31 สิงหาคม 2548 15:41 น.
วนัสนันท์
เรามิเคยใกล้กันเกินฝันเฟื่อง
ฤาเป็นเรื่อง สามัญแต่วันไหน
ฟ้าเดียวกัน..จันทร์..ตะวัน..ยังแสนไกล
จริงหรือไรได้เพียงนี้มีสิทธิ์ครอง
ไยความจริงยิ่งรัญจวนชวนให้เจ็บ
ไยจำเก็บความรัก..ไร้สนอง
ระเรรวนให้ครวญนึกและตรึกตรอง
ต้องจับจองเพียงใจในมายา
ร้อยเรื่องราวเล่ารักประจักษ์จิต
ยิ่งครวญคิดยิ่งแจ่มใจไร้กังขา
มิมีสิทธิ์คว้าไว้แม้ใกล้ตา
มรณาแห่งหัวใจใกล้มาเยือน
แต่รักเพิ่มเติมทวีนาทีทบ
อยากให้จบยังจับจิตสนิทเหมือน
ดั่งเรื่องราวแห่งนิรันดร์นั้นย้ำเตือน
จะลบเลือนเมื่อวันชีวาวาย
โอ้อกเอ๋ยเอ่ยคำเหงา...เจ้าปักหลัก
อยากเลิกรักสักนาที...มิมีหาย
ใจจำเจ็บ จำทน หม่นมลาย
เมื่อสุดท้าย แค่ฝันเฟื่อง....เรื่องไม่จริง
หน้าส่วนตัว
1788
