20 กุมภาพันธ์ 2546 05:48 น.
วนา
วาเลนไทน์ ในวัยรัก ชักว้าวุ่น
หอมกลิ่นกรุ่น กับวัย นัยแรกแย้ม
รักครั้งนี้ กับวัยเรา ผมขาวแซม
รักรอนแรม ชิดใกล้ วัยของเรา
วาเลนไทน์ ก่อนนี้ ที่รักเอ๋ย
ฉันไม่เคย จะรักใคร ให้คลายเหงา
อยู่คนเดียว เปลี่ยวกายใจ ให้ซึมเซา
อย่างเปลี่ยวเปล่า เดียวดาย ไร้คู่ควง
วาเลนไทน์ ปีนี้ ที่รักจ๋า
พี่อุตส่าห์ มอบรักเจ้า เฝ้าห่วงหวง
ผ่านมานั้น พี่ไม่เคย เอ่ยรักลวง
แสนหวงห่วง แก้วตา โอ้ยาใจ
วาเลนไทน์ ปีนี้ ที่รักฉัน
หวังสักวัน ได้ใกล้ชิด พิสมัย
เคียงคู่อยู่ รู้ว่ารัก โอ้ทรามวัย
ยอดดวงใจ ใจเรา เฝ้าแต่เธอ
วาเลนไทน์ ปีนี้ โอ้ที่รัก
หวังยิ่งนัก ให้คนดี สามีเผลอ
ยอมเป็นชู้ ที่จะได้ ไปเจอะเจอ
เพราะรักเธอ... ถึงเป็นชู้... กูก็ยอม
24 มกราคม 2546 06:40 น.
วนา
คงจะดี ที่ใจ เราตรงกัน
ดีกว่านั้น ถ้าหัวใจ ไร้ขวากหนาม
โลกคงสด ใสอยู่ ทุกโมงยาม
ด้วยเพราะความ รักเรา เฝ้าฝันใฝ่
แต่ความจริง มิได้เป็น ดังเช่นนั้น
ลึกในใจ ของฉัน ยังหวั่นไหว
กับอดีต ที่ฝังตรึง ก้นบึ้งใจ
ยากที่จะ มลายไป หายสูญสิ้น
แม้มีเธอ มาเคียงข้าง อย่างใกล้ชิด
ความสนิท ในใจ ใฝ่ถวิล
ลึกความหลัง มิอาจลับ ดับพังพิน
ใจโบยบิน ถิ่นหวัง คืนรังเดิม
ขอโทษเธอ ที่หัวใจ มิได้รัก
ผูกสมัคร รักไว้ ใหม่มาเสริม
เมื่อหัวใจ มิได้สิ้น ซึ่งคงเดิม
มิอาจเติม เธอไว้ ในใจเรา
15 พฤศจิกายน 2545 05:30 น.
วนา
ก่อนเคยเดิน เคียงข้าง อย่างสุขสม
น่านิยม เราเคียงคู่ อยู่สุขสันต์
ต่างเป็นลม หายใจ กันและกัน
ผ่านคืนวัน อย่างโลกนี้ มีเพียงเธอ
รักที่ก่อ เกิดใน ใจประดับ
ประคองคับ เหมือนอยู่ใน ใจเสมอ
โลกทั้งใบ มีไว้ สำหรับเธอ
รักละเมอ เอ่อล้น ท่วมท้นใจ
รักที่หวัง ดั่งฝัน พลันจบสิ้น
เมื่อได้ยิน ข่าวคราว เธอฝากไว้
เธอจำเป็น ต้องพราก จำจากไกล
จำจากลา อาลัย ไปแต่งงาน
เมื่อหัวใจ ไร้สิ้น รักแล้วเล่า
ความว่างเปล่า คลอบคลุมไป ทุกสถาน
สุดคำนึง คิดถึง เมือวันวาน
รักเลยผ่าน พ้นไป ดั่งสายลม
อดีตรัก ฝังตรึง ซาบซึ้งจิต
ย้อนอดีต คราใด ฤทัยขม
หวนคำนึง ซึ่งรักร้าว คราวระทม
ร้าวระบม กับใจบาง อย่างผู้แพ้
11 พฤศจิกายน 2545 09:49 น.
วนา
ฤๅรักแท้ มาแปรเปลี่ยน หมุนเวียนผ่าน
แต่ก่อนกาล รักกัน ไม่หวั่นไหว
คำสัญญา จากห้วง แห่งหัวใจ
แม้จากไกล ก็ยังฝัน ถึงวันคืน
เมื่อหนทาง มืดมน สับสนหนัก
คนเคยรัก มาจากไกล ใจสุดฝืน
สุดระกำ ช้ำตรม ล้มทั้งยืน
ผ่านวันคืน คนรักข้า มาจากจร
เมื่อหัวใจ ไร้รัก สุดหักจิต
เหมือนถูกริด รอนมลาย รักถ่ายถอน
รักครั้งนั้น วันนี้หนา มาขาดตอน
ใจรอนรอน เมื่อรักแท้ มาแปรไป
ฤๅรักแท้ มาแปรไป ไร้สิ้นเยื่อ
ไม่มีเหลือ เมื่อหลัง จากครั้งไหน
รักมลาย หายสิ้น บินลับไป
ห้วงหัวใจ ในรักร้าว เศร้าอาดูร
10 พฤศจิกายน 2545 00:39 น.
วนา
...อรกมล...
เราพบกัน ที่นี่ สองปีก่อน
ยังพิมพ์ภาพ แววตา เอ้ออาทร
เชิงเว้าวอน น่าเอ็นดู คู่สวยนั้น
มิตรภาพ ก่อร่าง ที่สร้างสม
น่านิยม ชมเชิดชู ดูดั่งฝัน
เคยร่วมทุกช์ ร่วมสุข สนุกกัน
ผ่านคืนวัน เที่ยวล่อง ท่องเที่ยวไป
มิตรภาพ ที่ก่อเกิด แห่งวันก่อน
ความอาทร ในวัน อันสดใส
มาถึงวัน ที่ต้องพราก จำจากไกล
กลับเมืองไทย ด้วยวิถี ที่ต่างเป็น
แม้ห่างไกล ใช่จะห่าง ความเป็นเพื่อน
มิลางเลือน ห่างไกล ยังได้เห็น
ด้วยต่างคน ต่างมี ความจำเป็น
คือประเด็น ที่พราก เราจากจร
แม้เวลา มาพราก เราจากกัน
แม้คืนวัน ผ่านไป ไม่อาจย้อน
มิตรภาพ ยังคงเหลือ เอ้ออาทร
จึงเขียนกลอน ฝากไว้ ให้จดจำ
หน้าส่วนตัว
1965
