7 พฤศจิกายน 2549 17:16 น.
วงศ์ตะวัน
...เพียงความคิดถึง...
จากใครคนหนึ่ง...ที่ส่งให้
ไม่อาจก้าวผ่าน...ความห่างไกล
ที่ขีดคั่น "หัวใจ" ...ให้ห่างกัน
...เพียงความคิดถึง...
จากใครคนหนึ่ง...ทั้งตื่นฝัน
ไม่อาจเป็นตัวแทนความผูกพัน
ที่เหนี่ยวรั้งเราไว้ด้วยกัน...ตลอดเวลา
...เพียงความคิดถึง..
จากใครคนหนึ่ง...คงไม่ซึ้งค่า
แต่ถ้าหากเธอได้เห็นฉันบ้าง...ในสายตา
"เพียงความคิดถึง" ที่ว่า...
ก็อาจมีค่าขึ้นมา..................เต็ม "หัวใจ"
6 พฤศจิกายน 2549 17:12 น.
วงศ์ตะวัน
คงเป็นได้เพียง "คนรู้จัก"
ที่เธอแวะมาทายทัก...ต้องการแค่นั้นใช่ไหม
เพียงอยากใช้เวลาวันหนึ่ง...ให้หมดไป
กับการได้ทำอะไร-อะไร...ที่เธอสนุกกับมัน
นิยามของคำว่า "คนรู้จัก"
อาจจะไม่ลึกซึ้งนัก...เหมือนกับที่เธอเคยใฝ่ฝัน
เพราะเราคงเป็นเพียงตัวแทน...
ที่อยู่นอกอ้อมแขน...ความผูกพัน
และไม่มีสิ่งใด...เกาะเกี่ยวกัน..........แม้สัญญา
หากวันนี้เป็นได้แค่ "คนรู้จัก"
คงไม่แปลกอะไรนัก...
ถ้าหัวใจจะมีโอกาสทายทัก...ความเหว่ว้า
ไม่เป็นไร...จะน้อยจะมาก...ก็แค่เสียน้ำตา
และทำให้หัวใจได้รู้สึกปวดปร่า...
อย่างที่เคยคิดว่า...มันควรจะเป็น
3 พฤศจิกายน 2549 17:07 น.
วงศ์ตะวัน
"ฉัน" มีเพียงหนึ่งสมองและสองเท้า
รวมทั้งหัวใจที่พร้อมจะก้าวไปข้างหน้า
ท่ามกลางความเปลี่ยนแปลงของกาลเวลา
สุดปลายโค้งฟ้า...ที่ยาวไกล
"เธอ" ยังว่างอยู่หรือเปล่า
แล้วพร้อมจะก้าวไปกับฉันไหม
หนึ่งสมอง สองมือ เธอถืออะไร
ปล่อยวางก่อนดีไหม แล้วเดินไปด้วยกัน
อยากให้"เธอ" จับมือไปกับ "ฉัน"
ไปก่อร่างสร้างฝันอันยิ่งใหญ่
แล้วจะรู้ว่าทุกอย่างที่ทำ...นั้นเพื่อใคร
...ก็ "เธอ" ไง
คือ คำตอบของหัวใจ...ชั่วนิรันดร์
ใครจะไปยกมือขึ้น...
รับเฉพาะคนโสด.
...ไม่รับคนโฉด
ป.ล. ขอแบบว่า...โสดสนิทจริงๆ นะ
1 พฤศจิกายน 2549 17:45 น.
วงศ์ตะวัน
...อยากบอกว่าฉันก็เป็นฉัน
เป็นคนที่อยากผูกพัน
...เป็นคนขี้เหงา
เป็นคนที่อยากสร้าง
...ก่อร่างความเป็นเรา
เป็นหนึ่งในคนเศร้า
...เป็นเหมือนเงา ข้าง-ข้างใจ
...เพราะฉันก็เป็นฉัน
เป็นเพียงคนธรรมดาเท่านั้น
..เข้าใจไหม
มีรัก...เศร้า...โศก...เสียใจ
และอาการทุกอย่างที่เป็นไป
ก็เริ่มตั้งแต่หัวใจ...
...ไปหลงรักเธอ