29 พฤษภาคม 2546 00:22 น.
วรรณกาญจน์
ฝนกระหน่ำฟ้าร้องก้องไปทั่ว
ภาพสลัวมัวรางอย่างความฝัน
น้ำกระทบกลบสรรพสำเนียงพลัน
ทำใจฉันล่องไหลไปตามธาร
เวลานานเท่าไรไม่อาจรู้
เผลอเฝ้าดูอัมพรร่อนส่งสาร
เหมือนทุกข์ตรมถมทับนับเนิ่นนาน
หวังบอกผ่านโลกเราให้เข้าใจ
จนเมฆดำผ่านไปเมื่อใกล้ค่ำ
ฉันเดินย่ำมองนภาคราสวยใส
พบรุ้งแฝดโค้งขนานม่านฟ้าไกล
เหนื่อยเพียงใดจากงานปานมลาย
เปรียบชีวิตทุกข์เศร้าเข้าแทรกซัด
ดุจลมพัดพิรุณหมุนเป็นสาย
แล้วเมื่อทุกข์หายลับก็กลับกลาย
พายุร้ายเงียบสงบพบรุ้งงาม
18 พฤษภาคม 2546 20:01 น.
วรรณกาญจน์
เหนื่อยใช่ไหมคนดีมานี่ก่อน
ลองหนุนตักพักผ่อนหากอ่อนล้า
สูดหายใจผ่อนแผ่วแล้วหลับตา
จะซับหน้าเช็ดเหงื่อเพื่อเธอเอง
มีเรื่องเครียดหรือไรขอให้บอก
ระบายออกเถิดหนาอย่าคร่ำเคร่ง
ถึงทุกข์ร้อนตัวฉันไม่หวั่นเกรง
เป็นคนเก่งกล้าได้หากใกล้เธอ
ยามใดเศร้าเหงาท้อต่อทุกสิ่ง
ที่พึ่งพิงหนึ่งนั้นฉันเสมอ
ขอเป็นคนข้างกายคล้ายเพื่อนเกลอ
ไม่ไผลเผลอละสายตาแม้นาที
หากเธอกลัวสิ่งใดในโลกกว้าง
ฉันเคียงข้างฝ่าฟันไม่หันหนี
แม้นเวลาคล้อยเคลื่อนเดือนเป็นปี
สัญญานี้ไม่มีวันผันเปลี่ยนแปลง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวรรณกาญจน์
หน้าส่วนตัว
1275
