17 กุมภาพันธ์ 2546 00:35 น.
วรรณกาญจน์
เพ็ญเดือนสามงามลออทอทาบฟ้า
หมู่เมฆาล้อมรายคล้ายสรรเสริญ
อีกแววดาววาวอร่ามงามเหลือเกิน
ดุจอัญเชิญจันทร์เป็นเพ็ญมงคล
ย้อนรำลึกถึงวันอันศักดิ์สิทธิ์
ธรรมสถิตแผ่ผ่านสุขทุกแห่งหน
ทั่วธานีมีเพียงผู้วิญญูชน
พุทธดลดับกิเลศเหตุก่อกรรม
ทำความดีละชั่วไม่มัวจิต
ตรัสให้คิดฉุดตนไว้ไม่ถลำ
หวังมนุษย์พ้นทุกข์สุขด้วยธรรม
จึงน้อมนำสู่เหล่าชนวนหลงทาง
ให้ใจงามพิสุทธิ์ดุจเดือนผ่อง
ให้เรืองรองปัญญาหาใดขวาง
ให้สติสมาธิมิเลือนลาง
ให้สุดทางไกลลิบคือ นิพพาน
12 กุมภาพันธ์ 2546 21:05 น.
วรรณกาญจน์
รักเพราะว่าอารมณ์ยากข่มไว้
รักนั้นใช่สิ่งประเสริฐเลิศแท้หรือ
รักพอดีที่ตรงไหนอยากหารือ
รักนั้นคือสิ่งจำเป็นเช่นอะไร
หรือรักเป็นเช่นอาหารรสหวานล้ำ
หรือเป็นน้ำโอสถทิพย์ยืนชีพไข
หรือยาพิษกรดกัดตัดขั้วใจ
หรือคือไฟไหม้โหมโดมดวงแด
หลงเวียนวนทนแปลแค่คำรัก
หลงรู้จักรับไว้จนได้แผล
หลงเดินพลาดเผลอพลั้งโดนรังแก
หลงมองแต่ด้านดีที่รักครอง
ผิดจนฉันต้องหวนทวนความคิด
ผิดที่จิตเราตรมระทมหมอง
ผิดเพราะรักไม่สมอารมณ์ปอง
ผิดจึงลองเก็บไว้ใช้เป็นครู
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวรรณกาญจน์
หน้าส่วนตัว
803
