8 พฤษภาคม 2551 21:04 น.
วรรธนภิโยกุล
ขอบคุณความผิดพลาดในวันก่อน
ที่ช่วยสอนให้เข้มแข็งในวันนี้
ขอบคุณความเสียใจที่ใครไม่ไยดี
ที่ทำให้วันนี้ฉันรู้สึกดีกว่าที่เคย
เพิ่งมองเห็นโลกในมุมใหม่
แลดูสดใสกว่าที่เห็น
มุมมองเปลี่ยนไปจากที่เป็น
จากเดิมที่คิดที่เห็นเป็นตามเธอ
ในวันนี้เมื่อไม่มีใครเคียงข้าง
ก็ได้รู้ว่าทุกอย่างไม่ได้แย่เหมือนที่เห็น
จากเคยเป็นคนที่ใจเฉยๆชาๆเย็นๆ
แต่วันนี้กลับรู้สึกว่าได้กลับมาเป็นตัวเองเสียที
เพิ่งรู้ว่าความสุขที่แท้จริงของฉันในวันนี้
คืออิสระภาพที่มีแต่กลับไม่เคยมองเห็น
เริ่มรู้สึกว่าที่อดทนมาจนใจมันชาเย็น
เพราะว่ายึดมั่นเห็นอะไรๆก็เป็นเธอ
8 พฤษภาคม 2551 20:52 น.
วรรธนภิโยกุล
แม้ว่าชีวิตจริงทุกสิ่งนั้น
ไม่อาจเป็นตามใจที่ฝันที่ใฝ่ได้
แต่ก็ไม่เคยหยุดคิดท้อแท้แพ้ใจ
เพราะรู้ว่ายังมีใครเป็นกำลังให้เสมอมา
แม้ชีวิตไม่เลิศ..รวย..สวย..หรู
ไม่ได้ปูด้วยกลีบกุหลาบมีแต่ขวากหนาม
ก็ยังเชื่อมั่นในกำลังใจที่เธอให้ฉันอยู่ทุกยาม
แม้ชีวิตไม่สุขสบายแต่ใจก็อุ่นงดงามเมือ่มีเธอ
ขอเพียงมีเธอเป็นไฟเติมใจฝัน
ไม่ว่าอุปสรรคกี่ร้อยพันก็จะสู้ฝ่าฟันให้ไหว
แค่รู้ว่ายังมีเธออีกคนที่คอยเป็นฝนปลอบประโลมใจ
ไม่ว่าขวากหนามหรือระยะทางยาวไกลก็ไม่หวั่นไหวไปจากเธอ
อาจเคยทำให้เธอโกรธบ้างในบางครั้ง
แต่เธอก็ยังรักกันอยู่เสมอ
หัวใจของฉันจะยกมันไว้ให้เธอ
ไม่คิดพลั้งเผลอใจเบลอเมื่อเจอใคร
4 พฤษภาคม 2551 11:07 น.
วรรธนภิโยกุล
แม้ชีวิตที่ฉันต้องพบเจอ
อาจไม่มีเธอร่วมเคียงฝัน
แต่ก็ยังหายใจอยู่ในทุกๆวัน
แม้เหงาซ้ำๆกันแต่มันก็อยู่ดี
ไม่ต้องร้องไห้ให้ตาช้ำ
ไม่ต้องเป็นคนถูกกระทำเหมือนวันก่อน
ไม่ต้องนั่งคุกเข่าเฝ้าอ้อนวอน
ไม่ต้องทนดูเธอเล่นละครตบตากัน
แม้ชีวิตขาดๆหายๆบ้าง
แต่มีอยู่อย่างที่มั่นคงอยู่เสมอ
ก็คือกำลังใจคนในบ้านกลอนไม่ใช่หล่อนหรือตัวเธอ
ที่ทำให้ฉันไม่ต้องทนเซ่อให้พวกเธอจูง(จมูกไง)
เข้มแข็งแล้วนะใจของฉัน
ไม่เหมือนวันที่ผ่านพ้นใจหล่นหาย
อุปสรรคที่มีแม้มากมาย
ก็ขอสู้มันด้วยใจและกายของตัวเอง
เธออาจงงและสงสัย
ที่ฉันไม่เสียใจเหมือนก่อนหน้า
คิดได้แล้วว่าคุณค่าของหยาดน้ำตา
ไม่ควรยอมเสียให้คนไม่มีค่าอย่างเช่นเธอ
4 พฤษภาคม 2551 10:13 น.
วรรธนภิโยกุล
แบบว่าคนมันตรง
จะให้แสร้งแกล้งซุงแหลคงไม่ได้
ไม่ได้เป็นนักแสดงเสแสร้งไปทำไม
ทำอะไรชอบแบบตรงไปตรงมา
พูดไม่หวานขานไม่เพราะ
ไม่ชอบออเซาะฉอเลาะแบบใครเขา
ก็นี่แหละชีวิตจริงเรียลลิตี้แบบตัวเรา
ใครจะชอบทำน้ำเน่าเราไม่มายด์
ไม่ชอบหลอกล่อให้ใครเชื่อ
อย่างฉันเกลือต้องจิ้มเกลืออย่างเดียวเท่านั้น
ร้ายมาร้ายกว่ากลับไปให้มากเท่าตัวกัน
ดีมาก็ดีตอบให้มากกว่านั้นฉันจริงจัง
ไม่ได้เป็นคนซีเรียส
แต่เกลียดพวกโกหกซุงหลดซุงแหล
ใครจะว่าปากหมาฉันไม่แคร์
ช่วยไม่ได้อยากมาแหย่ให้ฉันจี๊ดทำไมกัน
ปากจัดว่าค่อนข้างแย่
นี่แหละนิสัยแท้ดั้งเดิมฉัน
ไม่ชอบให้ใครโกหกหลอกลวงกัน
ชอบคนปากกับใจตรงกัน..นั่นแหละชัวร์
3 พฤษภาคม 2551 16:31 น.
วรรธนภิโยกุล
ว่ากันว่าผู้ชายก็เหมือนไม้จิ้มฟัน
ใช้ได้ไม่กี่ครั้งก็เปลี่ยนทิ้ง
อันนี้ปลาก็เห็นด้วยมากๆจริงๆ
เพราะใช้ได้ไม่กี่ทีก็ต้องทิ้งเพราะเหม็นขี้ฟัน
แล้วไม่เห็นจะต้องเป็นตาย
กะอีแค่ผู้ชายร้ายๆมาโยนทิ้ง
อีกหน่อยคงได้เห็นกันจริงๆ
ว่าอานุภาพของผู้หญิงมันเหนือยิ่งกว่าสิ่งใด
สำหรับกลอนที่เขียนนี้
ไม่ได้ตั้งใจจะย่ำยีชายดีๆที่พบเห็น
ตั้งใจให้กลอนนี้กับผู้ชายเหลือเดน
ว่าอย่าคิดว่าตัวนะเป็นลมหายใจ(ของใครๆ)
แค่นี้น่ะมันยังน้อย
เดี๊ยถ้าเจอหน้าจะด่าให้หงอยเดินถอยหลัง
คิดว่าเป็นเทพรึไงที่พูดอะไรไปใครๆก็ต้องฟัง
โถ่เอ๊ย!เธอมันก็แค่ผู้ชายสัปเคเกเรเฮงซวย
แผลใจที่ให้ฉันมันจิ๊บจ๊อย
เดี๋ยวจะควงใครใหม่มาสอยให้หน้าหงาย
โลก1ใบก็ไม่ได้มีแค่1ผู้ชาย
ผู้ชายดีมีมากมายจะเสียดายทำไมแค่เธอ
หน้าส่วนตัว
871
