27 มิถุนายน 2547 17:02 น.
วนัสนันท์
ไหนว่า..ไม่เป็นไร
ไหนว่าใจ..ยังพอทน
ค่ำคืน...มิอาจพ้น
ใจมันจน...เพียงจันทร์คล้อย
คิดถึง...ฝากกับจันทร์
ด้วยใจฉัน..มันเลื่อนลอย
ยังรัก...ยังรอคอย
มิลดถอย...แม้กาลนาน
อย่างไร..ใจจอมดื้อ
ยังยึดถือ...กับคำขาน
คำรัก...มันเนิ่นนาน
จากวันวาร...เขาไม่จำ
เหตุใด ... มิลืมเลือน
ยังย้ำเตือน...ทุกคืนค่ำ
รักเธอ...ยังถลำ
พร้อมคำพร่ำ...คือน้ำตา
ไหนว่า...ดีขึ้นแล้ว
เพียงจันทร์แพร้ว...พรายแสงหา
หนาวเหน็บ...เจ็บอุรา
เพียงน้ำตา...ที่หลั่งริน
23 มิถุนายน 2547 17:13 น.
วนัสนันท์
ละอองฝนกระทบกายให้หนาวสั่น
ฟ้ากระหน่ำคำรำพันแทนฉันหรือ
ครืน ครืน โครม ชโลมใจ ช่วยร่ำลือ
ลมพัดพือ คือฉันพร่ำ คำรักเธอ
เธอจากไป ฟ้าไม่ใส อีกไร้ดาว
ความรวดร้าวแทรกไอหมอกบอกเสมอ
สนผลัดใบดุจใจ ฉันไร้เธอ
น้ำตาเอ่อ ดั่งสายธาร ระรานดิน
ฉันละเมอเพ้อกับจันทร์รำพันรัก
โอ้ดวงดาว..ขอประจักษ์ ความถวิล
ฟังสิฟัง เจ้ากอหญ้า ขอช่วยยิน
รักไม่สิ้น แม้เธอไกล ไร้เธอเคียง
ด้วยความรักฉันมั่นคงดังหินผา
ลมแห่งกาลผ่านเวลามิอาจกร่อน
แต่เหตุใดไร้เธอคู่...จะมิวอน
เพียงฝากกลอนบอกกัน...ฉัน..รัก..เธอ
22 มิถุนายน 2547 18:09 น.
วนัสนันท์
ฟ้าฝนเจ้าดลใจ
บันดาลให้..เหงาจับจิต
ใจเอย..เจ้ามีสิทธิ์
เพียงแค่คิด คะนึงฝัน
เมื่อรัก มันจับใจ
เป็นอย่างไร...ช่างใจมัน
ขอเหงากับคืนวัน
ที่ใจฉัน...มีตัวเธอ
ห้ามใจ..อย่างไรเล่า
เพียงเงา-เงา ยังเฝ้าเพ้อ
รักแน่ แต่เพียงเธอ
ยามพบเจอ ยังจับใจ
แม้นเหงา รุมเร้าหนัก
มิอยากพัก...เหงาต่อไป
รักเป็น...พอแล้วใจ
เรื่องอื่นใด ไม่สำคัญ
ถึงเธอ ที่ฉันรัก
สุขใจนัก เพียงได้ฝัน
ความจริง ไม่รักกัน
ได้แค่นั้น..ฉันพอใจ
13 มิถุนายน 2547 10:07 น.
วนัสนันท์
อันชายใด ไร้ค่า ต่อหญิงหนึ่ง
แล้วยังด้าน ทำซึ้ง ละเมอฝัน
หลงตัวเอง มิหวั่นเกรง คนประจาน
ใครฤาสรร- ฤาเสริญ ประเมินดี
บอกเรื่องจริง แล้วยังแสร้ง ทำเฉไฉ
ทำอย่างไร จะเข้าใจ พ่อคุณจ๋า
บอกไม่รัก คือไม่รัก ตลอดมา
ตัวเธอนั้น ไม่มีค่า ตลอดไป
เลิกสักที เลิกทำที เชิงตัดพ้อ
บอกจนท้อ ต่อให้รอ จนวันไหน
ไม่มีทาง ไม่มีสิทธิ พิชิตใจ
เป็นแค่เพื่อน ยังมิได้ จงใคร่ครวญ
ความผิดนั้น ฉันหรือ คือเจ้าของ
เป็นที่หมาย ใจเธอปอง ..เธอมิได้
ไม่เคยตั้ง ความหวัง ให้ผู้ใด
มาต่อว่า กันอย่างไร...ใจปลาซิว
9 มิถุนายน 2547 23:06 น.
วนัสนันท์
ใต้เงาจันทร์มีเพียงฉันกับฟ้าหม่น
คิดถึงคนไกลห่างระหว่างฟ้า
เพียงอยากพบ มิได้พบ..สบสายตา
ทุกเวลา วินาที มิมีเลือน
ความคิดถึง ไยเจ้าร้าย มิให้พัก
ใครประจักษ์ จิตใจฉัน เสมอเหมือน
คิดถึงคอยจู่โจมจิตมิคิดเตือน
อยู่เป็นเพื่อนกันจนเช้าเฝ้าติดตาม
คนมากมายหลายหลากหากไม่คล้าย
คิดเท่าไรทำเยี่ยงใดใจยังถาม
มิมีใครแทนที่ใจในทุกยาม
เป็นเช่นนี้ คงมิงาม ยังถามใจ
ดวงจันทรายังตรามนต์ให้คนเพ้อ
คืนนี้ใจยังละเมอเสมอฝัน
ผิดแต่จันทร์ให้ใจทุกข์สุขปนกัน
แต่เพียงนี้ ยังอยากฝัน ..ทุกวันคืน
หน้าส่วนตัว
749
