แค่หวังเพียงมีเจ้าอยู่เคียงข้าง ความเปล่าเปลี่ยวอ้างว้างคงจางหาย ความว้าวุ่นสับสนกระวนกระวาย คงมลายหายไปจากใจจินต์ มองดูเดือนดวงเดิมอย่างเดียวดาย มิมีคนเคียงกายดังถวิล สายลมหนาวพัดแผ่วผ่านระรวยระริน มีเพียงดินดวงดาวที่เฝ้ารอ ยามคืนค่ำด่ำดื่มแสงจันทร์หวาน มุ่งทำงานเหนื่อยหน่ายอนาถหนอ จนลืมเวลาเคยเฝ้าพะเน้าพนอ ลืมแม้การคอยรอทุกค่ำคืน