23 กันยายน 2547 15:37 น.
วนัสนันท์
90 ไมล์ห่างไกล...ชิคาโก้
มาไกลโข ไม่หยุดขับรถ ยังคงเดินสาย
คำถามฉัน ต้องการคำตอบ มีอีกมากมาย
2 ปีผ่านไป ไยหัวใจยังไม่ลืมเธอ
เกิดอะไรขึ้นกับ Amelia Airheart
ผู้เอื้อมอาจหยิบดวงดาว จากท้องฟ้า
ฤารักแท้มีได้เพียงครั้ง ในชีวิตคนหนึ่งครา
กัปตันเรือไททานิคร้องไห้ไหมหนา...เวลาที่เรือจม
สักวันเราคงได้รู้
ถ้าความรักที่มีอยู่ มันย้ายภูเขาได้
สักวันเราคงเข้าใจ
ทำไมท้องฟ้าเป็นสีนี้ แบบที่มันเป็นไป
แล้วเราคงเข้าใจ
ไยฉันมิเคยมีความหมาย .. ในใจเธอ
มีใครรู้ไหม..ทางไป Atlantis
สายลมบอกสักนิด คิดพูดอะไรยามเธอร้องไห้
ที่ที่เราเคยเจอ... ฉันยังเพ้อ ต้องเดินหนีมาไกลๆ
จะยืนอยู่ได้อย่างไร ....
เป็นแบบนี้ร่ำไป
97 ครั้งยังเวียนว่ายในคืนนี้ที่วกวน
สักวันเราคงเข้าใจ
เหตุใด Sampson รัก Dalilah
วันหนึ่ง ค่ำคืนนิทรา
ฉันจะบินหลา ไปเต้นรำบนดวงจันทร์
สักวันเธอจะเข้าใจ
เธอเคยเป็นที่หนึ่ง..ในใจฉัน
เปิดโลกกว้างๆ เถอะคนดี
ฉันซื้อตั๋วเดินทาง
ไปข้างๆ..ที่สุดสายปลายรุ้ง
ดูดวงดาวพวยพุ่ง มุ่งสู่ทะเลเหว่หว่า
หากมีหนึ่งคำถาม ที่ถามได้ จากใครบนนภา
อยากจะถามว่า....
เธออยู่ไหน..ในค่ำคืนของเวลา ไยไม่มาอยู่เคียงใกล้ เคียงใจกัน
แปลมาจากเพลงนี้ค่ะ ...
Someday well know
Ninety miles outside Chicago
Cant stop driving I dont know why
My question....Need an answer
Two years later your still on my mine
Whatever happened to Amelia Airheart?
Who hold the stars up in the sky?
Is true love just once in a lifetime?
Did the captain of Titanic cry?
* (Oh) Someday well know
If love can move mountains
Someday well know
Why the sky is blue
Someday well know
Why I wasnt meant for you...
(Yeah, Yeah, Yeah, Yeah)
Does anybody know the way to Atlantis?
What the wind says when she cries?
Im speeding by the place that I met you
For the ninety-seventh time...Tonight
[Repeat *]
** Someday well know
Why Sampson loved Dalilah?
One day Ill go
Dancing on the moon
Someday youll know
That I was the one for you....
Open up the world
I bought a ticket to the end of the rainbow
Watched the stars crash in the sea
If I can ask God just one question
Why arent you here with me tonight?
[Repeat * , **]
22 กันยายน 2547 15:09 น.
วนัสนันท์
ค่ำคืนของจันทรา
ครองนครายามราตรี
ขอวอนช่วยฟังที
ใจดวงนี้แสนเหนื่อยล้า
จันทร์...จันทร์เจ้าเอย
ข้าเคยถูกใครทิ้งมา
มีเพียงรอยน้ำตา
ยังค้างคาให้เจ็บช้ำ
จันทร์...ขอจงเมตตา
อย่าทารุณความทรงจำ
ให้ติดอยู่ในเงื่อนงำ
ของน้ำคำแห่งความปวดร้าว
ขอ...ให้ใครคนนี้
ปราณีดวงใจเหงา-เหงา
เหตุการณ์เกินคาดเดา
ขอจันทร์เจ้าเฝ้าดลใจ
ขอ..ความรักจริงแท้
ใช่แค่ฝันวันหลงใหล
ยามตื่นคืนจากไป
สิ้นเยื้อใยไร้เมตตา
จันทร์..จันทร์เจ้าเอย
ข้าเคยถูกใครทิ้งมา
คราวนี้ขอสักครา
ช่วยนำพา...รักแท้ที
21 กันยายน 2547 21:00 น.
วนัสนันท์
จะถือโทษโกรธเคืองกันเรื่องใด
เมื่อฉันรักหมดใจหาใครเหมือน
เวลาผ่านจากกาลพบมิลบเลือน
ขอย้ำเตือนหัวใจด้วยสายตา
จะถือโทษโกรธเคืองกันเรื่องใด
ทุกจังหวะ...หัวใจ ยังฝันหา
จนยามตื่นยังระลึกนึกทุกครา
ภาพเธอตราตรึงจิตคิดทุกวัน
จะขุ่นข้องหมองใจไปไยเล่า
เรื่องของเราชัดเจน...เธอรักฉัน
ความจริงใจมีให้...เรารักกัน
หากจะปันสิ่งใด...แค่สายตา
อย่าโกรธเลยขอเอ่ยคำจำนำใจ
มีเท่าไรจะยกให้ไม่กังขา
ไว้ไถ่ถอนตอนโลกแปร..แค่สายตา
ไร้ตะวันจันทราให้สบมอง
รู้นะคะ ใคร..ตัวจริงของใจฉัน
ไม่มีผันเปลี่ยนไปให้เป็นสอง
รักจริงจังยกใจให้เธอจอง
ขอแค่มองเพียงใจในกำมือ
จะถือโทษโกรธเคืองกันเรื่องใด... จะมองใครหาใช่รัก เช่นรักเธอ :)
20 กันยายน 2547 15:42 น.
วนัสนันท์
ลืมตาตื่นยืนมองโลก..โลกใบเขียว
ช่างปราดเปรียวแต่เปลี่ยวเหงาให้เฝ้าหา
คนของใจที่อยู่ไกล...ไกลสายตา
ดุจดังว่ายิ่งฟ้ากั้น...สุขพลันวาย
อยากจะซบ..ซบลงตรงแทบตัก
เอ่ยคำรักประจักษ์ใจไม่ห่างหายหาย
ยังยืนยันรักมั่นจนวันตาย
แม้สุดท้ายจะกลับกลายได้ตรอมตรม
วันฉันรอกี่วันหนอขอนับนิ้ว
วันลิบลิ่วปลิวจำนวนชวนขื่นขม
วันยิ่งนานยิ่งผ่านพ้นทนระทม
ดูโง่งมตรม...เมื่อเหงาเจ้าปราดเปรียว
ไม่เป็นไรเมื่อใจยอม..ยอมเพียงรัก
มิหาญหักปักใจรอแม้ห่อเหี่ยว
ชีวาวายอมตายอยู่คู่รักเดียว
แม้ทางเลี้ยวมิสุขสมให้ชมเชย
19 กันยายน 2547 13:08 น.
วนัสนันท์
ความผิดพลาดคาดคั้นเป็นมั่นเหมาะ
คงเป็นเพราะความใจเสาะ...เพราะตัวฉัน
ที่เขลาขลาดจึงพลาดไปไม่รักกัน
ยอมยืนยันเมื่อฉันผิดมิคิดวอน
เจ็บยิ่งกว่าจำนรรจาเป็นคำถ้อย
เกินเรียงร้อยเมื่อกรรมคอยตามสั่งสอน
หากเพียงรู้อยู่ไม่ไหว..เมื่อเธอจร
จะง้องอนจะวอนขอมิรอใคร
ต้องชดใช้การกระทำด้วยน้ำตา
กี่หยดรินมิชินชาหาพอไม่
ได้ไหมหนอขอแก้ตัว..ให้หัวใจ
มิเริ่มใหม่แค่ขอไว้...ไม่ลืมกัน
ความทรงจำที่ชัดเจนขอจำจด
มิขอลดมิปลดคืนตื่นจากฝัน
รักเธอให้ขอจำไปชั่วชีวัน
กี่ร้อยพันกาลผันผ่านขอจารณ์ใจ
ไม่เหลือสิทธิ์จะคิดอยู่เป็นคู่เคียง
คงเหลือเพียงเสียงอดีตให้อุ่นไอ
แต่ขอนะ...สารภาพ...จากหัวใจ
ไม่เคยมีวันใด..ไม่รักเธอ
หน้าส่วนตัว
2272
