20 มกราคม 2549 22:13 น.
วนัสนันท์
ฤาคำรักจักไม่พอให้ก่อฝัน
เมื่อคืนวันยิ่งทอดยาว...ร้าวหนักหนา
ฤาคำรักจักไม่พอให้พูดจา
เมื่อราคาแห่งคืนวัน...นั้นช้ำใจ
มาแค่ส่งสำเนียงเพียงบอกเล่า
ว่าคืนวันแห่งความเหงา...เศร้าเพียงไหน
เมื่อยิ่งใกล้ ไยยิ่งปวด รวดร้าวใจ
หมื่นคำใดมิบังอาจมาดบรรยาย
รักเช่นเดิม...มิลดน้อยถอยสักนิด
หากบางสิ่ง...แนบสนิทชิด..กลับหาย
ฤาคำรักจักไม่พอให้อาลัย
หากแยกไกล...อาจดีพอ ให้ต่อความ
มิเคยโกรธแค้นเคืองสักเรื่องคิด
มิมีใครคนไหนผิด....อย่าทวงถาม
หากแต่ ท้อ...มันเอ่อล้นจนลุกลาม
เพราะเหตุใด ไร้นิยาม แม้ถามตน
แค่คำรัก ปักหัวใจ ไยเจ็บช้ำ
ดุจดั่งหนามแทงทิ่มตำย้ำ..พันหน
ฤาเพียงรักจักไม่พอต่อใจคน
ฤาบางที...มิควรทน หม่นหมองใจ
หน้าส่วนตัว
1702
