24 มีนาคม 2551 18:45 น.
วรรธนภิโยกุล
อาจเป็นเพราะความพลั้งเผลอ
ที่เจอเธอเธอเองก็คงเหงา
จึงเกิดเรื่องราวระหว่างเรา
ที่จะคอยเป็นเงาติดตามใจ
เพียงแค่นึกถึงเรื่องราวครั้งนั้น
หัวใจทำไมต้องไหวหวั่นถึงเพียงนี้
ก็แค่คนสองคนกับคืนเหงาเก่าๆเคยมี
แค่วันเวลาไม่กี่วินาทีที่เรามีกัน
ขอบคุณสำหรับวันเวลาที่มีค่า
ขอบคุณที่ให้รักตอบแทนมาถึงเพียงนี้
ขอบคุณความห่วงใยความหวังดี
ขอบคุณทุกๆนาทีที่เคยมีกันและกัน
เมื่อเราไม่อ่านย้อนเวลาได้
ฉันจะทำใจคิดเสียว่าเป็นเพียงฝัน
จะเก็บเธอไว้ในลมหายใจของทุกวัน
ให้เธอรู้ว่ายังมีฉันที่ยังเฝ้ารอเธอ
ไม่ว่าจะนานสักเพียงไหน
ไม่ว่าอะไรๆจะแปรผัน
แต่ควารู้สึกดีๆที่เรามีให้กัน
จะเก็บมันไว้ในความทรงจำตลอดไป
ขอเพียงเธอไม่ลืมกัน
ขอเพียงไม่ลืมวันเคยชิดใกล้
ไม่โกรธแม้ว่าเธอจะมีใครๆ
แต่ขอให้เก็บฉันไว้ในก้นบึ้งหัวใจก็เพียงพอ
24 มีนาคม 2551 18:31 น.
วรรธนภิโยกุล
เข้าใจในเหตุผล
เธอมีใครหลายคนให้ห่วงหา
จึงได้แต่แอบส่งsmsมา
ได้แต่แอบหวังว่าเธอคงอ่านมัน
24 มีนาคม 2551 18:28 น.
วรรธนภิโยกุล
ไม่เข้าเหมือนกัน
ทำไมต้องไหวหวั่นถึงเพียงนั้น
เพียงแค่เธอหันมาสบสายตากัน
แล้วโลกก็พลันเปลี่ยนสีไป
แต่พออยู่ไปไม่นาน
อาการที่เรียกว่าสันดารเริ่มเปิดเผย
แรกๆคบตบตียังไม่เคย
แต่วันนี้สะบักสะบอมเลยไอ้สาระเลว
ไหนว่ารักนักรักหนา
พอเห็นสาวๆผ่านมาทำตาหวาน
นี่แหละคือสันดาร
ของผู้ชายร่านๆอย่างเธอ
หน้าส่วนตัว
810
