12 ธันวาคม 2544 22:33 น.
ว.วรรณกิจ
ถึงแม้จะเข้าใจในความรักมากมายแค่ใหน...
แต่บางครั้งหัวใจก็ไม่ค่อยยอมรับสิ่งเหล่านั้น...
ก็ยังแอบหวังที่จะได้รับรักนั้นคืนมาสักวัน...
แล้วเธอล่ะ..?เคยเป็นเหมือนฉันบ้างหรือเปล่า...
ใคร ๆ ก็บอกว่ารักนั้นเป็นสิ่งที่มีค่า...
ฉันจึงอยากได้รักมาช่วยปลอบใจในวันเหงา...
อยากให้รักที่พานพบมาช่วยลบเลือนคืนวันเก่า ๆ ...
อยากวันนี้พรุ่งนี้จะมีแต่เรารักกันตลอดไป....
12 ธันวาคม 2544 21:36 น.
ว.วรรณกิจ
อย่ากักขังความรัก..ด้วยคำนิยามใดใด....
เพราะความรักไม่ใช่..สิ่งที่จะมาจำกัดด้วยตัวอักษร....
หากแต่ความรัก..คือความรู้สึกที่มาจากความอาทร....
จึงไม่อาจปิดกั้นความรักด้วยตัวอักษร..หรือบทกลอนใดใด...
เพราะความรัก..เป็นเรื่องของความรู้สึก....
เกิดจากสำนึก..ในส่วนลึกของจิตใจ...
เมื่อความรักก่อเกิด..จงเปิดใจกว้างรับความรักไว้...
อย่าปิดกั้นหัวใจ..ด้วยสิ่งใดใดที่เธอผ่านมา...
ความรัก..ก็คือความรักนั่นแหละ....
อย่าไปคิดแยกแยะ..ว่ารักนั้นวกวน..เราควรค้นหา...
ความรักเป็นสิ่งที่ต้องเฉลย..แต่ไม่ต้องเอ่ยเป็นวาจา...
เพียงแต่ให้เธอแสดงออกมา..ว่ารู้สึกเช่นไร...
11 ธันวาคม 2544 14:52 น.
ว.วรรณกิจ
แม้ฟากฟ้าผืนนี้แสนกว้างใหญ่...
แต่คงไม่ไกลเกินใจจะคิดถึง...
ความอาทรห่วงใยยังคอยส่งไปจากใจดวงหนึ่ง...
ถึงคนดีที่ฉันรักและคิดถึงทุกเวลา...
แม้ฟากฟ้าผืนนี้แสนใหญ่กว้าง...
อาจจะเคยเหงาบ้างข้างโค้งขอบฟ้า...
เพราะเป็นห่วงคนดีที่จากไปไกลตา....
แต่ก็ยังรู้ว่าเราอยู่ใต้ฟ้าเดียวกัน....
แม้จะอยู่ต่างองศาของฟ้าใหญ่...
แต่ในหัวใจ..ยังเก็บเอาเธอมาคิดฝัน...
เป็นแรงใจหล่อเลี้ยงใจ..ในแต่ละวัน...
เพื่อทำฝันให้มีวันได้เป็นจริง...
11 ธันวาคม 2544 13:40 น.
ว.วรรณกิจ
อยากบอกหัวใจร้าวราน...
เธอจะพ้นผ่านไปได้ในวันหนึ่ง..
เก็บความเข้มแข็งของใจไว้เป็นที่พึ่ง...
พร้อมฉันคนหนึ่งจะยืนข้างเธอ...
แม้หลายอย่างไม่เป็นอย่างฝัน...
แต่เธอยังมีฉันที่มั่นคงเสมอ...
จะส่งรักและกำลังใจไปแทนการพบเจอ...
ให้หัวใจเธอพร้อมสู้ต่อไป...
11 ธันวาคม 2544 13:26 น.
ว.วรรณกิจ
ไม่อยากให้เธอสับสน..
จึงอยากเป็นคนเติมเต็มฝัน...
พูดจาภาษาเราเข้าใจกัน..
แค่เพียงเท่านั้นที่ใจต้องการ...
เพียงบอกว่าเธอนั้นเหงา...
จะเข้าไปอยู่เป็นฝันหวาน...
ให้ค่ำคืนนั้นผ่านไปช้านาน...
เธอจะได้นอนฝันหวานนาน ๆ ไง...
หน้าส่วนตัว
1006
