12 เมษายน 2551 21:21 น.
วรรธนภิโยกุล
เธอจะมีใครฉันไม่ว่า
แต่อย่าพามาให้ฉันเห็น
ฉันก็มีความรู้สึกโมโหเป็น
ไม่ได้ชาเย็นอย่างภายนอกที่เธอเห็นมัน
ถ้าคิดจะนอกใจ
ก็อย่าให้เขามาโคจรเข้าใกล้ฉัน
เพราะฉันอาจทำเธอและเขาหลุดจากวงโคจรไปพร้อมกัน
นี่คือคำเตือนจากฉันถึงพวกเธอ
อีกอย่างที่สำคัญ
อย่าให้ใครคนนั้นมาราวีฉัน
อาจเกิดเหตุทะเลาะวิวาทกัน
เพราะว่าฉันมันพวกชอบใช้ความรุนแรง
หากมีใครมาฟ้อง
ว่าเธอไปอยู่กับน้องคนนั้นคนนี้
ระวังตัวเอาไว้ให้ดีๆ
เธออาจต้องเสียเลือดไม่ดีให้ฉันชัวร์
ก็ไม่ได้เป็นลูกสาวเจ้าพ่อ
แต่ที่บ้านก้อแรงพอได้
ถ้ายังอยากจะมีลมหายใจ
ก็เลิกเสียทีนิสัยเดิมๆ
12 เมษายน 2551 21:09 น.
วรรธนภิโยกุล
ขออยู่คนเดียวอย่างนี้
จะได้ไม่มีใครสงสาร
แคร์ทำไมฉันมันก็เป็นได้แค่ดอกไม้ริมทาง
ไม่ได้สวยเลิศเลออย่างคนข้างๆเธอ
ไม่จำเป็นต้องเห็นใจ
ฉันอยู่คนเดียวได้สบายอยู่แล้ว
กลับไปดูคนของเธอดีกว่าพ่อเสน่ห์พราวแพรว
ฉันลบเธอไปจากใจฉันแล้ว.....เสียใจ
ไอ้ข้อความที่เธอส่งมาให้
ว่างมากไงถึงแอบเขาส่งมาถึงฉัน
ไม่กลัวเค้าจับได้หรือไรกัน
หรือว่าเค้าทนรับดารสันของฌะอลง
เออ..อีกอย่างนึงนะ
ไอ้เมล์น่ะก็ไม่ต้องส่งหา
ขี้เกียจคลิ๊กดีลี๊ดให้เสียเวลา
สู้ไปแต่งกลอนดีกว่าสร้างสรรดี
ไม่ต้องไปเสนอหน้าให้ฉันเห็น
ไม่ต้องโทรหาเช้ายันเย็นน่าปวดหัว
อย่าหักหลังเค้าสิคนที่อยู่ข้างๆตัว
ไม่กลัวเค้ามาตั้งฉากตั้งจั่วใส่ฉันหรือไง
12 เมษายน 2551 20:57 น.
วรรธนภิโยกุล
ถึงสงกรานต์ทีไรก็ใจหาย
เหมือนหัวใจจะละลายตามสายน้ำ
นึกถึงเมื่อปีก่อนๆที่เคยเล่นน้ำด้วยกัน
แต่วันนี้ไม่มีเธอนั้นเช่นวันวาน
ไม่อยากให้ใครมาสาดน้ำ
ไม่อยากให้ใครมาทำท่าจาปะแป้ง
คิดถึงแต่เธออย่างรุนแรง
ถ้าใครมาปะแป้งใครจะแสดงบทสุภาพบุรุษแทนเธอ
เมื่อสงกรานต์ปีก่อนหน้า
เธอยังมาเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาว
จดจำอยู่เสมอถึงเธอในทุกเรื่องราว
ไม่รู้เธอยังจำมันได้ป่าวเรื่องราวในวันวาน
วันสงกรานต์ปีนี้
ขอวอนคนดีกลับมาหาฉัน
มาคอยปกป้องคุ้มครองกัน
มาอยู่เป็นไม้คอยกัน....ใครฉันที
ยังจำได้ปีที่ผ่าน
มีพวกโรคจิตคอยคิดระรานฉัน
เธอเองก็ยังเกือบจะมีเรื่องกัน
เพราะเคืองที่พวกมันทำลามปาม
เฮ้อ....สงสัยว่าปีนี้
ฉันคงไม่ออกไปเล่นสงกรานต์ที่ไหน
เพราะไม่มีเธอเป็นการ์ตให้
คงไม่ค่อยอุ่นใจเหมือนตอนมีเธออยู่ใกล้ๆกัน
11 เมษายน 2551 10:39 น.
วรรธนภิโยกุล
เป็นคนไม่เคยยอมใคร
ไม่เคยก้มหัวให้ใครให้ขายหน้า
ไม่เคยต้องทนเจ็บใจเสียน้ำตา
ไม่เคยอ่อนข้อให้ใครถ้าไม่ผิดอะไร
ไม่เคยแอบชิ่งเงินใคร
ไม่เคยพูดใส่ร้ายป้ายสี
ไม่เคยคิดร้ายคิดไม่ดี
ไม่เคยคิดแม้จะแก้แค้นคนที่ขี้โกงเรา
แต่เมื่อมาถึงวันนี้
ความแค้นที่มีต้องสะสาง
จะไม่ปล่อยคนชั่วให้ลอยนวลเลยสักทาง
ไม่คิดจะปล่อยวางโมหะโทสะในใจ
เมื่อฉันทำคุณกะใครเค้าไม่ขึ้น
ให้เงินเค้ายืมเค้าก็หลบหนี
รับขี้จากงานของแม่นางตัวดี
ที่ยอมแบบนี้ก็แค่หวังให้โอกาสโจรกลับใจ
เมื่อฉันได้รู้เบื้องหลังอันโสมม
เปรียบดอกบัวในโคลนตมจมอยู่ใต้น้ำ
ครั้นจะว่าเป็นเวรกรรมหรือทำทาน
ก็เลยไม่คิดเก็บกดอาการที่มีในใจ
เพราะอะไรเล่า ?
ที่ทำเอาเราทนโศกเศร้าถึงเพียงนี้
เสียดาย-เสียใจตั้งแต่แรกที่รู้ความจริงที่มี
ขว้างงูไม่พ้นพอก็งี้......เฮ้อเวรกรรม
มันจุกอกแน่นอัดในหัวใจ
มันเสียใจและเสียดายตังค์เกินทนไหว
อยากจะแฉความจริงให้โลกล่วงรู้กัน
ว่าพวกมันหน้าไหว้หลังหลอกเพียงใดกัน
11 เมษายน 2551 10:25 น.
วรรธนภิโยกุล
เธอเป็นคนเดินเข้ามา
เธอพาใจที่หวั่นไหวไปจากฉัน
เธอเป็นเหมือนแสงตะวัน
ที่ฉันต้องการมันตลอดไป
ฉันเองก็เป็นแค่คนๆหนึ่ง
ไม่สวยซึ้งไม่กล้าหาญ
เป็นเพียงดอกหญ้าบานอยู่ข้างๆทาง
ที่เธอคงมองผ่านแล้ว.....ข้ามเลย
หน้าส่วนตัว
1584
