7 กันยายน 2547 18:18 น.
วนัสนันท์
ในมุมนี้ร้าวฤดีมีเพียงเหงา
คิดถึงวันวารแห่งเราเฝ้าครวญหา
จะกลับไปได้อย่างไร...ฉันคนลา
แม้น้ำตาจะนองใจไม่แพ้เธอ
เธอยังดี เธอยังรัก สมัครจิต
เธอให้สิทธิ์ กลับไป..ได้เสมอ
แต่อย่างไร ทางมันไกล เกินเราเจอ
คงได้เพียง แค่ละเมอ เพ้อกับลม
ในคืนหนาวความรวดร้าวเฝ้ารุมล้อม
จะตรมตรอมย้อมใจให้สาสม
เผื่อจะลืมความเศร้า...เราโง่งม
จะยอมจมในมุมใจให้เนิ่นนาน
ตลอดมาตลอดไปไม่แปรเปลี่ยน
ยังวนเวียนเพียรรัก...ขอเอ่ยขาน
ที่จากมาจากไกลในวันวาร
ด้วยเหตุการณ์เกินแก้...จงแน่ใจ
มิอาจเดินย้อนไปในทางเก่า
รักของเราจบจริงแท้เกินแก้ไข
เมื่อความรักแพ้เหตุผลฉันจนใจ
โปรดเถิดนะขออภัย...ใจโทรมๆ
6 กันยายน 2547 21:13 น.
วนัสนันท์
จะมีใครต้องการเจ้าผ้าห่ม
หากมิต้องสายลมแล้วกายหนาว
มีคุณค่าจริงแท้แค่บางคราว
แล้วเลื่อนลอยดุจเดือนดาว...ในเงาจันทร์
ฉันไม่ต่างกับมันสักเท่าไร
ผ้าห่มใจสร้างอุ่นไอยามคับขัน
มิเคยมีวันใดได้ประชัน
กับตะวันแห่งใจเขา...ไม่เคยมี
แม้บอกไป ไม่เป็นไรหรอกที่รัก
มีที่พักสมัครใจให้ตรงนี้
สุขกับเขา..เหงากลับมานะคนดี
เอ่ยวจีวาจาว่าจากใจ
แต่บางคราบางเวลาพาเศร้าจิต
นี่ตัวฉันมีสิทธิเพียงเท่าไหน
ตัวสำรอง คนตรงกลาง หรืออย่างไร
มีคุณค่าทางจิตใจแค่ไหนเชียว
ดั่งผ้าห่มกลางดวงไฟคืนไม่หนาว
อยู่ลำพังนั่งเหงาเขาไม่เหลียว
ได้เพียงรอ รอไป ดวยใจเดียว
มิอาจเหนี่ยวรั้งใจใครได้นาน
2 กันยายน 2547 19:10 น.
วนัสนันท์
ดวงดาวอับแสงแสนอ่อนแรงประกายหมองหม่น
วนเวียนเวียนวนใครหนึ่งคนยังวนเวียนเหงา
เงียบเชียบเยียบเย็นคงมองเห็นแต่เพียงตัวเรา
มองฟ้าไร้ดาวแห่งความฝันของฉันและเธอ
ดึกดื่นคืนนี้คนดีอยู่แห่งหนไหน
ฟ้าเดียวจริงไหมไยฉันเหน็บหนาวหนักหนา
ผืนดินเดียวกันไยหวั่นหวาดในอุรา
หยาดหยดน้ำตาพูดจากระซิบจากใจ
ฝากฟ้าฟากฝันกระซิบถ้อยคำรำพัน
ให้ใครคนนั้นไม่ลืมลบเลือนเรื่องราวคนนี้
ลับลาร่วงโรย...โหยหาราตรี
เมื่อรักที่มี ส่งถึงเธอได้เพียงค่ำคืน
1 กันยายน 2547 18:27 น.
วนัสนันท์
ห้ามมาหาแต่อย่าห้ามความคิดถึง
ด้วยดวงใจแสนคะนึงเป็นหนักหนา
จะเรียงร้อยถ้อยรักพรรณนา
วอนคำจาอย่าห้ามกันให้หวั่นใจ
จะเอียงอกเทรักใส่อักษร
ฝากคำกลอนบอกคำฝันที่หวั่นไหว
เพราะรักเธอจนเอ่อล้นท่วมท้นใจ
โปรดเถอะนะ...แค่ความใน ขอได้ฟัง
อย่าห้ามเลยห้ามฉันเอ่ยคำหลงไหล
เมื่อความรักชวนฝันใฝ่ในมนต์ขลัง
อาจดูเพ้อละเมอไกลไม่จีรัง
แต่จริงจังทุกคำช่วยอำนวยใจ
ขอดื้อดึงตรึงสายตาให้พาพบ
เธอไม่ช่วยประสานสบไม่สงสัย
ฉันคนเดียวเที่ยวแสดงแถลงใจ
ไม่เป็นไรไม่สำคัญคนกันเอง
อย่าห้ามเลยขอแค่เผยเอ่ยความจริง
มิลวงหลอกกลอกกลิ้ง ใจตรงเผง
ร้อยคำรัก พันคิดถึง ที่บรรเลง
เท่านั้นเองมิได้ถึงเพียงครึ่งเลย
24 สิงหาคม 2547 18:55 น.
วนัสนันท์
เกลียดความสงสาร....เกลียดความเห็นใจ
อยากไปก็ไป....ไม่ต้องมาสน
ปล่อยทิ้งฉันไว้....อยู่กับทุกข์ทน
กับรักเวียนวน....แค่คน รักเธอ....
ทิ้งฉันไว้คนเดียว.....เหลียวแลฉันทำไม
รักใครก็เชิญไป.....และไม่ต้องหันมา
หัวใจเธออยู่ไหน.....เอากายตามไปหา
อย่ามาเสียเวลา.....เช็ดน้ำตา เวทนากัน
เกิดแล้วตาย อีกกี่ครั้ง ยังไม่มีสิทธิ์
แค่เพียงคิด ไม่สักนิด แม้ในฝัน
หยุดเยื่อใย อย่าเหลือไว้ ให้ค้างใจกัน
แค่คืนวัน ที่พ้นไป ใช่จะย้อนคืน
หากพบกัน วันข้างหน้า ขอฉันพัก
อย่าหยุดทัก เจอเมื่อไร ให้ทำเฉย
คงดีกว่า กับคุณค่า ความเฉยเมย
คำเอื่อนเอ่ย ซื้อคืนวัน มันเหนื่อยใจ
ไปเถิดไป ทิ้งฉันไว้ อย่าสงสาร
แม้ร้าวราน มิเกินกาล คงเลือนหาย
เธอยิ่งใกล้ รู้บ้างไหม อันตราย
ไม่ถึงตาย หรอกคนดี ช้ำ...แค่นี้เอง
หน้าส่วนตัว
926
