ดินแห้งหากแล้งฝน

ลูกเป็ดขี้เหร่

เธอรักกันหวานชื่นระรื่นรัก
ต่างประจักในดวงจิตสนิทใกล้
เรารักกันผูกพันยิ่งกว่าสิ่งใด
เปรียบดั่งดินถิ่นเคยได้สายฝนพรำ
มาวันนี้ต้องไกลห่างต่างหน้าที่
เหมือนสายฝนเคยมีเคยกระหน่ำ
ได้อำลาดินดีดินเคยดำ
ให้แห้งแล้งชอกช้ำระกำใจ
วานสายฝนบนฟ้าเมตตาบ้าง
อย่าเหินห่างห่างกันแทบหวั่นไหว
โปรดกลับมาหาดินแห้งที่แตกลาย
ดินผืนนี้มีหัวใจไว้เพื่อรอ
วันแหงนมองท้องฟ้าพาใจหม่น
คืนสับสนคนเดียวดายใจพร่ำขอ
โปรดเห็นใจคนที่รักจักยังรอ
ก่อนจะท้อหมดแรงและแห้งตาย				

กลับมา...อย่างเหงา ๆ

ลูกเป็ดขี้เหร่

อยากให้เธอได้ชิม

ลูกเป็ดขี้เหร่

ค่อยๆใส่น้ำตาลลงไปนิด
ค่อยๆใส่ความใกล้ชิดไปอีกหน่อย
ค่อยๆเคี่ยวที่ละน้อยละน้อย
ทำหัวใจให้อร่อยไว้คอยเธอ
รีบๆแวะมาชิมละกัน
เก็บใจไว้นานวัน กลัวใจคอยเก้อ
ต้องรีบแอบไว้ไม่ให้มดมาเจอ
รอ ร๊อ รอ แต่เธอ อยากให้เธอได้ชิม

				

วันสำคัญ

ลูกเป็ดขี้เหร่

วันนี้เป็นวันสำคัญ
เป็นวันพิเศษกว่าทุกวัน ไม่ว่าวันไหน
เป็นวันดี วันที่ไม่มีปฏิทินใดใด
ที่จะสามารถบ่งบอกได้ ถึงความสำคัญ
ไม่ใช่วันที่โลกหยุดหมุน
ไม่ใช่วันรำลึกพระคุณหรือเกิดวิกฤตการณ์พลิกผัน
ไม่ใช่วันที่โลกสร้างมา ให้เห็นค่าพร้อมกัน
จะมีก็เพียงเธอกับฉัน สองคนเท่านั้นที่เข้าใจ
วันนี้เป็นวันของความรู้สึก
วันที่ฉันไม่เคยนึก ว่าจะเกิดขึ้นได้
วันที่ใจสั่งมา วันที่ฟ้าเป็นใจ
วันนี้ ฉันรู้ว่ารักใคร..ฉันรักเธอ


อยากให้เธอได้ชิม
				

เธอคงไม่ได้ยิน

ลูกเป็ดขี้เหร่

   ฉันก็ยังคงอยู่ตรงนี้
ยืนอยู่ข้างหลังเธอคนดี คนที่ไม่รักฉัน
เธอมีเขาข้างกาย ก็ยังแอบบอกรักเธอในใจทุกวัน
แต่เพราะเธอปิดกั้นกัน เธอจึงไม่มีวันเข้าใจ
เพราะเธอมองข้ามความรู้สึก
ความรักลึก-ลึก ที่ฉันยื่นให้
ต่อให้บอกรักเธอซ้ำๆ ทุกวัน ทุกลมหายใจ
ก็คงไม่มีความหมายเท่าไหร่ เพราะใจเธอคงไม่ได้ยิน