15 ตุลาคม 2545 16:31 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
อยากให้ถึงวันนั้น
ซึ่งไม่รู้เหมือนกัน ว่าวันไหน
แต่ยังอยากให้ถึงนะ ไม่ว่าเป็นวันใด
ที่แน่ๆ วันนี้วันอะไร ยังไม่รู้เลย....
15 ตุลาคม 2545 16:16 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
ท้องฟ้ามืดครึ้ม...
ผู้หญิงคนหนึ่งนั่งซึมและร้องไห้
บวกกับความอ้างว้างที่ต้องเสียเธอไป
ระบายความเสียใจ ให้น้ำใสๆไหลล้นตา
นั่งมองหยาดฝน หล่นกระหน่ำ
ช่างเหมือนความชอกช้ำ ฉันแค่คนไร้ค่า
ไม่ชอบหรอกนะที่ตัวเองอ่อนแอ เสียน้ำตา
แต่หัวใจมันอ่อนล้า..ไม่สามารถห้ามน้ำตาตัวเอง
15 ตุลาคม 2545 16:15 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
อยากผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ
จะได้เลิกรักใครที่ไกลเกินคว้า
เบื่อกับความเปล่าไร้ ได้กลับมา
ทรมานกับน้ำตา คนไร้ใจ
ผ่าตัดเปลี่ยนความรู้สึก
จะตัดความสัมพันธ์ลึกๆที่เคยให้
เลิกร้าวในทุกอย่าง ปล่อยมันผ่านไป
แม้หมอจะไม่ผ่าตัดให้ ..ก็จะฝืนใจตัดมันเอง
15 ตุลาคม 2545 16:09 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
เมื่อรักโดนทิ้ง
จึงหมดแล้วทุกสิ่งที่เคยได้
เข็ดขยาดไปอีกนานกับเรื่องของหัวใจ
ไม่กล้าเริ่มต้นใหม่กับใครซักคน
เธอคือคนที่แสนดี
บวกกับไออุ่นที่มียิ่งท่วมท้น
เธอดีมากเท่าไหร่ ใจยิ่งวกวน
ถ้ารักเธออีกหน ก็กลัวจะเศร้าหม่น ร้าวใจ
เลยได้แต่ทบทวนอยู่อย่างนี้
สองความคิดยิ่งตบตีกันยกใหญ่
ลังเลที่จะทุ่มเทความรักให้ใคร
สรุปละกัน..ขออยู่อย่างคนไร้ใจไปคนเดียว
15 ตุลาคม 2545 16:08 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
พอแล้วพอกันที
อยู่กับความรู้สึกแบบนี้ต่อไปไม่ไหว
พอแล้วไม่ต้องการอีกต่อไป
ไม่อยากรักใครที่เขาไม่แคร์
ยอมแล้วยอมทุกอย่าง
ยอมเดินตามทางคนที่แพ้
ยอมกับการไม่มีใครมาเหลียวแล
ปิดฉากความรักคนอ่อนแอเสียที
พอแล้วพอได้ไหม
อย่าแกล้งกันเลยต่อไปนับแต่นี้
จะยอมจากไปแม้ไม่เหลืออะไรดีดี
พอแล้วพอเสียที กับความรักที่จอมปลอม