18 ธันวาคม 2551 12:43 น.
ลูกแก้ว_23
ในโลกนี้...มียาใด...วานใคร่บอก
กำจัดออก...ความช้ำชอก....ที่ใจนี้
พิษแห่งรัก...แรงร้าย...หมายชีวี
เจ็บระทม...ตรมฤดี...ชีวาวาย
แผลว่าเจ็บ...เจ็บไม่นาน...ร้าวราวเท่า
รักของเขา...เจ็บเกินกว่า...รักษาหาย
แผลที่ใจ...เกิดรอยย้ำ...ช้ำจนตาย
มิอาจหาย...มิอาจกลบ...ลบด้วยยา
18 ธันวาคม 2551 12:42 น.
ลูกแก้ว_23
ขอเคียงข้าง...บนทาง...ยามสับสน
ขอเป็นคน...ที่ดูแล...แคร์เธอได้
ขอเป็นลม...โบกสะบัด...พัดหัวใจ
ขอเป็นไฟ...มอบอุ่นไอ...คลายกังวล
ขอเป็นน้ำ...ดับกระหาย...ผ่อนคลายร้อน
ขอเป็นหมอน...ให้หนุนนอน...ตอนสับสน
ขอเป็นดาว...พร่างพราว...ดับทุกข์ทน
ขอเป็นไม้ต้น...แผ่กิ่งใบ...ให้ร่มเงา
ขอเป็นจันทร์...ส่งแสงนวล...เย้ายวนฟ้า
ขอเป็นปลา...แหวกว่าย...ผ่อนคลายเศร้า
ขอเป็นคน...ข้างกาย...คลายบรรเทา
ขอเป็นเงา...แอบซ่อนหลบ...ไม่พบเธอ
18 ธันวาคม 2551 12:40 น.
ลูกแก้ว_23
คนคนหนึ่ง...ซึ่งเคยรัก...ซึ่งเคยชอบ
เคยยิ้มตอบ...ปลอบขวัญ...ในวันล้า
เคยเอนไหล่...ให้พักพิง...อิงน้ำตา
เคยห่วงหา...อาทร...อาวรณ์ใจ
คนคนนี้...มีหัวใจ...ให้ยืมพัก
มีความรัก...ความหวังดี...ไมตรีให้
แต่ที่ขอ...พักร่างกาย...ใช่หัวใจ
มิได้รัก...พักไม่ได้...หรอกคนดี
เข้าใจผิด...คิดอะไร...ไกลหรือเปล่า
เจ็บปนเศร้า...ถ้าตัวเขา...คิดเช่นนี้
ที่พักใจ...ใช่พักกาย...นะคนดี
คนคนนี้...มีหัวใจ...ใช่นางโลม
18 ธันวาคม 2551 12:37 น.
ลูกแก้ว_23
ขอแค่มีเธอไว้...ให้ฉันฝัน
ขอแค่มีรอยยิ้มให้กัน...ยามฉันล้า
ขอแค่มีอุ่นไอบ้าง...บางเวลา
ขอแค่มีแววตา...เอื้ออาทร
ขอแค่มีสองแขน...ไว้โอบรัด
ขอแค่มีราตรีสงัด...ไว้พักผ่อน
ขอแค่มีความรัก...ไว้กอดนอน
ขอแค่มีบทกลอน...ไว้สอนใจ
18 ธันวาคม 2551 12:33 น.
ลูกแก้ว_23
สิ่งสุดท้ายที่ขอไว้ก่อนลมหายใจเหนื่อยอ่อน
ขอความเอื้ออาทรดั่งบทกลอนที่ฉันฝัน
ขอมือน้อย - น้อยเกี่ยวก้อยร้อยรำพัน
ขอเห็นหน้ากันเป็นครั้งสุดท้าย...ก่อนกายลา
ก่อนที่หัวใจของฉันจะหยุดเต้น
ขอแค่ได้เห็นคนที่รักอยู่ต่อหน้า
หากสิ้นแล้วลมหายใจจูบเบา-เบาได้ไหมที่เปลือกตา
แทนคำกล่าวอำลาสู่ห้วงนิทราที่ไม่อาจย้อนเวลากลับคืน
หน้าส่วนตัว
1029
