12 พฤษภาคม 2547 18:40 น.
วงเวียน
อย่าโกรธอย่าน้อยใจได้ไหม
เรื่องเขาก็แค่ความทรงจำที่เก็บได้ในวันเก่าก่อน
แค่ 1 ชีวิต ที่เหมือน 1 ฉากละคร
พอจบตอนก็แยกย้ายจากลา
แค่เก็บไว้ตอกย้ำ
ว่าเขาเคยทำให้รู้สึกรู้สา
และคำว่ารักมันก็ได้จางหายไปกับวันเวลา
ฉันไม่เหลือความรู้สึกว่าอยากย้อนกลับไป
ปัจจุบันมีเธอ
คงความสำคัญเสมอยิ่งกว่าคนไหน ๆ
และความรักที่เธอได้ไปพร้อมหนึ่งหัวใจ
ก็ไม่ใช่ เศษเดน จากใคร สาบาน
12 พฤษภาคม 2547 17:53 น.
วงเวียน
จะจบดี ๆ หรือจะจบแบบมีน้ำตา
คำแก้ตัวต่าง ๆ นา ๆ ก็ฟังมาหลายหน
บ้างก็ OK บ้างก็พอทน
กับเหตุผลไร้สาระที่เธอมี
จะจบดี ๆ หรือจบแบบมีน้ำตา
หาเรื่องกันนี่หว่าเซ้าซี้แบบนี้
หมดความอดทนกับน้ำเน่า ๆ แล้วพ่อตัวดี
เมื่อไหร่จะหยุดพร่ำซะทีน่ารำคาญ
พูดไปก็ไร้ประโยชน์
ให้เธอไปหมดแล้วกับความสงสาร
ทุกอย่างที่ผ่านเลยคือวันวาน
วันนี้ฉันเพียงต้องการให้เธอไปไกล ๆ
12 พฤษภาคม 2547 16:29 น.
วงเวียน
จบหรือยังคำรำพันรัก
มันทำให้ฉันคิดหนักรู้ไหม
ก่อนมาหาฉันเธอคงเดินควงใคร
แล้วจะให้ฉันทำอย่างไรเมื่อฉันรู้ความจริง
ไม่มีใครเป่าหูมา
แต่เห็นกับตามาทุกสิ่ง
เธอสับรางรถไฟได้เร็วจริง ๆ
เป็นฉันคงทิ้งหมดทุกคน
มาว่ากันต่อดีกว่า
ไม่ต้องหลบสายตามันไม่เป็นผล
จำใส่กะโหลกไว้ฉันไม่ใช่หุ่นยนต์
ฉันเป็นคน มีหัวใจ ฉันเจ็บเป็น
11 พฤษภาคม 2547 19:29 น.
วงเวียน
ถึงฉันจะงมงาย
แต่ก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอป้ายสี
รักเธอก็ยกย่องให้เธอเป็นคนดี
แม้คนดีคนนี้จะทำร้ายกัน
ผู้ชายไม่ไร้เท่าใบพุทรา
แต่ทว่าเธอเป็นคนที่ได้ใจฉัน
มีเธอคนเดียวบอกแล้วถ้าไม่เชื่อกัน
จะมีใหม่อีกคนนั้นรู้ไว้ฉันก็เสียใจ
11 พฤษภาคม 2547 19:04 น.
วงเวียน
ฉันควรจะทำยังไง
ตอนนี้ก็กลับไม่ได้ไปไม่ถึง
ได้แต่มองเธอที่คิดถึงเขาเพ้อรำพึง
เธอคงลึกซึ้งกับเขามากกว่าใคร
แล้วฉันที่อยู่ตรงนี้
เธอไม่เคยมองเห็นความดีที่มีให้
ผู้หญิงธรรมดา ๆ รักเธอหมดใจ
แล้วเคยไหมที่เธอจะเห็นค่าความดีที่แบ่งปัน
สูดสายตาของเธอมีแต่เขา
ไม่เคยเห็นสายตาหม่นเศร้าของฉัน
ฉันรักเธอ...เธอรู้..และไม่ว่ากัน
แต่ขอได้ไหมอย่าทำเฉยชากับฉัน ...มันปวดใจ