15 ตุลาคม 2545 16:02 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
ยืนอยู่บนดาดฟ้า
ลมพัดผ่านไปมาให้ใจสั่น
เจ็บเหลือเกินที่เธอทำร้ายกัน
ตัดใจหอบความฝัน โยนทิ้งมันลงไป
เหลือเพียงความเปล่าไร้ที่ได้กลับ
พร้อมกับใจที่ย่อยยับ เธอทำไว้
ร้องไห้เท่าไหร่ไม่พอ ท้อเกินตัดใจ
คิดที่จะเริ่มต้นใหม่ แต่ยังตัดใจไม่ลง
15 ตุลาคม 2545 16:00 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
อยากเก็บท้องฟ้า
อยากหอบดวงดาราใส่กล่องผูกโบว์ไปให้
เขียนข้อความสั้นๆ ขอให้คิดถึงกันจากฉันฐานะคนไกล
แต่ตอนนี้เท่าที่ทำได้ คือส่งใจให้เธอ
อยากให้เธอสบายดี
คนที่อยู่ตรงนี้ คิดถึงและหวังดีอยู่เสมอ
วันไหนที่เหนื่อยล้า เดินกลับมาได้ไหมเธอ
สี่ห้องหัวใจดวงนี้สภาพดีเสมอ ขอรับประกัน!
12 ตุลาคม 2545 15:11 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
คืนนั้นฉันมองฟ้า
มีดาวดวงหนึ่งมองกลับมาที่ฉัน
เรายิ้ม..... เราหัวเราะ...... ทักทายกัน
เป็นเพราะดาว ฉันจึงไม่ไร้ความสำคัญอีกต่อไป
คืนนี้ฉันมองฟ้า
ดาวไม่มองกลับมา...... ฉันหวั่นไหว
อาจเป็นเพราะฉันคิดไปเอง หรือเป็นเพราะอะไร
แต่วันนี้ ท่ามกลางฟ้าไกล ฉันยังเป็นได้แค่ ไร้ความสำคัญ
12 ตุลาคม 2545 15:09 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
รวยล้นฟ้า เป็นมหาเศรษฐี
ชาวบ้านเรียกฉันว่า ผู้ดี ชนชั้นสูง
ไปไหนแต่ละทีต้องมีไทยมุง
เสื้อผ้าที่ฉันนุ่งล้วนมีราคา
มีผู้ชายล้อมหน้าล้อมหลัง
มีความสุขเสียจังเมื่อมีคนเห็นคุณค่า
อยากเกิดเป็นคนอย่างนี้วันละซัก สามเวลา
แต่เสียดายที่ต้องตื่นลืมตาแล้วพบว่า ฝันไป
12 ตุลาคม 2545 15:07 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
เธอยกให้เขาเป็นคนโปรด คนสำคัญ
เป็นคนที่เธอผูกพันชิดใกล้
ฉันก็แค่คนเดิมผ่านมาผ่านไป
คงไม่มีสิทธิ์เรียกร้องความสนใจจากเธอ
คนโปรดอย่างเขาคนนั้น
ฉันคงไม่มีวัน จะ กล้าตีเสมอ
จะเป็นได้ก็เพียงแค่ คนแปลกสำหรับเธอ
แค่คนที่พร่ำเพ้อหลงละเมอว่าเธอรักกัน