หน้าส่วนตัว
ตีหนึ่งแล้วยังมีใครไม่นอนบ้าง
ที่อ้างว้างเดียวดายคล้ายอย่างฉัน
อยากติดปีกบินไปไร้คืนวัน
ทวงภาพฝันจากฟากฟ้าคราหมดแรง
อยู่ท่ามกลางลมหนาวดาวระยิบ
ใช่อาจหยิบเอื้อมทันเหมือนกลั่นแกล้ง
ม่านหมอกเมฆอดีตกรีดทิ่มแทง
กลบเกลื่อนแสงจันทร์ไปไม่เหลียวแล
พยายามข่มตาหลับกลับอีกครั้ง
ลบรอยฝังล้างเรื่องร้ายไร้ทางแก้
เลิกจำนนจนนำย้ำพ่ายแพ้
ละอ่อนแอกล่อมใจตนจนฝันดี
877
แอบชอบเธอนานเท่าไรก็ไม่รู้
มิเคยดูตัวตนบนทางฝัน
รักเธอมากอยากบอกตอกย้ำกัน
ว่าใจนั้นให้เธอไปไม่เอาคืน
ก็ต้องรอต่อไปในเมื่อรัก
หากอกหักคงรับไหวไม่ทนฝืน
หวงห่วงใยเกินทำให้กล้ำกลืน
เพราะหยิบยื่นรักไว้ด้วยใจจริง
แอบชอบเธอจนใจไม่อยากห้าม
ขอเดินตามทางนี้มีสุขยิ่ง
สานสายใยเธอฉันไว้ได้พักพิง
เอาไปผิงเหงาเป็นอุ่นแล้วหนุนนอน
ถักทอคำว่าชอบตอบทุกถ้อย
รักล้นร้อยเราเชื่อมเราเหมือนเก่าก่อน
เก็บอารมณ์กอดหัวใจใส่บทกลอน
นิยามสอนรักข้างเดียวยังเกี่ยวใจ
เธออยู่ไหนในค่ำคืนดึกดื่นนี้
แล้วคนดีรู้ไหมใครห่วงหา
ไปกับใครไยไม่คิดติดต่อมา
เป็นนัยว่าเธอไปลับไม่กลับคืน
กลับมาเถิดตรงนี้ที่มีฉัน
ขออย่าหันมีใจให้คนอื่น
หยุดทำร้ายหัวใจให้กล้ำกลืน
ช่วยหยิบยื่นความเป็นเราเข้าใจกัน
ฝนหล่นลงรดใจเกือบไข้แล้ว
ไร้วี่แววคนรักจริงไม่ทิ้งฉัน
ฝนบาดตรงขั้วชีวิตเกินคิดทัน
กลับหลังหันเขามีใหม่ใจแทบพัง
ขอถามฝนเคยจะสะเทือนไหม
เมื่อเห็นใครแทบตายจบปลายหวัง
นอนกลางสายฝนพรำหมายกำบัง
เพื่อฉุดรั้งบางคนพ้นแผลใจ
สิ้นหนทางทุกอย่างมีที่รักแท้
คนเปลี่ยนแปรฝนหรือเกี่ยวเหนี่ยวจิตให้
จากวันนี้ต้องจำนนจนหมดใคร
สิ่งทำได้ยอมเปียกฝนอยู่คนเดียว
เมื่อไม่พูดเขาหรือรู้ความรู้สึก
มานั่งนึกคนเดียวคงเปลี่ยวเปล่า
ปากมีไว้ไม่บอกไปให้รุมเร้า
ก่อไฟเผาเกิดคำถามความปวดใจ
เก็บกดรักฝังแน่นแสนคับอก
สุดสะทกกลัวเธอนั้นทำหวั่นไหว
หวาดระแวงคนอื่นแกล้งแย่งเธอไป
แล้วทำไมมิหาญกล้าเข้าหาเธอ
ด้วยรักเริ่มความเป็นเราเข้ากันได้
ต้องบอกให้รู้กันสัมพันธ์เสมอ
ไม่บอกไปว่าใจรักหรือจักเจอ
อาจรอเก้อลำพังหวังจางลง
ลองเปิดปากดีกว่าไหมใช้คำพูด
เพื่อพิสูจน์ก่อนรักแหลกแตกเป็นผง
เธอไม่รักดีกว่าปล่อยคอยงวยงง
วันนี้จงใช้ใจบอกตอกย้ำเธอ
