11 ธันวาคม 2544 12:57 น.
ว.วรรณกิจ
ยังเก็บรูปภาพของสองเรา....
และข้อความเก่า ๆ ไว้ใต้หมอน...
เอาไว้คิดถึงคนดียามหนุนนอน...
เอาไว้อาทรและคอยห่วงใย...
อย่างให้เธอทำอย่างฉันบ้าง...
เมื่อยามรู้สึกอ้างว้างหวั่นไหว...
อ่านข้อความเก่า ๆ เอาไว้เป็นกำลังใจ...
แล้ววันสดใสจะได้กลับคืนมา...
แม้จะเป็นข้อความเก่า ๆ ....
แต่ก็ทำให้เราอบอุ่นเสมอมา...
เก็บเอารูปคู่ไว้ดูต่างหน้า....
ทุกครั้งเวลาเราคิดถึงกัน...
ทุกครั้งที่เธอสับสน...
ให้รู้ว่ามีใครอีกคนคอยร่วมฝัน...
จะหมั่นเติมรักห่วงใยให้เธอทุกวัน...
แม้สองเรานั้นจะอยู่แสนไกล...
10 ธันวาคม 2544 11:16 น.
ว.วรรณกิจ
เมื่อยามสับสน...
อยากให้ใครบางคนได้รับรู้...
ว่าฉันมีความกังวลซ่อนอยู่...
ขอเธอกลับมาเคียงคู่ให้ฉันระบาย...
เมื่อยามหวั่นไหว...
ความฝันในหัวใจฉันจางหาย...
อยากให้คนที่ฉันรักกลับมาอยู่เคียงข้างกาย...
ฝันที่จางหายคงมีความหมายในทันที...
เมื่อยามปวดร้าว...
ความเปลี่ยวเหงามากเกินจะหลีกหนี...
หัวใจไหวอ่อนโดนกัดกร่อนกินไปทุกที...
เวลาปวดร้าวอย่างนี้..อยากให้คนดีนั้นคืนกลับมา..
วันนี้..ทุกอย่างคงไม่เป็นอย่างหวัง...
คนที่เคยเคียงข้างเธอคงไม่อยากกลับมาหา...
เธอคงปล่อยวันวาน..ให้ผันผ่านกับกาลเวลา...
ปล่อยฉันจมกับน้ำตา..และเวลาที่ทรมาน...
9 ธันวาคม 2544 22:19 น.
ว.วรรณกิจ
เมื่อความรักสมหวัง....
ทุกอย่างรอบข้างช่างดูสดใส....
อิ่มเอมเปรมปรีด์อยู่ในหัวใจ...
แม้ทางยาวไกลก็มีแรงใจก้าวเดิน...
เหมือนโลกทั้งโลกเป็นสีชมพู....
เมื่อมีคนที่เรารักคียงคู่ไม่ห่างเหิน...
เส้นทางฝันลำบากแค่ไหนหัวใจก็พร้อมเผชิญ...
อาจใช้เวลานานเนิ่นพร้อมจะเดินต่อไป...
แต่เมื่อรักไม่สมหวัง...
ความเหงาและอ้างว้างก็ประดังเข้ามา...
สิ่งที่ทุ่มเทไปดูเหมือนไร้ค่า...
แต่ละคืนวันเวลาช่างดูเนิ่นนาน....
เหมือนโลกทั้งโลกเป็นสีเทา...
มีแต่ความหมองเศร้าคอยรุมเร้าน่าสงสาร...
สิ่งรอบตัวต่าง ๆ ที่ได้ประสบพบพาน...
เหมือนช่างคอยหักหานแต่หัวใจที่ทุกข์ทน...
ทั้งหมดนี้สอนว่า..อย่าหวังอะไรจากรัก...
เพราะความรักอาจทำให้ใจเธอสับสน...
เพียงพอแล้วกับการได้รักใครสักคน...
ไม่ต้องไปดิ้นรนเรียกร้องรักคืน....
หน้าส่วนตัว
1007
