9 กันยายน 2551 22:53 น.
ลูกเสือสำรอง
นั่งเหม่อลอยมองท้องฟ้าเบื้องบน
ท่ามกลางสายฝนโปรยปราย
อาจเป็นเพราะธรรมชาติถูกทำลาย
ความตายสดใสเข้าคลืบคลาน
มนุษย์เป็นสัตว์ชนิดไหนกันแน่
ถึงย่ำแย่เกเรอันธพาล
เลวระยำยิ่งกว่าซาตาน
คนขอทานเคยตะโกนเบาเบา
พระจันทร์หายหน้าเพราะเมฆฝน
ใครบางคนโหยหาความเหงา
ในความมืดว่างเปล่ายังมีเงา
ที่อดทนเฝ้ารอความหวังอันริบหรี่
ปัจจัยสี่ใช่ไหมคือคำตอบ
เป็นผู้มอบรางวัลอย่างเร็วรี่
ในโลกซึ่งไร้ความปราณี
สุขเปรมปรีด์สุดท้ายเมื่อตูดทำงาน
แค่นั้นแค่นี้แค่ไหนกัน
แค่ความฝันล่องลอยใจเบิกบาน
อยากจะกู่ก้องร้องขับขาน
โปรดอย่าได้ระรานกันเลย
ห้ำหั่นบ้าคลั่งรักชาติยิ่ง
เป็นสิ่งถูกต้องนักหรือคนคุ้นเคย
ทบทวนความจริงให้เปิดเปิดเผย
บทสรุปจะเฉลยคือทางออก
แย่งกันไปกันมาไม่อายเด็ก
ตัวเล็กๆตาดำๆกระซิบบอก
พฤติกรรมไม่ดีอย่าเลียนลอก
จงตอกย้ำฝังลงในจิตวิญญาณ
นานมาแล้วประเทศไม่มีความหมาย
วัฒนธรรมหลากหลายล้วนส่งผ่าน
กลับหยิบยื่นสงครามต่อกันดั่งหมู่มาร
สันติภาพอันตรธานหายไปพร้อมสายลม
8 กันยายน 2551 15:59 น.
ลูกเสือสำรอง
อยู่ในความเงียบ
อยู่ในความเหงา
อยู่ในความเศร้า
อยู่ในความทุกข์
อยู่ในความสุข
อยู่ในอารมณ์
อยู่ในความฝัน
อยู่ในความคิด
อยู่ในจินตนาการ
อยู่ในตัวตน
อยู่ในตัวมนุษย์
อยู่ในจิตวิญญาณ
อยู่ในสิ่งมีชีวิตหลากสีสัน
อยู่ในอากาศ
อยู่ในธรรมชาติ
อยู่ในความรัก
โลกสีน้ำเงินที่แสนสวย
ผู้สรรค์สร้างความจริงของจักรวาล
จุดเริ่มต้นอาจจะเกิดจากจุดเล็กๆ
ของพระผู้เป็นเจ้าหรือไม่อย่างไร
ไม่สำคัญ
แน่นอนเราต้องอยู่ต่อไป
ทุกสิ่งทุกอย่างต้องดำเนินต่อไป
เพราะดวงอาทิตย์ต้องโผล่หน้าอันร้อนแรง
และจะอับแสงกลับไปเติมพลัง
8 กันยายน 2551 15:49 น.
ลูกเสือสำรอง
ความรักหอมหวลชวนใฝ่ฝัน
ทุกคืนวันสรรค์สร้างความเป็นไป
รักหนอรักอัศจรรย์จรรโลงใจ
ใครต่อใครมอบแด่กันไว้จับจอง
คือโลกแห่งอนาคตแสนงดงาม
หากจะถามคงมีเพียงแต่เศร้าหมอง
การเดินหน้าอาจจะมีถอยหลังลงคลอง
เป็นครรลองของอดีตที่ผ่านมา
ให้ดวงใจหล่อเลี้ยงเหล่าน้ำค้าง
สองมือง้างจักรวาลแลเวลา
ทุกทุกที่ทุกทุกสุขควานค้นหา
แล้วนำพาเสรีภาพกลับคืนรัง
สิ่งละอันพันละน้อยคือความคิด
อย่ายึดติดมากหรือน้อยอนิจจัง
อย่างละนิดอย่างละหน่อยเหมือนน้ำขัง
รวมพลังแจกจ่ายกระจายความรัก
6 กันยายน 2551 12:04 น.
ลูกเสือสำรอง
มองเห็นควันลอยเอื่อยขึ้นสู่เบื้องบน
คล้ายชีวิตคน
ไหลไปไม่มีวันหยุด
ยากที่จะฉุดรั้ง
ธรรมชาติได้แต่เฝ้าดู
มองดูอย่างเย็นชา
บังเอิญลมพัดผ่านมา
ควันสลายหายไปพร้อมสายลม
เหลือไว้เพียงกลิ่นให้สูดดม
นกน้อยชื่นชม
นี่หรือโลกกลมกลม
ที่จมอยู่ในหลุมดำ
6 กันยายน 2551 11:48 น.
ลูกเสือสำรอง
รีบเร่งเร็วรี่ที่จะไปยังจุดหมาย
ระยะทางยังคงอีกยาวไกล
ถึงอย่างไรก็มาได้ครึ่งทาง
บางครั้งคิดย้อนกลับไปกลับมา
วกวนสับสนหลงทางอยู่ในเขาวงกต
หยุดพยายามคว้าความฝัน
วันนั้นคงจะถึงในสักวัน
เมื่อฝนตกพัดผ่านลมหนาว
แดดเผาไหม้ร้อนแรงหมดสิ้นกำลัง
ใบหน้าอันหมองคล้ำกรากกรำ
มีในความทรงจำทุกเวลา
ชีวิตที่เกิดย่อมมีดับเลิกสงสัย
อวัยวะที่สำคัญคือรูตูด
มันสามารถดูดความบริสุทธิ์
แล้วฉุดรั้งของเสียออกมา
แท้จริงแล้วเป้าหมายคืออะไร
เกิดแก่เจ็บตายคือเพื่อนแท้
แต่ย่อมพ่ายแพ้อารมณ์ของตัวตน
ในที่สุดเวลาเดินไปไม่หยุดพัก
เสียงเตือนดังขึ้นกังวาน
จิตวิญญาณกู่ก้องขับขาน
เพื่อประจานความเน่าเฟะ
ชีวิตเละเทะ
ทั้งหมดที่พ้นผ่าน
เศษเสี้ยวของประสบการณ์
หน้าส่วนตัว
928
