30 กันยายน 2548 14:27 น.
ลูกสาวคนโต
สายเอยสายฝน เจ้าทำคนมีน้ำตา
ฝนหล่นจากฟ้า เจ้าทำข้าเศร้าใจ
สายเอยสายฝน เจ้าทำคนร้องไห้
ฝนตกเรื่อยไป เจ้าทำใครลำพึง
สายเอยสายฝน เจ้าทำคนคนหนึ่ง
ฝนโปรยปรายจึง เจ้าทำซึ้งซาบใจ
สายเอยสายฝน เจ้าทำคนหวั่นไหว
ฝนเทหายไป เจ้าทำให้ใจเหงาเกิน
28 กันยายน 2548 17:42 น.
ลูกสาวคนโต
บ่อยบ่อยที่ฉันต้องอยู่ลำพัง บ่อยครั้งที่ฉันต้องมีน้ำตา
บ่อยไปที่ฉันต้องอ่อนล้า บ่อยคราที่ฉันต้องเหงาใจ
ความเหงาของฉันคือเพื่อน เหงาก็เหมือนคนชิดใกล้
เหงาคือความรู้สึกดีที่ได้คิดถึงใคร เหงามีไว้ให้เข้าใจในตัวเอง
ความเหงาไม่ใช่จะเลวร้าย เหงาเมื่อไหร่เราก็ได้ฟังเสียงเพลง
เหงายามใดเราก็จะเรียนรู้จนเก่ง เหงาได้เองก็หายเองเป็นเพื่อนเรา
24 กันยายน 2548 09:44 น.
ลูกสาวคนโต
รัก คือคำที่ไม่เคยทำร้ายใคร
รัก คือคำที่เกิดมาจากใจ
รัก คือคำว่าอภัยห่วงใย
รัก คือคำที่จริงใจระหว่างเรา
23 กันยายน 2548 13:19 น.
ลูกสาวคนโต
เราคือใคร ใครคือเราในวันนี้
เราคือพี่ พี่คือเราในวันนั้น
เราคือเพื่อน เพื่อนคือเราในทุกวัน
เราคือฝัน ฝันคือเราในค่ำคืน
เราเป็นใคร ใครเป็นเราใช่คนอื่น
เราเป็นพื้น พื้นเป็นเราใช่ด้อยค่า
เราเป็นฟ้า ฟ้าเป็นเราใช่ค้นหา
เราเป็นเพียงคนธรรมดา ธรรมดาเป็นเราใช่ยากเกิน
หน้าส่วนตัว
1654
