15 พฤศจิกายน 2545 05:30 น.
วนา
ก่อนเคยเดิน เคียงข้าง อย่างสุขสม
น่านิยม เราเคียงคู่ อยู่สุขสันต์
ต่างเป็นลม หายใจ กันและกัน
ผ่านคืนวัน อย่างโลกนี้ มีเพียงเธอ
รักที่ก่อ เกิดใน ใจประดับ
ประคองคับ เหมือนอยู่ใน ใจเสมอ
โลกทั้งใบ มีไว้ สำหรับเธอ
รักละเมอ เอ่อล้น ท่วมท้นใจ
รักที่หวัง ดั่งฝัน พลันจบสิ้น
เมื่อได้ยิน ข่าวคราว เธอฝากไว้
เธอจำเป็น ต้องพราก จำจากไกล
จำจากลา อาลัย ไปแต่งงาน
เมื่อหัวใจ ไร้สิ้น รักแล้วเล่า
ความว่างเปล่า คลอบคลุมไป ทุกสถาน
สุดคำนึง คิดถึง เมือวันวาน
รักเลยผ่าน พ้นไป ดั่งสายลม
อดีตรัก ฝังตรึง ซาบซึ้งจิต
ย้อนอดีต คราใด ฤทัยขม
หวนคำนึง ซึ่งรักร้าว คราวระทม
ร้าวระบม กับใจบาง อย่างผู้แพ้
11 พฤศจิกายน 2545 09:49 น.
วนา
ฤๅรักแท้ มาแปรเปลี่ยน หมุนเวียนผ่าน
แต่ก่อนกาล รักกัน ไม่หวั่นไหว
คำสัญญา จากห้วง แห่งหัวใจ
แม้จากไกล ก็ยังฝัน ถึงวันคืน
เมื่อหนทาง มืดมน สับสนหนัก
คนเคยรัก มาจากไกล ใจสุดฝืน
สุดระกำ ช้ำตรม ล้มทั้งยืน
ผ่านวันคืน คนรักข้า มาจากจร
เมื่อหัวใจ ไร้รัก สุดหักจิต
เหมือนถูกริด รอนมลาย รักถ่ายถอน
รักครั้งนั้น วันนี้หนา มาขาดตอน
ใจรอนรอน เมื่อรักแท้ มาแปรไป
ฤๅรักแท้ มาแปรไป ไร้สิ้นเยื่อ
ไม่มีเหลือ เมื่อหลัง จากครั้งไหน
รักมลาย หายสิ้น บินลับไป
ห้วงหัวใจ ในรักร้าว เศร้าอาดูร
10 พฤศจิกายน 2545 00:39 น.
วนา
...อรกมล...
เราพบกัน ที่นี่ สองปีก่อน
ยังพิมพ์ภาพ แววตา เอ้ออาทร
เชิงเว้าวอน น่าเอ็นดู คู่สวยนั้น
มิตรภาพ ก่อร่าง ที่สร้างสม
น่านิยม ชมเชิดชู ดูดั่งฝัน
เคยร่วมทุกช์ ร่วมสุข สนุกกัน
ผ่านคืนวัน เที่ยวล่อง ท่องเที่ยวไป
มิตรภาพ ที่ก่อเกิด แห่งวันก่อน
ความอาทร ในวัน อันสดใส
มาถึงวัน ที่ต้องพราก จำจากไกล
กลับเมืองไทย ด้วยวิถี ที่ต่างเป็น
แม้ห่างไกล ใช่จะห่าง ความเป็นเพื่อน
มิลางเลือน ห่างไกล ยังได้เห็น
ด้วยต่างคน ต่างมี ความจำเป็น
คือประเด็น ที่พราก เราจากจร
แม้เวลา มาพราก เราจากกัน
แม้คืนวัน ผ่านไป ไม่อาจย้อน
มิตรภาพ ยังคงเหลือ เอ้ออาทร
จึงเขียนกลอน ฝากไว้ ให้จดจำ
9 พฤศจิกายน 2545 23:56 น.
วนา
ฟังวาจา เอ่ยมานั้น ของจันทร์เพ็ญ
ดั่งได้เห็น ภาพนั้น นั่นจริงหนา
ช่างบรรยาย เหมือนเราไ้ด้ เห็นกับตา
ด้วยภาษา เรียบง่าย ใช้สื่อกัน
ตลาดน้ำ ฝั่งธน ของคนไทย
กับชีวิต ง่ายง่าย ในความฝัน
สองฝั่งคลอง สองฝั่งน้ำ ตลิ่งชัน
สองฝั่งนั้น ได้เล่าขาน ตำนานไทย
ขอขอบคุณ จันทร์เพ็ญ จันทนา
ที่อุตส่าห์ เล่าแจ้ง แถลงไข
ถึงวิถี ชีวิต ของชาวไทย
ขอเอ่ยคำ ขอบใจ จากวนา (วเนจร)
9 พฤศจิกายน 2545 23:49 น.
วนา
ในคืนเหงา เศร้าโศกศัลย์ คืนจันทร์เสี้ยว
ต้องโดดเดี่ยว ทุกวัน ไร้จันทร์ฉาย
มองรอบตัว ไร้คู่ อยู่เคียงกาย
โดดเดียวดาย ไร้แเม้เงา เศร้าระทม
เหมือนทุกวัน นั้นเป็น เช่นฉันขาด
ที่ซึ่งอาจ เติมใส่ ให้สุขสม
ขาดในสิ่ง ที่ฝันใฝ่ ใจตรอมตาม
ห้วงอารมณ์ ของคนเหงา เศร้าโสกันต์
มองท้องฟ้า นภากว้าง อย่างคนเศร้า
ใจเปลี่ยวเหงา เศร้าสุดฝืน คืนแห่งฝัน
รักมีกรรม ช้ำตรม โรมรำพัน
ทุกคืนวัน ฉันเศร้าอยู่ เพียงผู้เดียว
หน้าส่วนตัว
1965
