28 ตุลาคม 2546 22:04 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
เคยสงสัย ทำไมคน ถึงโดนว่า
โง่เหมือนหมา หมาไปเกี่ยว เอี่ยวตรงไหน
บ้างฟั่นเฟือน เลวเหมือนหมา ว่ากันไป
ต่างจากเลว เหมือนไก่ ตรงไหนกัน
ก็รู้มา ว่าหมาซื่อ ถือความสัตย์
ไม่เคยกัด เจ้าของ ตรองแล้วขัน
โปรดปล่อยหมา อยู่ส่วนหมา อย่าว่ามัน
แล้วฟังฉัน ผู้นี้ ที่เกินทน
เที่ยวเปรียบเทียบ อย่างนั้น เป็นอย่างนี้
และชอบที่ จะเหยียบซ้ำ ยามใครหล่น
ชอบยัดเหยียด เบียดเบียน ล้อเลียนตน
หากเปลี่ยนว่า เลวเหมือนคน คงเข้าที
23 ตุลาคม 2546 21:55 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
สะดุ้งตื่น ลืมตา พาไหวหวั่น
เหตุเพราะฉัน ฝันร้าย ให้สับสน
ภาพเหตุการณ์ รันทด รถถูกชน
น้อยผู้คน รอดชีวิต หวุดหวิดภัย
ภาพความฝัน ฉันเดินดู อยู่รอบรถ
ผลปรากฎ หดหู่ มากรู้ไหม
เห็นเธอนอน แน่นิ่ง พิงเบาะใน
เลือดรินไหล อาบหน้า ..... น้ำตาคลอ
ไร้แรงฝืน ยืนต้าน ใจรานร้าว
กายเหน็บหนาว อิดโรย โหยหาหมอ
เธอต้องฟื้น ฟื้นเถอะนะ ฉันจะรอ
หนึ่งคำขอ คนช้ำ พร่ำรำพัน
พยายาม บังคับใจ ให้หลับต่อ
กลับทดท้อ ครุ่นคิด ติดกับฝัน
เพราะหน้าที่ ทำเธอไกล ไปทุกวัน
วอนพระจันทร์ ฝันร้าย กลายเป็นดี
(ไม่ได้เจอหน้านานมากแล้วนะ ข่าวคราวก็เงียบหายไปเลย ยังสบายดีอยู่รึเปล่า ติดต่อมาบ้างสิ เป็นห่วงเหลือเกิน)
19 ตุลาคม 2546 21:17 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
อาจดูเหมือน เลือดร้อน ไม่อ่อนหวาน
อาจก้าวร้าว ห้าวหาญ พาลคนอื่น
อาจดูเหมาะ กับหน้าไม้ ไฟและปืน
ท่านั่งยืน อาจคล้าย ผู้ชายเป็น
การกระทำ ใช่ทำตาม ความรู้สึก
จิตสำนึก ซ่อนไว้ ยากใครเห็น
และเรื่องรัก ใช่สวนทาง อย่างยากเย็น
ยังเก็บเร้น รักหวานหวาน อีกด้านใจ
ผู้คนจ้อง มองมา หาว่าแปลก
ทั้งแบ่งแยก ตัวฉัน. ...-...ความหวั่นไหว
ขอโทษค่ะ ที่เปล่าเป็น เหมือนเช่นใคร
แต่ความรัก รู้สึกได้ เหมือนทุกคน
19 ตุลาคม 2546 20:02 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
หยิบปลอกหมอน มาสะบัด พาดหน้าต่าง
หลังซักล้าง รอยน้ำตา ตรงหน้าหมอน
เพราะร้องไห้ หลายหน จนลืมนอน
เฝ้าวิงวอน กับความหวัง พังทลาย
ออกปากไล่ ไปซะเถอะ เจอะอย่าทัก
เธอก็แค่ คนรู้จัก ที่มักง่าย
ต่อไปนี้ เราขาดกัน จนวันตาย
เกลียดซะจริง คนปากร้าย นิสัยทราม
เลิกกันแล้ว วันนั้น จนวันนี้
ฉันเจ็บปวด ทุกที ที่ถูกถาม
รอยความฝัน ที่กำหนด เสียงดงาม
ทุกโมงยาม ยังคำนึง ถึงแต่มัน
ทำไมนะ ไล่เขา เรานั่งท้อ
นึกถึงคำ เธอด่าทอ ต่อว่าฉัน
เราไม่คิด สะใจ หรือไงกัน
ที่ตัดเธอ พ้นสัมพันธ์ ...จบกันไป
อยากจะหัวเราะให้ดัง ๆ ... แต่ทำไม
กลับร้องไห้ออกมานะ ...
8 ตุลาคม 2546 20:18 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
ยืนอยู่ข้าง โรงหนัง ใจยังเศร้า
คิดถึงเรื่อง เก่าเก่า เขากับฉัน
นานหลายปี ที่รู้จัก และรักกัน
จากวันนั้น ถึงวันนี้ ไม่มีแปร
เห็นคนอื่น เคียงคู่ เข้าดูหนัง
ฉันลำพัง ช้ำลึก รู้สึกแย่
ในโรงหนัง นั่งกอดแขน แน่นห้องแอร์
เหมือนมีดแร่ กรีดเนื้อ ถูกเกลือทา
จนปานนี้ แฟนฉัน นั้นอยู่ไหน
ตั้งแต่จาก กันไป เหมือนไร้ค่า
หนังเริ่มฉาย ใจช้ำ ย้ำน้ำตา
คงลาลับ มิกลับมา อีกต่อไป
พอหนังจบ กลบเกลื่อน หน้าเปื้อนน้ำ
เช็ดความช้ำ ย้ำเช็ด เข็ดบ้างไหม
เราหนอเรา เฝ้ารัก แล้วยังไง
ผลคือต้อง ร้องไห้ ให้ตัวเอง..
หน้าส่วนตัว
900
Lovers
0 คน เลิฟลูกเป็ดขี้เหร่
