22 ตุลาคม 2545 20:24 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
เกิดมาหุ่นไม่ดี เป็นคนที่ไม่มีค่า
ตัวผอมเหมือนก้างปลา แถมหน้าตาก็ซีดจาง
คนหาว่าเหมือนเป็ด น้ำตาเล็ดโดนแอบอ้าง
ชีวิตช่างอ้างว้าง เหมือนเรือจ้างกลางทะเล
ถ่ายทอดเป็นบทกลอน อนุสรณ์คนขี้เหร่
เป็ดน้อยใจรวนเร ร้องโยเยอย่างเศร้าใจ
เนิ่นนานเป็นนมเน ลูกเป็ดขี้เหร่เริ่มคิดได้
รูปร่างต่างจากใคร ไม่เป็นไร ไม่เห็นแคร์
เปลี่ยนวิกฤตเป็นโอกาส ใจมุ่งมาดไม่กลัวแพ้
เป็นเป็ดไร้คนแล ก็ไม่แย่ไร้น้ำยา
เรียกเป็ดก็เท่ดี ฉันคนนี้จะสร้างค่า
ถึงเป็ดก็เป็ดเทวดา จะใช้เวลาพิสูจน์ตัว
21 ตุลาคม 2545 20:53 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
เมื่อเธอกับเขาสมหวัง
เป็นเหมือนคู่พระนางในหนัง ก็ยิ่งเศร้า
เลยมองย้อนกลับมาดูที่ตัวเรา
เป็นได้แค่คนแอบมองเขาไปวัน-วัน
คู่ของเขารักกันหวานชื่น
ไอ้เราต้องมาขมขื่น โศกศัลย์
ไม่มีคนมาสนใจห่วงใย เหมือนที่ใครเขามีกัน
อย่างมากก็เป็นแค่ตัวอิจฉาก็เท่านั้น มันเพราะอะไร
21 ตุลาคม 2545 20:45 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
สะใจได้รึยังล่ะทีนี้
สมน้ำหน้าตัวเองสิ้นดี..ที่อวดเก่ง
มอบความรักให้เธอไป ด้วยหัวใจนักเลง
ก็กลับมาช้ำซะเอง เมื่อเธอไร้เยื่อใย
วันนี้เพิ่งมารู้สึกตัว
เริ่มแยกแยะความดีความชั่วที่เธอให้
คิดได้แล้วที่นี้ ที่ผ่านมาแค่หลงผิดไป
ดัน หลงไป รักคนใจร้าย สำนึกได้ซะที
15 ตุลาคม 2545 16:31 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
อยากให้ถึงวันนั้น
ซึ่งไม่รู้เหมือนกัน ว่าวันไหน
แต่ยังอยากให้ถึงนะ ไม่ว่าเป็นวันใด
ที่แน่ๆ วันนี้วันอะไร ยังไม่รู้เลย....
15 ตุลาคม 2545 16:16 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
ท้องฟ้ามืดครึ้ม...
ผู้หญิงคนหนึ่งนั่งซึมและร้องไห้
บวกกับความอ้างว้างที่ต้องเสียเธอไป
ระบายความเสียใจ ให้น้ำใสๆไหลล้นตา
นั่งมองหยาดฝน หล่นกระหน่ำ
ช่างเหมือนความชอกช้ำ ฉันแค่คนไร้ค่า
ไม่ชอบหรอกนะที่ตัวเองอ่อนแอ เสียน้ำตา
แต่หัวใจมันอ่อนล้า..ไม่สามารถห้ามน้ำตาตัวเอง