7 ธันวาคม 2548 16:33 น.
วงศ์ตะวัน
วันนี้ฉันยังคงยืนอยู่ที่เก่า
อยู่กับความเงียบเหงา...ไม่เคยจากไปไหน
อยู่กับคืนวันเดิม-เดิม...กับความรู้สึกของหัวใจ
ที่ไม่เคยลืมความคิดถึงเธอไป...สักเสี้ยวนาที
เธอล่ะ...เป็นไงบ้าง
นับแต่เราห่าง...จะรู้สึกอ้างว้างเหมือนกันไหมนี่
หรือเปล่าเลย...ยังคงรู้สึกว่าตัวเองสบายดี
ช่วยกระซิบฝากสายลมมาที...ว่าเป็นอย่างไร
ความหลังก็ยังคงเป็นความหลัง...
แต่ในบางครั้ง...ฉันก็แอบคิดถึงมันไม่ได้
เหมือนกับเธอ...ที่อาจจะเหินห่างร้างลาไกล
หากแต่...บ่อยครั้งที่หัวใจ...รู้สึกเหมือนมีเธออยู่ใกล้
...ตลอดเวลา...