24 เมษายน 2550 15:15 น.
วรรณวราภรณ์_เมย์
ยามไร้รักช้ำนักน้ำตาร่วง
ใจทั้งดวงหมดสิ้นทุกสิ่งสรร
จบลงแล้วใครที่เคยบอกรักกัน
คงจะไม่มีวันหวนกลับคืน
โอ้อิศราน้อยของดวงแก้ว
ในเมื่อเขาทิ้งแล้วก็อย่าฝืน
ทนทุกข์ช้ำทำไมใจกล้ำกลืน
โปรดจงช่วยหยัดยืนด้วยรักเรา
ไม่อยากให้..สายลมหม่น
ไม่อยากให้สายลมทนนั่งเหงา
อย่าลืมสิ ... สายลมยัง..มีแสงดาว
แสงจะคอยสุขสกาวในดวงแด
ถึงแม้แสงดาราจะน้อยนิด
ไม่จรัสแสงสุดจิตดังดวงแข
แต่แสงดาวอยากคอยช่วยดูแล
ไม่เคยแคร์ความหลังที่ผ่านมา
อิศราน้อยของแสงดาว..
คงถึงคราวที่เราคงต้องหา..
โอกาสมานั่งด้วยกัน..มองดารา
ที่ส่องสกาวบนฟ้า...อยู่ด้วยกัน
23 เมษายน 2550 13:21 น.
วรรณวราภรณ์_เมย์
แสงดาว...แรกริบหรี่ เพราะว่ามีความรักขม
หน้าชื่น..แต่อกตรม ไม่อยากชมความรักเลย
ต่อมา..สายลมพัด เข้ามาปัดความเงียบเฉย
ความรักเข้ามาเกย สายลมเอย..อิงแสงดาว
สายลมเริ่มสงสัย ว่าทำไมมานั่งหนาว
รัศมีไม่แพรวพราว เหมือนดวงดาวดวงอื่นเลย
แสงดาวได้ยินแล้ว โอ้อกแก้วอยากเฉลย
เพราะ"รัก"ยังไงเอย รักไม่เคยให้ใครจริง
สายลมฟังมานาน เริ่มสงสารหัวอกหญิง
สายลมไง..ให้รักจริง จะไม่ทิ้งแสงดาวเลย
แสงดาวเริ่มมองหน้า สายลมมาคู่เขนย
จะจริงหรอสายลมเอย ฉันไม่เคยเจอรักจริง
สายลมนั้นยืนยัน จะรักมั่นในทุกสิ่ง
แสงดาวอย่าประวิง ขออย่าได้ชิงเฉยชา
แสงดาวก็เลยบอก ใจฉันชอกช้ำอยู่หนา
อกหักมาหลายครา ยังจะมาบอกรักเรา
สายลมจะสัญญา จะรักษาแผลที่เขา
ทำเธอให้แสนเศร้า ด้วยรักเราที่จริงใจ
แสงดาวให้เวลา สายลมมาเคียงคู่ใกล้
ให้เวลา..พิสูจน์ใจ ดามแผลให้..ใจแสงดาว
23 เมษายน 2550 10:12 น.
วรรณวราภรณ์_เมย์
เพราะความเข้าใจผิด
ตัวเธอเลยคิดจะเปลี่ยนผัน
เพราะฉันเอง ที่มันคิดไม่ทัน
ไม่เคยคิดไว้ใจกัน ไม่ได้ไว้ใจเธอ
ฉันรู้ว่าฉันผิด
ตัวฉันคิดพลาดไป...พลั้งเผลอ
แต่ที่ฉันทำลงไป เพราะรักเธอ
ฉันเลยคิดเพ้อเจ้อ ว่าเธอไม่รักกัน
สิ่งที่เธอให้กัน ฉันรู้
ทุกคราวที่เธอไม่อยู่...ฉันยังฝัน
ว่าเราสองคนยังลึกซึ้งเหมือนทุกวัน
ยังอยู่ในอ้อมกอดของกันเหมือนอย่างเคย
เป็นเพราะฉันผิดเอง
ที่ปล่อยอารมณ์ให้คว้างเคว้ง..นิ่งเฉย
ถึงพูดอะไรทำอะไรไม่คิดเลย
สุดท้ายก็ลงเอย .... เลิกกัน
บทกวีนี้...อาจเลื่อนลอย
เพราะผู้แต่งน้ำตาปรอย...ก็คือฉัน
ใจแทบจะสลาย มลายพลัน
ตราบชั่วนิจนิรันดร์...ฉันจะยังรักเธอ
22 เมษายน 2550 15:35 น.
วรรณวราภรณ์_เมย์
กับความไม่ไว้ใจกัน
กับคืนวันที่ว่างเปล่า
กับคืนที่ไม่มีเรา
กับวันที่ดวงดาวไม่ส่องประกาย
กับใจสำนึกผิด
กับความคิดที่ไม่มีความหมาย
กับความมืดที่อยู่รอบกาย
กับความเดียวดาย...ไร้เธอ
กับใจที่อ้างว้าง
กับความหวังที่เลือนลาง..พลั้งเผลอ
กับวันนี้ที่ไม่มีเธอ
กับเรื่องราวที่เจอ ช่างตอกย้ำใจ
กับความเฉยชาของเธอ
กับความหวังเบลอๆ...ที่เธอให้
กับความหวัง..ที่ปูทางไว้แสนไกล
กับสิ่งที่เคยเฝ้าฝันไว้ด้วยกัน
กับเรื่องราวที่ฉันคิด
กับเรื่องที่ฉันยึดติดกับความฝัน
กับสิ่งที่เธออยากลืมมัน
กับสิ่งที่ฉัน...ไม่เคยลืมเธอ
หน้าส่วนตัว
960
