5 มกราคม 2548 22:16 น.

ลืมได้...แต่...ไม่ลืม(อันนี้)

ก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าฉันต้อง --เจ็บ-- ไปอีกนานเท่าไหร่
แปลบปวด รวดร้าวใจ เมื่อเขาไปกับใครคนนั้น
ปล่อยให้คนอย่างฉัน จมจ่อมกับความเหงาที่เงียบงัน
ไม่มีความรู้สึกนึกคิดใด ๆ ทั้งนั้นวัน ๆ ไม่ทำอะไร

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าวันไหนฉันจะ --ลืม-- สักที
กับคนที่ไม่เคยรักดี ไม่มีความรักให้เราเท่าไหร่
มัวแต่คิดถึง พร่ำเพ้อ ถึงเรื่องเก่า ๆ วันที่เราเคยข้าใจ
แล้วก็มีน้ำตาร้องไห้ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขามีใครอีกคน

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่ ที่ฉันจะหยุด --ร้อง--
คอยจับตาเฝ้ามอง ทั้งที่ทำไปก็ไร้ผล
เขาไม่กลับมา เพราะน้ำตาเธอหรอก ซ้ำข้างกาย (เขา) ยังมีใครอีกคน
สมควรแล้วหละ ที่ต้องหมองหม่น เพราะหลงกลคนไม่รักดี

จบไปนานแล้วนะ ละครน้ำเน่าของเราทั้งสอง
ที่สั่งลากันด้วยการร่ำร้อง ของฉันคนนี้
พร้อมกับภาพ เขาเดินจูงกันมือผ่านไป อย่างไม่ใยดี
จนกระทั่งวันนี้ ก็ไม่เคยลืมสักที ภาพคนดีที่เป็นเช่นหัวใจ

789

love

comment

4 มกราคม 2548 22:39 น.

รักเท่าไหร่....ก็คงไม่พอ

วงเวียน

ฉันรู้ตัวว่าเป็นได้แค่ไหน
รู้ตัวว่าไม่ดีไปกว่าใครทั้งงนั้น
จึงยอมทุ่มเททุก ๆ อย่างเพื่อให้เธอไม่ทิ้งกัน
เพื่อให้เธอมองเห็นค่าในสักวัน เพื่อฉันไม่เสียใจ

คิดทบทวนอยู่ตลอดเวลา
กับสิ่งที่พยายามยามทำให้เธอ...ว่ามากไปไหม
ทำเพื่อเธอ รักเธอ มากมาย แล้วสุดท้ายเป็นยังไง
เธอก็ยังคงทิ้งไป ไม่เห็นค่า ไม่คิดแคร์กัน

อยากจะเห็นคนนั้น คนของเธอ
ที่ไม่ได้รักด้วยความพร่ำเพ้อ รักจริง มากกว่าฉัน
ที่เธอจะไม่ทอดทิ้ง ไม่ทำให้เขาเสียใจ ไม่มีวัน
ไม่คิดทำลายความผูกพัน ไม่จากเขาไป

หากที่ฉันทำไปมัน ไม่พอ
ก็ไม่ท้อ ไม่ขอ ไม่โทษใคร ที่ไหน
มันเป็นที่ตัวฉันเอง ต้องโทษตัวฉัน โทษหัวใจ
ที่รักเธอน้อยเกินไป รักเท่าไร ก็คงไม่พอ

1495

love

comment

3 มกราคม 2548 23:02 น.