลับห่างกันลิบโลก
ชอบเสแสร้งเป็นนักแสดงบทโศก
คิดวาคนทั้งโลกสมองกลวงหรือจึงถือลวงหลอกกัน
ไอ้เรื่องชอบตอแอแปรเปลี่ยนเรื่อง
ให้เค้าขุ่นเคืองโกรธกันหันหน้าหนี
ไหนๆล่ะไอ้ที่ว่าไปบวชชี
วัดไหนนี่ที่สอนเธอให้คิดไม่ดีวจีชั่ว
ใจเป็นมารพาลจิตคิดทำตัว
ไอ้ที่ว่ามั่วๆคงเป็นตัวหล่อนที่ทำ
ถ้ายังเป็นอยู่แบบนี้
จะบวชชีคงช่วยชี้จิตมิได้
ขอแนะนำให้ใครก็ได้เค้าพาไป
ศรีธัญญาดีกว่าไหมเผื่อใจจะหายทราม
4 เมษายน 2551 11:36 น.
วรรธนภิโยกุล
ฉันมันผู้หญิงนิสัยไม่ดี
ไม่เหมาะสมที่ใครจะรักได้
ฉันมันผู้หญิงเอาแต่ใจ
ถึงไม่มีใครเค้าเหลียวแล
ฉัมันผู้หญิงปากเสีย
ไม่ชอบเฝ้าเลียแข้งเลียขา
ใจคิดยังไงปากก็เอื้อยเอ่ยเฉลยมา
คิดยังไงใจก็ว่าไปตามจริง
ไม่ชอบพูดจาอ้อมค้อม
พูดจาหว่านล้อมใครไม่ได้
ก็ฉันมันคนปากตรงกับใจ
จะให้เสแสร้งอย่างใครทำไม่เป็น
จะรักจะเกลียดไม่เสียดสี
ไม่สร้างภาพให้ดูดีเกินที่เป็นได้
ไม่ชอบปั้นน้ำเป็นตัวไม่กลัวใคร
ไม่ชอบใส่ไฟให้ใครเค้าทุกข์เศร้าเหงาอาวรณ์
มีแต่ฉันนี่แหละที่โดนเสียดสี
ในโลกนี้ทำดีได้ดีมันมีที่ไหน
ทำชั่วกลับได้ดีเกลื่อนไป
จะไปแคร์อะไรกับจิตใจคนโสมม
พวกหน้าไหว้หลังหลอกกลับกลอกจิต
ปากเป็นมิตรใจเป็นมารพาลดับสูญ
มือถือสากปากถือศีลใจอาดูร
อย่าเสียใจให้จิตดับสูญเพิ่มพูลกรรม
เห็นมองเขาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
หรือจะมองหาพระแสงไปแทงหวย
ทำหน้าตาเป็นหมาท่างงงวย
คาใจตรงไหนล่ะเดี๋ยวช่วยหายงวยงง
จ้องแต่คอยจับผิดชีวิตเขา
เรื่องของเขาเอาไปสอดเสริมเติมสี
ใจคอหยาบต่ำทรามสิ้นดี
คนแบบนี้นี่สินะพระเตรียมส่งให้ลงโลกันต์
หน้าส่วนตัว
944
