27 ธันวาคม 2549 18:09 น.
วงศ์ตะวัน
เพียงอยากให้เธอรับรู้บ้าง
ว่าในความห่าง...ยังมีค่า
โดยไร้เงื่อนไขของกาลเวลา
คอยขีดคั่นความห่วงหา...ให้เปลี่ยนไป
เธอคือคนสำคัญ...ยืนยันเต็มที่
ทุกตารางหัวใจดวงนี้ เป็นเธอ...รู้ไหม
ต่อให้ระยะทาง...กั้นเราให้ห่างแสนไกล
แต่สิ่งหนึ่งที่สื่อถึงกันได้...
...คือ หัวใจทั้งสองดวง
แม้จะห่างกันบ้าง...ก็ช่างเถอะ
เพราะเยื่อใยยังมีเยอะ...ไม่ต้องห่วง
ไม่เคยกลัวความห่างไกล...หรืออะไรทั้งปวง
เพราะมั่นใจว่าหัวใจทั้งสองดวง
...จะยังคงผูกพัน
25 ธันวาคม 2549 20:26 น.
วงศ์ตะวัน
อากาศเย็นจังเลย...คืนนี้
ใส่เสื้อกันหนาวหน่อยก็ดี...นะ...ฉันว่า
ถ้ารู้สึกไม่สบาย...ก็รีบกินยา
แล้วเข้านอนห่มผ้า...ซะ...ไว-ไว
อย่ามัวนั่งใจลอย...ตากน้ำค้าง
ห่วงตัวเองบ้าง...เดี๋ยวจะเป็นไข้
....รู้หรือเปล่า...
ว่าฉันไม่อยากให้เธอเป็นอะไรไป
เดี๋ยวหาคนทะเลาะด้วยไม่ได้
................เหงา-แย่-เลย................
25 ธันวาคม 2549 20:23 น.
วงศ์ตะวัน
คนหนึ่ง...ให้รักร้อยเท่าพันเท่า
แต่คนหนึ่ง...บอกว่าเปล่า ไม่ได้มีใจให้
ผลลัพธ์คือ...การติดลบหัวใจ
แล้วใครจะใช้หนี้ใคร...ช่วยบอกที
คนที่รักเค้าขอหัวใจคืน
คนไม่รักก็ยื่น...คืนให้เต็มที่
แล้วความรู้สึกล่ะ...ที่เสียไปฟรี-ฟรี
จะเรียกคืนกับใครดี...ไม่รู้เลย
คนที่รักเค้าฟูมฟาย
คนไม่รักกลับเบื่อหน่าย...แกล้งทำเฉย
จากคนรู้จัก....และ...คุ้นเคย
กลับไม่เหลืออะไรเลย...แม้เยื่อใย
อยากถามว่าใครเป็นฝ่ายผิด
คนที่รัก แต่ไร้สิทธิ์...ใช่หรือไม่
หรือคนหนึ่งที่เหมือนไม่มีหัวใจ
จนทำให้ความรู้สึกดี-ดีเสียไป
และไม่มีหนทางใด...จะเรียกคืนมา
25 ธันวาคม 2549 20:21 น.
วงศ์ตะวัน
...จะเป็นห่วงฉันทำไม
ในเมื่อหัวใจเธอไม่มีสิทธิ์
บอกว่า ไม่ได้รักฉันสักนิด
แล้วเธอจะใช้สิทธิ์ในฐานะอะไร
ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนหรือพี่น้อง
ที่ได้เพียงแค่มอง...แต่ไม่ได้อยู่ใกล้
ไม่รักก็ไม่ต้องแกล้งมาห่วงใย
ฉันดูแลตัวเองได้...อย่าเสียเวลา
23 ธันวาคม 2549 20:31 น.
วงศ์ตะวัน
...คิดถึงเธอมากแค่ไหน
จะบอกยังไงให้เธอรู้ว่า
ความรู้สึกที่มีนั้นมากกว่า
ความกว้างของฟ้าทุกฟ้า...มารวมตัวกัน
ความคิดถึงของคนที่อยู่ทางนี้
ส่งไปให้คนดี...ที่อยู่ทางนั้น
ได้รับหรือเปล่า...อย่าลืมส่งข่าวบอกกัน
จะได้รู้ว่าขอบฟ้าฟากนั้น
...ไม่ได้ทำให้หัวใจฉัน...ไกลกับเธอ