22 พฤศจิกายน 2549 18:09 น.
วงศ์ตะวัน
ได้ยินคำว่า"รัก " มามากมาย
แต่ไม่เคยซึ้งกับความหมาย...สักครั้ง
ถึงแม้ว่าคนพูดจะทำท่า...จริงจัง
หรือลงทุนคุกเข่านั่ง...ให้เห็นใจ
อยากบอกว่า...คำพูดอะไรก็ไม่ซึ้ง
เท่าคำ-คำหนึ่ง ที่เธอเต็มใจยกให้
แค่บอกว่า...คิดถึง...หรือห่วงใย
เท่านี้...ก็ต่อชีวิตฉันไป...อีกข้ามคืน
หรือเพียงได้ยินเสียงเธอแผ่ว-แผ่ว
ก็ไม่ต้องการแล้ว...คำ"รัก" จากคนอื่น
เพราะเธอ...คือ กำลังใจ...ให้ฉันหยัดยืน
และเป็นหนึ่งเดียวของวันคืน....เป็นลมหายใจ
22 พฤศจิกายน 2549 16:12 น.
วงศ์ตะวัน
จะส่งความคิดถึงไปทุกวัน
แม้เราจะอยู่ห่างกันเพียงไหน
ก็แค่ระยะทางใกล้-ไกล
ไม่อาจกั้นหัวใจให้ห่างกัน
แค่ได้รู้ว่าเธอเต็มใจจะรอรับ
ความคิดถึงเกินคณานับ...จากใจฉัน
...เหงา-เหงา...ก็อุ่นขึ้นมาได้ในทุกวัน
เพราะยังมีคนรอให้คิดถึงกัน...อีกหนึ่งคน
22 พฤศจิกายน 2549 15:50 น.
วงศ์ตะวัน
ไม่อยากเขียนจดหมายไปหา
เพราะกลัวว่าเธอต้องเสียเวลามาตอบฉัน
แค่ได้รู้ว่าเธอ...ห่วงใยกัน
เพียงเท่านั้น ฉันก็ดีใจ
อาจจะเป็นเพียงเหตุผลเล็ก-เล็ก
เป็นความคิดของเด็ก-เด็กก็เป็นได้
แต่ที่จริงแล้ว ก็มีที่มา...จากหัวใจ
...ด้วยความรัก และห่วงใย...เท่านั้นเอง
20 พฤศจิกายน 2549 17:10 น.
วงศ์ตะวัน
คบกันมาตั้งนานนม
ความรักที่สะสม ยังไม่ไปถึงไหน
มีบ้าง บางคราว...ที่ไม่เข้าใจ
งอนกันอยู่พักใหญ่-ใหญ่ ...จึงได้คืนดี
อยากถามว่า อีกนานหรือเปล่า
ที่ความรักของเราจะเป็นแบบนี้
ต่างคน ต่างทิฐิ...ถือดี
ไม่มีวันที่ใครจะยอมลงให้ใคร
ถ้าความรักของเรายังเป็นอยู่อย่างที่เห็น
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าลงเอยจะเป็น...แบบไหน
คงเหมือนกับคู่รักอื่นทั่ว-ทั่วไป
ที่บทสรุปสุดท้าย คือความไม่เข้าใจ...
...และการเลิกรา....
20 พฤศจิกายน 2549 16:45 น.
วงศ์ตะวัน
คนอื่นอาจจะมองว่าเธอไม่ดี
แต่สำหรับฉันคนนี้ บอกคำเดียวว่า ไม่
เธอยังเป็นคนดีที่สุดในหัวใจ
ที่สามารถเปลี่ยนคืนวันร้าวไหว
...ให้สดใสขึ้นมา
ไม่ว่าเธอจะเป็นอย่างไรในสายตาของคนอื่น
แต่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันหยัดยืนอยู่ได้
สัญญาละกัน...ว่าจะรักมั่นตลอดไป
ส่วนเธอจะเป็นคนดีหรือไม่...
ฉันไม่สนใจ......................ไม่แคร์