16 กันยายน 2545 19:39 น.
วรรณกาญจน์
คิดถึง เธอจะ รู้ไหม
หากไม่ โทรไป ไถ่ถาม
คิดถึง เธอทุก โมงยาม
คอยห้าม ไม่ให้ ใจลอย
เป็นห่วง ตัวเธอ รู้ไหม
คงไม่ ปล่อยใจ ให้หงอย
เช่นนั้น ตัวฉัน คงพลอย
เศร้าสร้อย เพราะคอย ห่วงเธอ
หวังดี เธอนี้ รู้ไหม
กลัวว่า บอกไป แล้วเก้อ
หวังให้ เธอนั้น พบเจอ
สิ่งเธอ ค้นหา มานาน
รักเธอ เข้าแล้ว รู้ไหม
เผลอใจ เมื่อไร สุดขาน
แต่ว่า คงรัก ไม่นาน
เกียจคร้าน รอรัก จากเธอ
14 กันยายน 2545 09:00 น.
วรรณกาญจน์
เรื่องเล่าในครั้งนี้มีอยู่ว่า
ชายสามคนนั่งตกปลาริมตลิ่ง
ชายคนหนึ่งเบ็ดเริ่มสั่นไหวระวิง
ตกได้จริงแต่หาใช่ได้ตัวปลา
ที่ตกได้ไม่พูดเล่นเป็นเงือกสาว
น้ำตาพราวอาบสองแก้มแกมประหม่า
ร้องอ้อนวอนขอให้ปล่อยสู่ธารา
จะมอบสามพรล้ำค่าถ้าต้องการ
ชายคนแรกขอฉลาดขึ้นสองเท่า
ปิ๊ง!รับเอาไปได้เลยเงือกกล่าวขาน
ชายเริ่มท่องและวิเคราะห์บทกลอนกานท์
เช็คสเปียร์ยังสะท้านกรานปัญญา
ชายที่สองขอฉลาดเพิ่มสามเท่า
ปิ๊ง! รับเอาไปเลยท่านเจ้าขา
ชายเริ่มแก้โจทย์คณิตคิดนานมา
ศตวรรษกว่ามิอาจหาใครไขเลย
ชายที่สามบอกเร็วพลันฉันห้าเท่า
ทิ้งความเขลาเป็นวิญญูดูผ่าเผย
เงือกโน้มน้าวอันตรายนะท่านเอย
อยู่เฉยๆจะเปลี่ยนเป็นเช่นอีกคน
ชายยังคงยืนกรานตามที่บอก
เงือกล่อหลอกอย่างไรไม่เป็นผล
จำต้องเสกพรสุดท้าย สิ้นเสียงมนต์
ชายล่องหน กลายร่างเป็นเช่นสตรี!
อิอิ ...ชอบๆๆ
12 กันยายน 2545 01:06 น.
วรรณกาญจน์
ถึงวันเกิดแน่แล้ว หลานป้า คนดี
ที่สิบสองกันยา เช่นนั้น
ขอพรทั่วทั้งหล้า แลสรวง สวรรค์งาม
รวมหมดทั้งหกชั้น เพื่อเจ้า ซนคุง
หวังใดเล่าที่เฝ้า รอคอย
แม้สิ่งนั้นไม่ลอย สู่เจ้า
ขอเพียงแต่อย่าถอย หยุดอยู่
จงมุ่งหน้าเร็วเข้า จักได้ สมปอง
พรอันใดก็แพ้ ใจเรา
ป้าจึงอยากให้เจ้า รับรู้
อย่ามัวปล่อยใจเหงา คอยโชค
โลกไม่เที่ยงเลี่ยงสู้ แน่แท้ อายชน
จักให้แน่ฟังป้า อีกที
สิ่งที่ป้าส้มนี้ ตรึกให้
ขอดวงจิตสุทธิ์ศรี เกิดแก่ หลานซน
กายแกร่งกล้าและไร้ โรคเร้า รุมราย
10 กันยายน 2545 18:41 น.
วรรณกาญจน์
หากเธอคิดชีวิตเหมือนเลือนความหวัง
อีกรอบกายของเธอยังดูเหว่ว้า
ไร้ร่างรอยใครคอยซับหยาดน้ำตา
มิอาจหาซึ่งเหตุผลยั้งชนม์วาย
เธอที่รักฉันนี่ไงไว้ใจฉัน
เธอปิดกั้นทุกข์ใดวานขานขยาย
สิ่งใดคอยหลอกหลอนซ่อนในกาย
โปรดบรรยายแม้เล็กน้อยฉันคอยฟัง
ไม่เป็นไรข้างเธอนั้นมีฉันนี้
อยู่ทุกที่ทุกเวลาอย่าสิ้นหวัง
ให้ความรักภักดิ์แด่เธอตราบชีพยัง
แม้คนทั้งโลกาลาจากจร
แม้นทุกสิ่งเธอเคยหวังพังย่อยยับ
สลายลับเติมสิ่งใดไม่อาจผ่อน
ลืมหมดสิ้นแหล่งพลังยั้งชีพมรณ์
เตือนเธอก่อน ย้อนมองกัน ฉันนี่ไง
9 กันยายน 2545 19:40 น.
วรรณกาญจน์
เคยบ้างไหมให้ข้างในฤทัยนี้
รู้สึกมีที่แสนกว้างสุดทางหา
เก็บทั้งสุขทุกข์ปะปนผจญมา
จนเกินกว่ามาย้อนจับนึกนับตรอง
ยามเมื่อสุขปลุกให้ยิ้มอุ่นอิ่มหน้า
มองโลกาน่าโอบเอาเป็นเจ้าของ
รักทุกสิ่งยิ่งกว่าเคยไม่เฉยมอง
อยากจับจองครองไว้มิให้กลาย
ส่วนยามทุกข์ปลุกอย่างไรให้ใจตื่น
แดดสดชื่นรื่นไม้งามเมื่อยามสาย
ยังมองเห็นเป็นเมฆดำครอบงำกาย
อยากชึพวายหายลาลับไม่กลับยืน
ใจที่ทุกข์สุขคลุกเคล้าของเรานี้
เปรียบเหมือนมีที่ร้อยรัดสุดขัดขืน
ให้เวียนว่ายตายเกิดกันทุกวันคืน
อาจแช่มชื่นฝืนใจบ้างปล่อยวางเทอญ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวรรณกาญจน์
หน้าส่วนตัว
735
