27 มีนาคม 2551 22:35 น.
วรรธนภิโยกุล
ขอบคุณกับทุกสิ่งที่ให้มา
ขอบคุณวันเวลาดีๆที่เคยมีให้ฉัน
ขอบคุณความห่วงใยที่เคยมีให้กัน
สัญญาว่าจะเก็บมันในใจฉันตลอดไป
ในบางเวลาที่เราเคยมี
ทั้งร้ายทั้งดีที่มีต่อฉัน
มันสะสมเพิ่มเติมจนผูกพันธ์
แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเราคงไม่เหมือนเดิม
ที่เคยทำทุกเรื่องให้ฉัน
ขอให้คิดว่าก็แค่ฝันจะได้ไหม
ความจริงคือเราไม่อาจมีกันได้อีกต่อไป
จะเหลือไว้แค่เพียงความทรงจำดีๆ
ลงทุนทิ้งทุกสิ่งมาก็เพราะฉัน
แต่ผลลัพธ์ที่ได้นั้นเพียงพอไม
ผลตอบแทนคือเธอเสียแฟนไป
แล้วจะทนเบอยู่ทำไมในเมื่อใจเราต่างกัน
ยอมรับเคยรักเธอกว่าสิ่งอื่นใด
แต่ความเสียใจที่เธอมีให้มันลบล้าง
กับภาพความทรงจำสีจางๆ
ที่เธอปล่อยฉันอ้างว้างเพียงลำพัง
จะกี่หมื่นล้านคำขอโทษ
ฉันคงเลือกยกโทษให้เธอไม่ได้
ความไร้ค่าที่เธอเคยให้มามันเข้ามาแทนที่ในหัวใจ
ไม่อาจมีทางไหนที่จะทำให้เราเป็นเหมือนเดิม
กะอีแค่หัวใจที่ไร้ค่า
เธอเองคงคิดขว้างปาเมื่อไหร่ก็ได้
กับเรื่องเลวร้ายที่เกาะกินในหัวใจ
ฉันขอเลือกที่จะเป็นฝ่ายเดินจากไปจากเธอเอง
การจากลาของคนไม่มีค่าอย่างฉัน
มันคงไม่ทำให้ใจเธอหวั่นไหว
ไม่ว่าฉันจะอยู่หรือฉันจะไป
เธอก็คงไม่ได้ใส่ใจกันอยู่ดี
ขออวยพรให้เธอกับเขา
รักกันให้ยืดยาวกว่าเราจะได้ไหม
ขอให้เธอรักเค้าให้หมดหัวใจ
อย่าหลงเหลือเผื่อใจให้ใครอีกเลย
ถึงแม้ในวันนี้ฉันต้องมีน้ำตา
เธอก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลากับคนอย่างฉัน
ขอให้เธอใส่ใจและรักเค้าให้เท่าๆกัน
หรืออาจจะรักเขาให้มากกว่าฉันก็ยินดี
เห็นว่าเธออยู่กับเขาแล้วเป็นสุข
ก็ขออย่าได้ทำให้เขาเป็นทุกข์เหมือนกับฉัน
ขอให้เธอกับเขานั้นรักกัน
ไปจนกว่าถึงวันสิ้นชื่อฉัน..ฉันขอวอน
ไม่ได้พูดประชดประชัน
หรือยุแยงให้เธอนั้นโมโห
อยากให้คุยกันด้วยเหตุผลเหมือนคนโต
ไม่อยากให้เธอหงุดหงิดโมโหโวยวาย
ก็ความเลวของเธอมีมากมาย
เกินกว่าคนอย่างฉันจะบรรยายมันได้ไหว
ทั้งใช้กำลังทั้งใช้ความรุนแรงกับฉันอยู่ร่ำไป
อยากบอกว่าดีใจที่ตัดเธอออกไปจากใจได้เสียที
27 มีนาคม 2551 16:09 น.
วรรธนภิโยกุล
ในช่วงเวลาที่เคยได้ใช้ชีวิต
เคยทำถูกทำผิดคิดชั่วบ้าง
แต่ไม่เคยคิดร้ายมุ่งทำลายที่ปลายทาง
มีแต่คิดปล่อยวางอโหสิกรรม
แล้วทำไมพระเจ้าถึงใจดำนัก
ไม่ส่งใครมาให้รักให้หลงฉัน
มีแต่คนคอยกลั่นแกล้งทุกวี่วัน
เดี๋ยวฟ้องนี่เดี๋ยวแหลนั่นฉันเซ็งเลย
หรือเป็นเพราะโชคชะตาฟ้าลิขิต
เขียนเส้นทางเดินให้กับชีวิตฉัน
ให้ต้องประสพพบเจอเรื่องร้ายๆทุกวี่วัน
เอาเถอะช่างมันถือว่าใช้หนี้กรรมที่ทำมา
อยากจะขอความเห็นใจจากใครบ้าง
ช่วยมาแง้มหน้าต่างหัวใจไม่ให้สับสน
ช่วยมาคอยแบ่งปันสุขและทุกข์คน
ขอแค่ใครสักคนที่จริงใจ
ตัวฉันเองไม่เคยจะคิดท้อ
กับอุปสรรคที่ยืนรออยู่ข้างหน้า
แต่ไม่รู้ว่าทำไมต้องมีน้ำตา
ในเมื่อเจอปัญหามานับร้อยพัน
เรื่องของความอิจฉาริษยา
การสร้างภาพมารยาสาไถ
การเป็นนักแสดงตลบตแลงกันไป
ไม่เห็นมันจะดีตรงไหนชั้นไม่อยากทำ
จะให้ใส่หน้ากากเป็นแม่พระ
รับรองว่าฉันน่ะเป็นไม่ได้
เพราะฉันไม่เหมาะกับบทบาทแม่พระใจงามสุดใจ
นางมารร้ายคงเหมาะกว่าถ้าชั้นเป็น
ทุกๆเรื่องราวที่แต่งมาเป็นกลอนนี้
มันช่วยให้ชั้นมีความสุขขึ้นเยอะ
ดีกว่านั่งฟังคำพูดเสแสร้งแกล้งเลอะเทอะ
ของพวกจิตใจเขลอะเหม็นเน่าเอาไม่ลง
ก็ไม่ได้ว่าตัวเองดีกว่าใคร
แต่ยังไงความจริงใจชั้นยิ่งใหญ่กว่าเสมอ
ถึงแม้คำพูดจะบ้านๆไม่หวานเหมือนพวกเธอๆ
ชั้นก็ยังไม่เคยเผลอตอแหลใคร
เอาเป็นว่าเขียนกลอนมาก็นานและ
เดี๋ยวคุณนายแมะจะบ่นหา
งั้นเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยมาแต่งกลอนใหม่ๆอีกสักครา
แต่วันนี้ขอตัวลาแม่มาตาม(ไปแว้วๆๆๆ)
27 มีนาคม 2551 15:39 น.
วรรธนภิโยกุล
+++มิตรเทียม(คือคนเทียมมิตร)++++++
คนเทียมมิตรพิศดูรู้กลับกลอก
คนปลอกลอกหัวประจบคบไม่ได้
คนดีแต่พูดปูดเปื้อนเลอะเลือนไป
ทางหายนะนี้ไซร้ไม่ดีเลย
คนปอกลอกเช่นไรให้สังเกต
มีกิเลสเหตุร้ายเอาแต่ได้
เสียให้น้อยคอยหาได้หมายกำไร
น้ำใจร้ายไม่ช่วยมิตรในกิจการ
คนดีแต่พูดปูดเปื้อนเชือนปราศรัย
อ้างของไม่มาถึงพึงไขขาน
สงเคราะห์ด้วยสิ่งไร้ค่าน่ารำคาญ
มีกิจการพึ่งมิได้ให้ระอา
คนหัวจบคบเพื่อนมิเตือนชั่ว
พาหมองมัวหัวประจบเพราะคบหา
ต่อหน้าสรรเสริญเมินหลังตั้งนินทา
คนชั่วช้าหาใช่มิตรชอบกีดกัน
คนชักชวนมวลมิตรคิดชั่วช้า
ดื่มสุราเที่ยวกลางคืนดึกดื่นนั่น
ชวนดูมหรสพคบมิตรติดพนัน
ชวนอย่างนั้นหายนะหาใช่มิตรฯ
********มิตรแท้********
มิตรแท้นั้นดีมีอุปการะ
มิตรแท้จะร่วมทุกข์ร่วมสุขสันติ์
มิตรแท้แนะประโยชน์โชติชีวัน
มิตรแท้รักใคร่กันฉันญาติสะอาดใจ
มิตรมีอุปการระรักษาเพื่อน
ไม่แชเชื่อนเตือนใจเพื่อนที่เชือนแฉ
ชวยคราวเพื่อนพบเหตุทุกข์เภทภัย
มีน้ำใจไมตรีเพื่อนดีงาม
มิตรร่วมทุกข์ร่วมสุขเป็นมิตรแท้
บอกความลับแก่เพื่อนไว้ไม่ถูกหยาม
ปิดความลับไม่ทิ้งยิ่งภัยยาม
น้ำใจงามพลีชีวิตเพราะมิตรดี
มิตรแนะนำประโยชน์ห้ามมิให้ไฝ่ชั่ว
ให้ตั้งตัวดีมีศีลธรรมตามสอนสั่ง
ให้เพื่อนฟังสิ่งดีที่ไม่เคยฟัง
ช่วยปลูกฝังทางสวรรค์ให้มั่นใจ
มิตรมีความรักใคร่น้ำใจมิตร
มากน้ำจิตปิดภัยให้สหาย
เพื่อนได้ดีมีใจช่วยอวยชัย
ยามมีภัยให้ที่พึ่งซึ่งเพื่อนดี
27 มีนาคม 2551 14:02 น.
วรรธนภิโยกุล
โชคชะตาฟ้าลิขิตชีวิตฉัน
ให้ต้องฝ่าฟันแต่อุปสรรคเช่นนั้นหรือ
เสียทั้งใจหายทั้งเงินจนหมดมือ
นี่หน่ะหรือคือผลตอบแทนที่ทำดี
เงินที่ใครๆเค้าหยิบยืมเอาไปใช้
ตอนเราให้เขาเห็นเราเป็นพระเจ้าเขานบไหว้
ยามทวงเล่าเขาเห็นเราเป็นจัญไร
เงินไม่ได้ซ้ำเสียหน้าที่กล้าทวง
ส่วนตัวเราเค้ากลับมองเป็นตัวถ่วง
ที่คอยหน่วงความเจริญครอบครัวเขา
เรื่องไหนใครจะผิดก็มาคิดว่าเป็นเรา
โถชีวิตนี้ช่างเศร้าน้ำเน่ากว่าในละคร
ก็อาจเคยมีบางช่วงที่พลั้งปาก
ก็ไม่มากไม่มายไม่หนักหนา
ก็แค่พูดสู่กันฟังถึงความจริงที่เป็นมา
ก็ยังโดนกล่าวหาว่าคิดอคติทุกครั้งไป
งั้นแค่หายใจก็คงผิดแล้วใช่ไหม
ถ้ายิ่งนั่งถอนหายใจคงแปลว่าเราคิดริษยา
ชั้นคงผิดตั้งแต่เริ่มก้าวย่างเข้ามา
เป็นต้นเหตุแห่งปัญหาทุกอย่างที่มี
ไม่เคยเห็นฉันถูกเธอมองแง่ดีบ้าง
มีแต่คอยมองฉันต่างแตกแปลกแยกเขา
พอเล่าเรื่องจริงก็หาว่าใช้อคติไม่ผ่อนเบา
ที่คิดมองพี่สาวเขาว่าเลวทราม
***************************
เมื่อใดความจริงนั้นเปิดเผย
อยากรู้จังเลยเธอจะทนทำเฉยอยู่อีกไหม
ถ้ารู้ว่าพี่เธอนั่นแหละที่คอยใส่ไฟ
เธอจะยอมรับความจริงนั้นได้ไหมถามจริงๆ
ทุกๆคนต่างก็มองฉันเป็นคนผิด
ทุกคนมองว่าฉันน่ะคิดริษยาเขา
ทำไมไม่ใส่ต่างหูถ่วงๆความหูเบา
จะได้เห็นความจริงเขาร้ายเพียงใด
คอยโพสต์สาดด่าทอฉันในเว็ป
แรกๆที่อ่านเจอก็เจ็บมากรู้ไหม
แต่เดี๋ยวนี้เริ่มชินชายอมเข้าใจ
ไม่อยากถือสาคนบ้าใบ้ไร้ศีลธรรม
---------------------------------------------
เดี๋ยวก็คงได้รู้ว่าหมู่หรือจ่า
ข้อมูลที่สืบค้นมาน่าจะพอเป็นหลักฐาน
เอาไว้จับผิดคนเลวโยสันดาร
กะคนหน้าด้านหลอกได้แม้กระทั่งตัวเอง
แต่ก็อย่างที่ว่านั่นแหละ
ปากถือศีลทำกระแดะดูซื่อใส
แต่ตบตาฉันไม่ได้หรอกแม่คนจัญไร
ถ้าระรานฉันเมื่อไหร่ได้เจอดี
++++++++++++++++++++++++++++
25 มีนาคม 2551 11:20 น.
วรรธนภิโยกุล
ตอนแรกๆที่คบกันใหม่ๆ
อะไรๆเธอก็ยอมตามใจฉันเสมอ
แต่วันนี้อะไรที่มันเปลี่ยนใจเธอ
ถึงได้เผลอแสดงตัวตนที่แท้จริงออกมา
เคยเอาอกเอาใจสารพัด
ยุงไม่ให้กัดไรไม่ให้ไต่ใครไม่ให้เห็น
เดี๋ยวนี้ไม่เคยห่วงว่าจะร้อนหรือจะเย็น
เห็นแต่คนในครัวที่เป็นคนสำคัญ
ในเมื่อทุกๆอย่างเริ่มเปลี่ยนไป
อะไรดีๆที่ทำให้กลับมองไม่เห็น
เริ่มมองกันเป็นของตายหรือชาเย็น
เริ่มมองกันว่าเป็นนางมาร
แล้วจะทนอยู่กันไปเพื่ออะไร
ในเมื่อความเห็นความเข้าใจเริ่มแปรผัน
ความเข้าใจของ2คนไม่ตรงกัน
และคงไม่มีทางปรับมันให้เหมือนเดิม
พอไม่พอใจหรือโมโหใครก็พาลฉัน
เอะอะก็ใช้ความรุนแรงใส่กันอย่างนั้นหรือ
รู้ทั้งรู้ว่าฉันมันคนไม่คือ
ฉันคนดื้อคนเลว
แล้วจะรั้งฉันไว้เพื่ออะไร
สู้จบๆกันไปคงดีกว่านี้
อย่างน้อยฉันก็ไม่ต้องเจ็บตัวเจ็บใจฟรีๆ
ตกลงตามนี้เลิกกันเถอะเรา
ก็เมื่อก่อนตอนไม่มีเธออยู่ใกล้
ฉันอยากจะไปไหนมาไหนก็ทำได้ตามใจเสมอๆ
แตกต่างจากตอนที่คบกับเธอ
อิสระไม่เคยได้พบเจอเพราะเธอตัดเสรี
อยากลองใช้ชีวิตที่เลือกเอง
ไม่ใช่ต้องอยู่กับนักเลงแบบนี้
คิดจะตบก็ตบอยากตีก็ตี
เธอคิดว่าฉันต้องทนอยู่กับสิ่งนี้เพื่ออะไร
ทุกๆครั้งที่ทะเลาะกัน
เธอก็จะมาขอโทษฉันตอนหลังเสมอ
คนเรามันเจ็บแล้วจำรู้ไหมเธอ
อย่ามาทำเป็นเวอร์เห่อแสดง
หน้าส่วนตัว
706
