4 เมษายน 2557 12:50 น.
ว.มหรรณวา
เพียงเห็นหน้า...คราแรก...ช่างแปลกนัก
แอบหลงรัก...ข้างเดียว...ไม่เหลียวหลัง
ใครเขาว่า...อย่าเลย...มิเคยฟัง
ขอแค่นั่ง...เพ้อสุข...ในทุกวัน
คงจะทำ...อะไร...มิได้มาก
เพียงแค่อยาก...มองเธอ...ละเมอฝัน
ไม่เคยขอ...เธอทัก...มารักกัน
เพราะเธอนั้น...ดั่งฟ้า...ค่าเกินดิน
บางเวลา...บางวัน...ประจันหน้า
ต้องรีบหลบ...สายตา...โฉมถวิล
หัวใจเต้น...ระทวย...รวยระริน
คนติดดิน...ทำแต่...ได้แค่มอง.
4 เมษายน 2557 12:28 น.
ว.มหรรณวา
จะขออยู่...เคียงข้าง..มิห่างหาย
จะขออยู่...ข้างกาย..มิไปไหน
จะเจ็บช้ำ...โศกเศร้า..มาเท่าใด
จะขออยู่...ข้างใจ..ใกล้ใกล้เธอ
ลืมเสียเถอะ...ลืมวัน..ที่ผันผ่าน
ลืมวันวาน...ที่เศร้า..เหงาเสมอ
ลืมความช้ำ...เสียเถอะ..ที่เจอะเจอ
ลืมความพลั้ง...ความเผลอ..ที่พลาดไป
ยามพ่ายแพ้...ขอเดิน..มิเหินห่าง
ยามเคว้งคว้าง...รันทด..มิสดใส
ยามโศกเหงา...อ่อนเพลีย..หรือเสียใจ
ยามหวั่นไหว...จะเคียงอยู่...คู่นิรันดร์.
4 เมษายน 2557 11:50 น.
ว.มหรรณวา
อยากจะถาม...สักนิด..ก่อนผิดหวัง
อยากจะถาม...สักครั้ง..ก่อนคิดหนี
อยากจะถาม...สักครา..ก่อนลาที
อยากจะถาม...ว่านี่..คืออะไร
หรือว่ารัก...สองเรา..มิเข้าท่า
หรือว่ารัก...ผ่านมา..มิสดใส
หรือว่ารัก...นี้ด้อย..น้อยเกินไป
หรือว่ารัก...คนใหม่..เร้าใจดี
ถ้าอยากทิ้ง...ทิ้งไป..ไม่เคยว่า
ถ้าอยากลา...ลาไป..ให้สุขี
ถ้าอยากจาก...จากไป..ให้มั่งมี
ถ้าอยากจบ...แค่นี้..ก็ตามใจ
อย่าหวนคิด...รักเก่า..เมื่อคราวก่อน
อย่าตัดรอน...เขานะ..อย่าผลักไส
อย่าทิ้งเขา...หลบลี้..อย่าหนีไกล
อย่าร้องไห้...ไปลับ..อย่ากลับมา.
4 เมษายน 2557 11:57 น.
ว.มหรรณวา
ถามฟ้าว่าเจ้าเอย
เจ้าน่ะเคยเจ็บช้ำไหม
แต่ข้าน่ะช้ำใจ
โดนผลักไสเขาไม่แล
คนหนึ่งซึ่งใจดำ
เขาเหยียบย่ำซ้ำรอยแผล
ใจข้าล้าอ่อนแอ
คงตายแน่สุดจะทน
ถามฟ้าแค่สักคำ
ข้าต้องช้ำอีกกี่หน
เคยรักมากี่คน
ต้องหมองหม่นทุกครั้งไป
แบกเอาแต่ความช้ำ
ที่เขาทำระยำไว้
หลอกรักแล้วจากไกล
เกินทนไหวจะเยียวยา
นึกอยากตะโกนก้อง
อยากจะร้องบอกฟากฟ้า
จัดส่งให้ลงมา
กลับทำข้าต้องเสียใจ
ถามฟ้าอีกหนึ่งคำ
ข้าต้องช้ำอีกตอนไหน
ผิดหวังอีกเท่าไร
จึงจะได้สมดั่งปอง
เข็ดแล้วกับความเหงา
ที่ทำเราให้เศร้าหมอง
ไม่อยากมีใครครอง
เพราะกลัวต้องเสียน้ำตา
ตัดพ้ออยู่บ่อยบ่อย
เราช่างด้อยวาสนา
มีรักก็จากลา
เหมือนดั่งว่า..ฟ้าแกล้งเรา.
4 เมษายน 2557 12:38 น.
ว.มหรรณวา
ลูกชาวสวนเรือกหญ้าชาวนาไร่
ดั้นด้นไปใฝ่เรียนและเพียรหา
จากบ้านนอกหอบฝันมุ่งมั่นมา
เร่งขวนขวายไขว่คว้าสู้ท้าชน
เฝ้าร่ำเรียนเขียนอ่านมานานเนิ่น
สู้เผชิญอันตรายมาหลายหน
อุปสรรคมากมีที่ผจญ
น้ำตาล้นไหลโอ่โถตัวเรา
และวันรับปริญญาก็มาถึง
วันที่ซึ่งสุขใจเหมือนใครเขา
เร่งอุตส่าห์พากเพียรเรียนนมเนา
วันนี้เจ้าสมหวังดั่งตั้งใจ
จบมาแล้วหลายปีที่ผันผ่าน
มองหางานงานนั้นมันอยู่ไหน
ถามตัวเองเราเพียรเรียนทำไม
สุดท้ายไซร้แทบคลานงานไม่มี
ต้องจำยอมพร้อมรับกับชีวิต
เป็นบัณฑิตไร้หลักหมดศักดิ์ศรี
เพียรหางานจนท้อพอกันที
อยากหลบลี้สู่บ้านถิ่นฐานเดิม.
หน้าส่วนตัว
951
