2 กุมภาพันธ์ 2549 12:33 น.
ลูกหว้า
ไม่ผิดใช่ไหม
หากฉันจะมีใจให้เธอเสมอ
คงไม่ผิดใช่มั้ยเธอ
หากฉันจะฝันเพ้อเฝ้าห่วงใย
ก็รู้ว่าเธอไม่รักกัน
ยิ่งความผูกพันคงยากเกินถามไถ่
เธอไม่รัก ฉันยอมรับ ยอมทำใจ
แต่ห้ามฉันไม่ให้รักเธอนี่สิไม่ไหว
ฉันยอมรับไม่ได้จริงๆๆ
2 กุมภาพันธ์ 2549 12:23 น.
ลูกหว้า
บอกว่าฉันดีเกินไป
นี่ใช่ไหมที่เรียกว่าเหตุผล
บอกว่าฉันดีเกินไปเลยไปรักใครอีกคน
คงจะเป็นเหตุผลของคนหลายใจ
เธอคงชอบคนเลวเหมือนกัน
ถ้าเป็นแบบนั้นฉันอภัยให้
เดินจากกันไปเลยไม่ว่าอะไร
เพราะเธอคือคนเลวที่หลายใจ
โชคดีของใจที่ไม่มีอะไรต้องเกี่ยวพัน
2 กุมภาพันธ์ 2549 12:14 น.
ลูกหว้า
วอนฝากลมพรมพริ้งความคิดถึง
สู่ผู้หนึ่งซึ่งห่างกันไกลใจหนักหนา
วอนฝากฟ้าลมพรมกายา
แทนวาจาว่าห่วงใยให้แด่เธอ
วอนฝากเมฆแทนอักษรคำว่ารัก
ให้เธอจักได้อ่านผ่านแผ่นฟ้า
ฝากดวงใจความรักให้แทนกายา
วอนฝากฟ้าเป็นสื่อไปแม้ไกลเกิน
ถึงอยุ่ห่างกันคนละฟากฟ้า
แต่ขอให้รู้ว่าคิดถึงเสมอ
ถึงแม้ยังไม่ได้เจอ
แต่ก็จะคิดถึงเธอตลอดไป
1 กุมภาพันธ์ 2549 18:31 น.
ลูกหว้า
อยากบอกเธอว่าสนใจ
แต่หัวใจไม่ยักแคร์
กล้าได้แต่มอง...มองไม่วางตา
พอเธอมองมา
ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องหลบตาเธอทุกที
1 กุมภาพันธ์ 2549 17:58 น.
ลูกหว้า
เธอคือสิ่งมีค่า
อยู่ในสายตาของฉัน
เธอคือเพชรในเม็ดกรวดเป็นร้อยพัน
เธอคือเส้นใยผูกพันหัวใจ
เธอคือความงดงาม
เธอคือปริศนาคำถามสงสัย
เธอคือกำลังใจ
เธอคือความฝันอันยิ่งใหญ่ที่มี
เธอคือความรัก
ที่ฉันได้รู้จักตรงนี้
เธอคือเจ้าของความรู้สึกที่มี
เพราะเธอคือคนดีของหัวใจ