10 ธันวาคม 2552 14:34 น.

เท่าไหร่ถึงจะพอ...

ลูกหว้า

ถ้าเพื่อเธอเท่าไรก็ไม่เคยเหนื่อย
ตราบใดทำเพื่อเธอชั้นทน
แต่รู้ไหมเรื่องเหนื่อยชั้นไม่เคยบ่น
แต่มันท้อที่กี่หนดูเธอไม่แย่แส
ฉัน..รอให้เธอรัก
แม้การรอจะลีลาและห่างไกล
ไม่พออีกใช่ไหมคนดี
ยิ่งทำก็ยิ่งน้อยไป
ไม่รู้เลยชั้นต้องทำสักเท่าไร
ถึงพอให้เธอเห็นให้เธอได้รับรู้ความรักจากใจ
ช่วยบอกว่าชั้นควรทำ
ทำเท่าไหร่ต้องเท่าไหร่ให้เธอรัก
รู้ไหมว่ารักเธอเท่าไหร่
ไม่รู้ว่าเธอได้รับรู้ที่ทำอยู่บ้างไหม
ไม่พออีกใช่ไหมคนดี
ยิ่งทำก็ยิ่งน้อยไป
ไม่รู้เลยชั้นต้องทำสักเท่าไร
ถึงพอให้เธอเห็นให้เธอได้รับรู้ความรักจากใจ
ช่วยบอกว่าชั้นควรทำให้เธอแค่ไหนชั้นยินดี

.....เฮ้อ.......เมื่อไหร่กัน..
เม่อไหร่สายตาของเธอจะหยุดลงที่ฉัน

ฝันเฟื่องไปใช่มั๊ย?
ที่หลงเพ้ออยู๋คนเดียว โดยที่เธอไม่อยากผูกพัน
ใด-ใด กับฉัน				
8 ธันวาคม 2552 01:47 น.

หากเปรียบฉันดั่งดาวเรียงรายณปลายฟ้า

ลูกหว้า

อันตัวฉันไม่ได้เป็นดวงดาวที่เรียงรายณปลายฟ้า

ฉันเป็นแค่ผูหญิงคนหนึ่ง.....ที่คิดว่าหากเป็นดวงดาว

รึเปรียบตัวเองเหมือนดวงดาวที่อยู่บนท้องฟ้า

แต่....จะมีสักกี่คนที่รู้ว่าบนท้องฟ้านั้นเงียบเหงาเพียงใด

 บางคืนฟ้าไร้ดาว บางคืนฟ้ามีแต่ความมืดมิด

แต่ฉันก็ยังต้องอยู่.......................................

ดวงดาวที่ยู่บนท้องฟ้า ดูเหมือนแสงของดาวจะจัดจ้า...

แต่แท้จริงแล้วอ่อนแอเกินกว่าทุกคนจะเข้าใจ

ยามเดือนหงาย ไม่มีใครสักคนที่เห็นดาว

เหมือนใจฉันที่คนภายนอกมักมองว่าเข้มแข็ง

แต่แท้จริงแล้วอ่อนแอ บอบบาง

เธอคือแสงสว่างในชีวิต เธอคือทุกสิ่งทุกอย่าง

ได้โปรดอยู่เคียงข้างกัน ทำให้ท้องฟ้าที่เหงียบเหงามีดวงดาว

อยู่เคียงข้างฉัน ทำให้ดาวที่กำลังริบหรี่กลับโชนแสง

เพราะฉันเป็นแค่ดาว  ..........

เท่านั้นเอง...................................


				
ไม่มีข้อความส่งถึงลูกหว้า