20 พฤศจิกายน 2545 02:22 น.
วรรณกาญจน์
ขอเรียนตามรู้สึกตรึกตรองได้
ด้วยจริงใจไม่เล่นเป็นหลอกหลอน
ข้าน้อยด้อยความรู้สู้เขียนกลอน
ทุกบทตอนพยายามตามตำรา
เพราะไม่เคยร่ำเรียนเพียรทางนี้
สงสัยทีมีใครไขปัญหา
อยากเอ่ยถามยามใดให้อัปรา
ไม่รู้หน้าผู้ใดไม่อยากกวน
จึงเหมือนคนจนมุมซุ่มคอยอ่าน
เหล่ากลอนกานท์ท่านฝากมากสุขสรวล
เริ่มระเริงหลงไปไม่ทบทวน
เป็นตัวป่วนกวนกลอนอ่อนสัมมา
ก็ที่เห็นเป็นเด็กเล็กทั้งนั้น
มองตัวฉันมั่นใจไปหนักหนา
ว่าเป็นผู้สูงวัยใครผ่านมา
ให้เรียกป้าอย่างงสงสัยเลย
จนบรรจบพบอ่านงานท่านเวทย์
เห็นจงเจตน์สอนหลานคร้านวางเฉย
จึงกราบเรียนเพียรขอต่อท่านเลย
ท่านช่วยเอ่ยสอนฉันนั้นอีกคน
หากแต่ยังลังเลเฉไฉว่า
เปลืองเวลาท่านไหมใจฉงน
ท่านอาจต้องอ่านกานท์ปานทุกข์ทน
ที่เปปนมากศิษย์คิดไหว้วอน
จึงจำใจไพล่หลอกบอกไปว่า
เกรงใจถ้าหากท่านผ่านมาสอน
ซาบซึ้งตัวท่านไซร้ไม่นิ่งนอน
ช่วยเกลากลอนสอนกันฉันขอบคุณ
กลอนบทนี้ที่ฉันมั่นมุ่งเขียน
เพราะอยากเรียนท่านอ่านวานเกื้อหนุน
นึกเสียว่าสอนไปได้ทำบุญ
เป็นทานทุนตุนไว้ได้อิ่มเอม
19 พฤศจิกายน 2545 02:10 น.
วรรณกาญจน์
ข้างขึ้นแลแขผ่องส่องเจิดจ้า
อีกดารามาล้อมพร้อมแสงสรร
จูงมือน้อยกลอยใจไปด้วยกัน
หวังวอนจันทร์นั้นเป็นเช่นพยาน
ลอยกระทงลงธารสานสองจิต
พร้อมอธิษฐานไปให้รักหวาน
ขอเราสองครองกันมั่นยืนนาน
ขอพบพานผ่านสุขทุกวันคืน
เทียนธูปพร่างกลางน้ำย้ำเธอฉัน
กุมมือกันหันหน้าพาฉ่ำชื่น
มองกระทงตรงล่องจ้องจับยืน
ตาโตตื่นเจ้าคว่ำดำดิ่งเอย
14 พฤศจิกายน 2545 08:05 น.
วรรณกาญจน์
เชิญท่องเที่ยวเลี้ยวยลชนชาวสวน
เชิญชักชวนสัมมนาพาสุสันต์
เชิญพักพิงอิงแอบแนบไพรพันธุ์
เชิญเลือกสรรสินค้าน่าภูมิใจ
ชวนเที่ยวสวนสามพรานสานความสุข
ชวนละทุกข์ปลุกจิตคิดแจ่มใส
ชวนรำลึกศึกษาจารีตไทย
ชวนเธอไปร้องเต้นเล่นกีฬา
ชื่นอารมณ์ชมงานลานหลากศิลป์
ชื่นชมถิ่นพรรณไม้ใกล้บุปผา
ชื่นอาหารสะอาดสดรสโอชา
ชื่นกริยาพนักงานหวานจับใจ
ชมสปาเสริมสุขภาพอาบแร่ร่ำ
ชมสายน้ำนามว่าท่าจีนไหล
ชมการแสดงสี่ภาคจากทั่วไทย
ชมชื่นไปทุกส่วนสวนสามพรา
13 พฤศจิกายน 2545 16:49 น.
วรรณกาญจน์
โอ้เนตจ๋าท้อแท้แก่เธอนัก
เนตที่รักมักล่มจมจากหาย
ไยเธอแกล้งให้ฉันนั้นวุ่นวาย
เธอแหนงหน่ายเรื่องใดให้บอกมา
ล่มแล้วย้ำช้ำใจไฟยังตก
แล้วแถมพกเครื่องรวนป่วนนักหนา
ล่มทั้งเวบทั้งจอท้อสายตา
อืกน้องยาแอดมินผินจากจร
อยากให้รู้อ่อนล้ากว่าซ่อมเสร็จ
บอกว่าเหน็ดเหนื่อยมากอยากลาถอน
หลานๆจ๋าป้าอาจขาดกานท์กลอน
ว่า กวน ย้อน สอนหลานผ่านสายตา
คิดถึงวันหลานอ้อนนอนหนุนตัก
ถึงหลานรักลืมไปไม่โหยหา
หลานจากไปให้รู้อยู่ทุกครา
มากเกินกว่าบอกคิดถึงซึ่งตัวเธอ
8 พฤศจิกายน 2545 19:17 น.
วรรณกาญจน์
ก็สงสัยเหตุไฉนไยกลอนฉัน
ต้องมีอันหลุดหายย้ายจากหน้า
มองดูกลอนคนอื่นคืนกลับมา
ปีกฟ้าจ๋าป้ายังนั่งรอเธอ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวรรณกาญจน์
หน้าส่วนตัว
893
