28 พฤศจิกายน 2548 23:57 น.
ลูกกวาดสีฟ้า
หนาวหัวใจเหน็บรอยแผลแก้ไม่หาย
เย็นเจียนตายไร้ผ้าอุ่นค้ำจุนฝัน
สั่นระรัวไม่แกร่งกล้าฟ้าลงทัณฑ์
ช่างน่าขันชีวิตเหมือนผิดทาง
ก้าวแบบไหนใครเยาะเย้ยก็เฉยเสีย
ถึงอ่อนเพลียจะไม่ท้อรอฟ้าสาง
ดาวยามรุ่งระยิบใกล้ไม่ระวาง
คือช่องว่างแม้ทุกข์ทนล้นความดี
ยิ้มสินะ....โลกแห่งหวังยังคงอยู่
เพียงต่อสู้ประกาศนามตามหน้าที่
ใช้ตัวตนมองสิ่งใหม่ใจเปรมปรีดิ์
ไม่ย่ำยีอุดมการณ์บนลานใจ
22 พฤศจิกายน 2548 15:32 น.
ลูกกวาดสีฟ้า
บีบหัวใจทำสิ่งใดไร้ประโยชน์
รังแต่โทษสร้างตนล้นปัญหา
ถมทุกข์ทนท้อแท้แก่เวลา
คนสิ้นค่าคนนี้มีแต่ตัว
หยดน้ำตาหยดสุดท้ายอาบใบหน้า
เหนื่อยอ่อนล้าเหลือแต่เปลือกที่เกลือกกลั้ว
ไม่มีใครช่วยแก้ไขมิให้กลัว
ฟ้าสลัวมืดมนจนหนทาง
โชคชะตาเสแสร้งแกล้งเจ็บแสบ
โลกดูแคบคนใกล้เหมือนไกลห่าง
หรือวันนี้ความสุขหายกลายเบาบาง
อยากอยู่อย่างดีกว่านี้มีไหมนะ
ฉันขอสู้จนตัวตายไม่หวนกลับ
แผลเยินยับเยียวยารักษาสะ
คำดูถูกลบไปให้ใจชะ
ฉันคงจะไม่ท้อต่อชีวิต
หน้าส่วนตัว
1915
