29 กันยายน 2547 13:40 น.
วนัสนันท์
ค่ำคืนหมื่นวัน ฟ้าฉันไร้จันทร์ ส่องแสงแจ้งใจ
ยังรักทุกครา ไม่ว่าวันใด หากจันทร์ของใจ ยังไม่กลับมา
โง่งมไหมหนอ ที่เฝ้าร้องขอ ฟ้าเอือมระอา
เมื่อคนไกลใจ แม้ไม่ไกลตา เขาลับเขาลา คำจาบาดใจ
แล้วไยยังจำ เรียงร้อยถ้อยคำ จำนำหัวใจ
ดูไร้ศักดิ์ศรี วจีวอนไป มิมีเสียงใด สะท้อนให้มา
แค่เรื่องเก่า-เก่า แล้วเหตุใดเล่า ยังเฝ้าเพ้อหา
พอเถอะ..บอกใจ เมื่อใดชินชา คงได้เยียวยา รักษาใจตน
ค่ำคืนหมื่นวัน ฟ้าฉันไร้จันทร์ แม้ฝันยังหม่น
เจ็บยิ่งสิ่งใด เจียนตายอีกหน ขอจันทร์ช่วยดล ใจคนลืมที
28 กันยายน 2547 19:36 น.
วนัสนันท์
แค่คิดถึง...คิดถึง...และคิดถึง
แค่รำพึง...รำพัน...แค่ฝันหา
อย่าสนเลย...อย่าสนใจ...คนไกลตา
มันชินชา...ความเดียวดาย...ใต้แสงจันทร์
แค่อยากรัก...อยากรัก...ไปเรื่อย-เรื่อย
ยังไม่เหนื่อย...จะรักไป...ก็ใจฉัน
ช่างมันเถอะ...อย่าสงสัย...ให้งงงัน
ถึงทางตัน...ไยไม่หัน...หลังกลับคืน
แค่เป็นห่วง...แค่ห่วง...ห่วงได้ไหม
การกระทำ...มันจากใจ...มิได้ฝืน
แค่ห่วงเธอ...ยามหลับไหล...ในค่ำคืน
ใครจะตื่น...ห่มกายให้...มีใครกัน
เธอเลิกรัก...ไม่รัก...ไม่เคยสน
เธอคือคน...ของหัวใจ...คนในฝัน
แปลกอะไร...เมื่อหัวใจ...ยังดึงดัน
เก็บเธอไว้...มิแบ่งปัน...ที่ให้ใคร
อย่าสนเลย...อย่าสนใจ...แค่คนเหงา
ยังสุขดี...มีมีเฉา...เบาใจได้
แค่มีเธอ...ให้คิดถึง...ก็ซึ้งใจ
แค่อยากรัก...หมดใจ...ไปเนิ่นนาน
28 กันยายน 2547 18:58 น.
วนัสนันท์
บอกฉันทีโลกใบนี้สีอะไร?
มองด้วยใจเธอรู้ไหมมันแสนสวย
เมื่ออาทิตย์สาดแสงแจ้งอำนวย
เมื่อหมอกพวยพุ่งระกายคลายร้อนใจ
มีความสุขตกกระจายรายรอบเรา
หากอยากได้จงเก็บเอา...เข้าใจไหม :)
โลกมันเย็นหาได้เป็นเช่นกองไฟ
แล้วชีวิตใช้อย่างไร...ไหนบอกที
เธอบอก ผมใช้ชีวิตแบบซาดิสต์
เรื่องอ่อนไหวไม่มีคิดเสียศักดิ์ศรี
ขอสุด-สุด กับชีวิตดูสักที
มีชีวีใช้ให้คุ้มอย่ากลุ้มใจ
มีแรงกายเท่าใดใช้ให้หมด
อีกแรงใจอย่าได้ทดลดเก็บไว้
ตรงไหนมันส์บอกกัน ฉันจะไป
แม้ร้อนรุ่มดั่งไฟ ... ไว้ดูกัน
ลองดูหน่อยดีไหมใช้ชีวิต
ใช่ตามรอยลิขิตแต่ตามฝัน
ซึมซับรสหวาน-หวานของวารวัน
เฝ้ามองดูปัจจุบันด้วยเย็นใจ
โลกจะงามหากคำถามของเราง่าย
ไม่เหนื่อยหน่ายหาคำตอบมาขานไข
มองง่าย-ง่าย คิดง่าย-ง่าย ด้วยหัวใจ
โลกวิ่งไวอย่าไล่ตามถามความจริง
มองโลกาด้วยสายตาอ่อนละมุน
สุขมากมายจะคอยหนุนอุ่นชีวิต
ไม่เหน็บหนาวหรือร้อนรุ่มกลุ้มในจิต
เชื่อสักนิดมิผิด..จริง ยิ่งสิ่งใด
27 กันยายน 2547 11:36 น.
วนัสนันท์
ดาวในอ้อมกอดฟ้า....
ทอแสงมาทักทาย.....
เหงามันทรมานในค่ำคืนเดียวดาย
เมื่อสุดท้าย...เหลือฉันเพียงลำพัง
นั่งมองดาวบนฟ้า....
กับน้ำตาความหลัง....
ไม่เหลือใครร่วมฝันมันเจ็บพอหรือยัง
หรือฟ้าสั่ง ให้นั่งจมน้ำตา
ดาวอิงแอบแนบฟ้า...ทอแสงมาห่มกาย
หนาวเหลือเกินใจเอย
เกินเอื้อนเอ่ยบรรยาย
อีกนานไหม...ได้รักกลับคืนมา
รัก..รักเธอแค่ไหน
รู้ดีจับใจ เธอไม่คืนย้อนหา
รอ..รอเพียงคำลา
ได้โปรดกลับมาบอกลาให้ชาหัวใจ
ดาวในอ้อมกอดฟ้า....
เหลือเวลาแค่ไหน....
เมื่อความเศร้าสูญสิ้นมันเกาะกินทรวงใน
อีกนานไหม...หัวใจไม่ต้องทน
26 กันยายน 2547 17:21 น.
วนัสนันท์
เหน็บหนาวร้าวกายา
ลมพัดมาบาดดวงใจ
มิยินสำเนียงใด
เพียงหวนไห้ใจชอกช้ำ
เหงาจังเหงาจับจิต
ไยยังคิดไยยังจำ
ฝนเอยเอ่ยพึมพำ
เป็นน้ำคำย้ำทรวงใน
รักเธอรักเสมอ
ไม่เลิศเลอ แต่จากใจ
รักแท้ ตลอดไป
นานเท่าใดใจยืนยัน
รู้ไว้ ใจเหงาๆ
มิมีเงารักในฝัน
จวบจนวันพบกัน
เธอคือฝันพันพัวใจ
รักเธอคือรักแรก
มิผิดแผก แปลกใจไหม
ก้าวเดินอีกต่อไป
เสี้ยวของใจยังใกล้เธอ
แม้เหงาแม้หนาวเหน็บ
ยังเก็บใจให้เสมอ
เพราะรัก...เพราะรักเธอ
ยินดีเจอ...ความเดียวดาย
หน้าส่วนตัว
907
