19 ตุลาคม 2545 02:39 น.
วรรณกาญจน์
อันตัวฉันนั้นเป็นเช่นยอดหญิง
งดงามยิ่งพริ้งราวดาวพราวฟ้า
ผิวเนียนนวลดุจเพ็ญเด่นนภา
งามเกินกว่าหาคำพร่ำบรรยาย
สุชาดายังเป็นสองรองจากฉัน
สีดาหันหนีหน้าลาจากหาย
บุษบาพิมพาเคียงเลี่ยงหลบกาย
ด้วยเอียงอายซึ้งฉันนั้นงามจริง
เป็นเบญจกุลสตรี ศรีประเทศ
ทุกแคว้นเขตรู้ค่าว่าเป็นมิ่ง
เพราะช่างงามจิตใจให้พักพิง
งามอีกสิ่งวาจาน่ายินยล
สวยใสไร้มลทินสิ้นความหมอง
ใครหมายปองจองไว้ไม่เคยสน
แต่ฉันต้องพ่ายแพ้แค่หนึ่งคน
คุณนายบ่น หลับอีกที มีตกงาน!
17 ตุลาคม 2545 04:25 น.
วรรณกาญจน์
จะเป็นน้ำคอยดับไฟให้สูญสิ้น
จะเป็นดินกันธาราอันบ่าโถม
จะเป็นกำแพงแกร่งกันลมโจม
จะเป็นเช่นโพยมโดมแก้วงาม
จะเป็นได้อย่างไรใจยังหวั่น
จะเป็นฉันได้ไงใจยังขาม
จะเป็นเธอก็ไม่ได้ต้องคอยปราม
จะเป็นความกันไปทำไมเอย
จะดีกว่าหรือไม่ถ้าใจนี้
จะดีกว่าไหมที่จะทำเฉย
จะดีกว่าไหมที่จะละเลย
จะดีกว่าที่เคยมากลุ้มใจ
จะดีกว่าถ้ามีที่ยึดเหนี่ยว
จะดีกว่าแน่เทียวไม่หลงใหล
จะดีกว่าถ้าไม่เป็นเครื่องมือใคร
จะดีกว่าถ้าอยู่ไปด้วยใจกลาง
16 ตุลาคม 2545 00:51 น.
วรรณกาญจน์
ประสบการณ์หน้าแตกแหลกละเอียด
ไม่เคยเฉียดโดนจังยังจำแน่
ใช่ครั้งเดียวหลายครามาเป็นแพ
ไม่งอแงงงงันมันชินชา
มีอยู่ครั้งนั่งรอต่อรถนาน
รถแล่นผ่านยินเสียงเอียงหน้าหา
ไอ้เจ้าโอเป็นไงไปไหนมา
เราเห็นหน้ามือประกบนบไหว้เลย
คนที่รับทำงงสงสัยหนัก
เราตอบทัก ทำงานท่านพี่เอ๋ย
พี่ก็ยิ่งทำงงงงกว่าเคย
เรานึก เฮ้ย! งงอะไรไม่อาจเดา
ว่าแล้วท่านก็เดินเหินมาหา
เรามองหน้ามองไปให้เข้าเค้า
เอ๊ะ! นี่มันช่างเหมือนเพื่อนของเรา
มั้นขำเอาขำมากอยากเตะจัง.....ฮึ่ม! .....แฮ่!
13 ตุลาคม 2545 14:13 น.
วรรณกาญจน์
มันสมองที่ใส่ในกะโหลก
สัตว์บนโลกเหมือนกันนั้นรู้ไหม
มีเพื่อสั่งเคลื่อนไหวใช้หายใจ
หรือเพื่อให้ดำรงคงเผ่าพันธุ์
แต่สมองมนุษย์สุดประหลาด
เพราะมิอาจยื้อหยุดฉุดสร้างสรรค์
ช่างซับซ้อนซ่อนจิตคิดเอกอัญ
จึงต่างกันจากสัตว์ชัดปัญญา
มีปัญญาคงดีที่ไม่โง่
ไว้เป็นโล่ป้องกันอันแน่นหนา
เก่งกว่าสัตว์ชนิดใดในโลกา
คู่ควรค่ากู้โลกโศกมลาย
แม้ปัญญาคือรู้ดูฉลาด
แต่คนอาจแปลผิดคิดสิสหาย
มีดอกเตอร์คิดโหดโดดตึกตาย
อีกเหล่านายโกงบ่าวข่าวเกลื่อนเมือง
ร้ายกว่านั้นชั้นครูผู้สอนศิษย์
ทำร้ายจิตดวงใสไม่รู้เรื่อง
ทั้งหลอกล่อค้ายาพาตัวเปลือง
น่าขุ่นเคืองหมองจิตคิดแล้วตรม
มีปัญญาอย่าใช้ให้เป็นพิษ
จงน้อมจิตคุณธรรมนำผสม
ต้องฉลาดสุจริตพิศอารมณ์
ไม่โง่งมเป็นปราชญ์ขาดคุณธรรม
12 ตุลาคม 2545 18:00 น.
วรรณกาญจน์
เล็งคันฉ่องลองเพ่งเงาตัวเรานี้
สมแล้วที่ไม่มีใครไหนเทียบถาม
ความรู้สึกนึกแล้วอายแฉยแววงาม
ตั้งแต่ยามเริ่มพูดคล่องสองขวบปี
ใครมาเห็นเป็นต้องรักหอมซักฟอด
เข้ามากอดหลบไม่รอดทั้งอยากหนี
ถึงซุกซนคนยังว่าน่ารักดี
เลยได้ทีกลั่นแกล้งใครไม่เคยตรอง
แต่วันนี้ที่หัวใจพลันต้องหยุด
เพราะสะดุดสายตาเธอชอบเหลือบข้อง
ลอบอมยิ้มกริ่มเลศนัยเฉไฉมอง
แล้วบอกน้องอย่าก๋ากั่นฉันรำคาญ
เป็นสาวแซ่แต่กริยาไม่น่ารัก
ไม่รู้จักหัดทำตัวให้อ่อนหวาน
ระวังหน่อยคอยดูไปต้องไต่คาน
พูดไม่นานหัวเราะร่าน่าเจ็บใจ
ได้เลยพี่นี่ถ้าหวานดุจตาลเคี่ยว
ขออย่างเดียวเธอจะเป็นแฟนฉันไหม
พอพลั้งปากอยากอายหนีหลีกลี้ไป
เป็นยังไงสาวแหววหวานวาน (หลาน ) ช่วยที!
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวรรณกาญจน์
หน้าส่วนตัว
798
