7 พฤศจิกายน 2547 23:13 น.
วงเวียน
ถ้าเธอไม่เคยคิดจริงจัง
ก็อย่ามาให้ความหวังว่าจะมาเริ่มใหม่
ฉันเหนื่อยแล้ว......เหนื่อยหัวใจ
กับการรัก...และรอ..ให้เธอสำนึกได้ในสักวัน
โอกาสก็มีให้ไปเสมอ
แต่เธอไม่เคยเห็นค่าของคำนั้น....
ร้อยพันคำโกหก ล้านแปดข้ออ้าง...ที่เธอมีมาให้กัน
ล้วนแล้วแต่ทำให้ฉัน....ว้าวุ่นใจ
ต่างคนต่างอยู่ไปเลยดีกว่า
ถ้าเธอไม่เคยคิดว่า...จะรัก...และซื่อสัตย์กับฉันได้
อยากให้หยุดให้พอ ถ้าเธอยังต้องการที่จะมีใคร ๆ
ก็อนุญาตให้เธอก็มีไป แต่ฉันก็จะไม่มีเธอ
5 พฤศจิกายน 2547 21:50 น.
วงเวียน
ทำไมนะหัวใจ
ถึงอ่อนแออะไรมากมาบขนาดนั้น
กับคนที่ไม่ควรที่จะคิดถึงไม่ควรผูกพัน
ก็ดูเหมือนว่าใจมันไม่เคยห้ามได้สักที
แค่เขาโทรมาก็ใจอ่อน
กับคำออดอ้อนไม่กี่คำแค่นี้
เข้มแข็งสิ เจ้าหัวใจไม่รักดี
อย่ามีเยื่อใยให้เขาไป
เจ็บแล้วสมควรจำ
สิ่งที่เขาทำก็ไม่ต่างจากครั้งไหน ๆ
เข้ามาหลอกว่าจะจริงใจ
แล้วสุดท้ายก็ทิ้งให้เสียใจเหมือนเดิม
3 พฤศจิกายน 2547 20:25 น.
วงเวียน
เก็บกลับไปความหวังดี
คำๆ นี้มันกินได้ซะที่ไหน
ไม่มีวิตามินสักชนิดที่บำรุงหัวใจ
ให้มาทำไมเปลืองใจเปลืองตา
เก็บกลับไปเถอะความสงสาร
ฉันไม่ต้องการไม่ปรารถนา
ต่อให้ความเห็นใจมันขายได้ราคา
ฉันก็ไม่รับมาเพื่อลดค่าศักดิ์ศรีตัวเอง
3 พฤศจิกายน 2547 20:21 น.
วงเวียน
ไม่อยากหรอกที่เธอจะลืมใคร
แต่มันเป็นสิ่งที่ยากเกินทำใจสำหรับฉัน
รู้ตั้งนานแล้วว่าเธอไม่รักกัน
แต่ที่รู้มากกว่านั้นคือมันตัดใจไม่ลง
3 พฤศจิกายน 2547 20:17 น.
วงเวียน
ยังคิดถึงเขาอีกหรือใจ
ทั้งที่เขาทำให้ช้ำขนาดนั้น
ไม่รู้จักจำหรือยังไงกัน
ถึงร้องไห้ทุกวันวอนให้เขากลับมา
หยุดเสียที
เมื่อเขามีคนใหม่ที่ดีกว่า
ฟูมฟายไปก็ไร้ประโยชน์เสียเวลา
ใช่ว่าเขาจะกลับมาเพราะเห็นค่าคนอ่อนแอ