25 ธันวาคม 2549 20:21 น.
วงศ์ตะวัน
...จะเป็นห่วงฉันทำไม
ในเมื่อหัวใจเธอไม่มีสิทธิ์
บอกว่า ไม่ได้รักฉันสักนิด
แล้วเธอจะใช้สิทธิ์ในฐานะอะไร
ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนหรือพี่น้อง
ที่ได้เพียงแค่มอง...แต่ไม่ได้อยู่ใกล้
ไม่รักก็ไม่ต้องแกล้งมาห่วงใย
ฉันดูแลตัวเองได้...อย่าเสียเวลา
23 ธันวาคม 2549 20:31 น.
วงศ์ตะวัน
...คิดถึงเธอมากแค่ไหน
จะบอกยังไงให้เธอรู้ว่า
ความรู้สึกที่มีนั้นมากกว่า
ความกว้างของฟ้าทุกฟ้า...มารวมตัวกัน
ความคิดถึงของคนที่อยู่ทางนี้
ส่งไปให้คนดี...ที่อยู่ทางนั้น
ได้รับหรือเปล่า...อย่าลืมส่งข่าวบอกกัน
จะได้รู้ว่าขอบฟ้าฟากนั้น
...ไม่ได้ทำให้หัวใจฉัน...ไกลกับเธอ
23 ธันวาคม 2549 20:30 น.
วงศ์ตะวัน
หากเธอจากไปอยู่ที่อื่น
ท้องฟ้ากลางคืนจะสวยแบบนี้ไหม
ดาวนับพันคงติดตามเธอไป
สายลมแห่งอุ่นไอคงแผ่วเบา
ที่ตรงนี้...คงมีแต่ความเงียบ
น้ำค้างเย็นเฉียบ...คงบ่นเหงา
อ้อมกอดอุ่น-อุ่นที่เคยมีเรา
คงทิ้งไว้เพียงเงา...และความทรงจำ
22 ธันวาคม 2549 21:51 น.
วงศ์ตะวัน
เมื่อไหร่ที่คิดถึงเรื่องของเรา
ก็พบแต่ความว่างเปล่า...อยู่ในนั้น
ไม่เหลือเลยแม้ความผูกพัน
แล้วสิ่งที่ผ่านมานั้น...จะเรียกว่าอะไร
ผิดที่ใครก็ไม่รู้
อาจเป็นคนที่รั้นจะอยู่...อย่างฉันใช่ไหม
หรือเป็นเธอ...ที่โลเลเกินไป
อ่อนแอ อ่อนไหว จนทำให้ใครก้าวเข้ามา
สิ่งที่รู้...คือ...ตอนจบ
ว่าเธอตัดสินใจลบฉันอย่างไร้ค่า
ความทรงจำดี-ดี...เคยมีมา
ไม่เหลือแม้เสี้ยวเวลา...สักนาที
จะมีก็เพียงความว่างเปล่า
แทนนิยามความเป็นเรา...ในวันนี้
มัวแต่โทษกันไป...ก็ไม่เห็นจะมีอะไรดี
เพราะระหว่างเราเท่าที่มี....ก็เหลือเพียงเท่านี้
................เพียงความทรงจำ ................
21 ธันวาคม 2549 17:28 น.
วงศ์ตะวัน
อย่าหาว่าฉัน...ใจร้าย
หากเรื่องของเราต้องกลายเป็นความหลัง
...ก็แค่ไม่อยากจะปิดบัง
ที่แท้จริงฉันยัง...ไม่อยากจะมีใคร
ไม่อยากให้ความรู้สึก
ที่เธอมีในส่วนลึกต้องหวั่นไหว
อย่าหาว่าการกระทำของฉัน...เย็นชาเกินไป
กับการตัดสินใจ...ตัดไฟแต่ต้นลม
เรายังเป็นเพื่อนกันได้
เพราะจะไม่ต้องมีใครทำร้ายใคร...ให้ขื่นขม
กลัวคน - คนนั้น ....กลายเป็นฉันที่เจ็บจม
ถ้าวันหนึ่ง...สัญญาจะเป็นแค่ลม...
...ที่ไม่มีความหมายอะไร...