17 พฤษภาคม 2551 21:18 น.
วรรธนภิโยกุล
โรคร้ายยังพอมีทางรักษา
แต่โรคอิจฉารักษาไม่หาย
โรคร้ายเค้ารักษากันทางกาย
แต่โรคอิจฉาต้องรักษาที่หัวใจใครที่เป็น
17 พฤษภาคม 2551 18:18 น.
วรรธนภิโยกุล
งานหนักจังเลยวันนี้
อยากมีคนดีอยู่เคียงข้าง
ในยามที่ใจฉันอ้างว้าง
อย่างมีใครสักคนร่วมทางเหงาเศร้าเหลือเกิน
แค่มีกำลังใจ...จากใครแค่คนหนึ่ง
โลกคงสวยซึ้งกว่าที่เห็น
พระเจ้าเจ้าขาทำไมใจท่านถึงชาเย็น
ช่วยส่งใครมาเป็นเพื่อนใจได้ไหมใครสักคน
เห็นใครๆเค้าเดินจูงมือกันผ่านหน้า
ในใจครั่งอิจฉาแทบบ้าแล้วใจเอ๋ย
คิดว่าทำไมโชคดีๆไม่มีเข้ามาเลย
เฮ้อ...อยู่คนเดียวเหมือนเคยมันเซ็งจัง
14 พฤษภาคม 2551 21:34 น.
วรรธนภิโยกุล
ว่ากันว่าผู้ชายก็เหมือนไม้จิ้มฟัน
ใช้ได้ไม่กี่ครั้งก็เปลี่ยนทิ้ง
อันนี้ปลาก็เห็นด้วยมากๆจริงๆ
เพราะใช้ได้ไม่กี่ทีก็ต้องทิ้งเพราะเหม็นขี้ฟัน
แล้วไม่เห็นจะต้องเป็นตาย
กะอีแค่ผู้ชายร้ายๆมาโยนทิ้ง
อีกหน่อยคงได้เห็นกันจริงๆ
ว่าอานุภาพของผู้หญิงมันเหนือยิ่งกว่าสิ่งใด
สำหรับกลอนที่เขียนนี้
ไม่ได้ตั้งใจจะย่ำยีชายดีๆที่พบเห็น
ตั้งใจให้กลอนนี้กับผู้ชายเหลือเดน
ว่าอย่าคิดว่าตัวนะเป็นลมหายใจ(ของใครๆ)
แค่นี้น่ะมันยังน้อย
เดี๊ยถ้าเจอหน้าจะด่าให้หงอยเดินถอยหลัง
คิดว่าเป็นเทพรึไงที่พูดอะไรไปใครๆก็ต้องฟัง
โถ่เอ๊ย!เธอมันก็แค่ผู้ชายสัปเคเกเรเฮงซวย
แผลใจที่ให้ฉันมันจิ๊บจ๊อย
เดี๋ยวจะควงใครใหม่มาสอยให้หน้าหงาย
โลก1ใบก็ไม่ได้มีแค่1ผู้ชาย
ผู้ชายดีมีมากมายจะเสียดายทำไมแค่เธอ
14 พฤษภาคม 2551 21:27 น.
วรรธนภิโยกุล
จะเอาอะไรมาวัด
กับความซื่อสัตย์ที่เธอว่า
อ้างทุกทีที่ทำฉันมีน้ำตา
แต่ก็ยังทำผิดซ้ำๆเรื่อยมาไม่เปลี่ยนแปลง
ก็เธอนั่นแหละ
เป็นเด็กเลี้ยงแกะที่ฉันเห็น
โกหกเป็นอาชีพเช้ายันเย็น
ทำอะไรดีๆกะเค้าไม่เป็นบ้างหรือไร
เที่ยวหลอกใครต่อใครเค้าไปทั่ว
ไม่กลัวกรรมตามสนอง
สักวันเธอคงต้องน้ำตานอง
ที่เห็นผู้หญิงเป็นสิ่งของไร้ค่าไม่น่าจำ
14 พฤษภาคม 2551 21:15 น.
วรรธนภิโยกุล
เป็นไงบ้างล่ะคนดี
เจอจังๆแบบนี้รู้สึกจุกอกบ้างไหม
แต่สำหรับฉันแค่นี้น่ะมันน้อยไป
ต้องคูณ100เข้าไปถึงสาแก่ใจที่เธอทำ
หนอยแน่ะ...คิดคบไว้เผื่อเลือกอย่างนั้นเหรอ
คิดว่าเธอวิเศษวิโสใหญ่โตมาจากไหน
จับปลาสองมือแล้วผลล่ะเป็นไง
สะใจไหม๊ล่ะที่ใครๆก็ไม่แล
หน้าส่วนตัว
2461
