8 กรกฎาคม 2547 20:07 น.
ลูกกวาดสีฟ้า
การรอใครสักคน
มันช่างทุกข์ทน ทรมาน
แต่ก็คุ้มค่าสำหรับการรอ
แต่การรอให้สงครามฆ่ามวลมนุษย์บนโลกจบสิ้น
มันช่างร้าวราน
แทรกซึมผ่านถึงทุกอณูชีวิต
เมื่อเสร็จสิ้น ...
มันจะคุ้มค่าไหม
ในการสมานแผลโลก
ที่เคยถูกมนุษย์บางพวกทำร้าย
มาอย่างยับเยิน
( อย่ารอให้โลกสงบสุขด้วยกาลเวลา ... แต่จงร่วมใจกันฝ่าฟันเรื่องร้ายดีแห่งโลกไปพร้อมกันด้วย สันติภาพ )
8 กรกฎาคม 2547 19:53 น.
ลูกกวาดสีฟ้า
ความมืดมิดของจิตใจมนุษย์
ก็คงจะไม่ต่างอะไร
กับดาวที่ถูกเมฆหมอกบัง
แต่ความดีใจจิตใจมนุษย์
แม้ไร้ดาวสักดวง
ฟ้าก็ยังคงดูสว่าง สดใส
ราวกับว่า ...
ดาวดวงนั้นกำลังส่องแสงแพรวพราวอยู่มิไกล
8 กรกฎาคม 2547 19:30 น.
ลูกกวาดสีฟ้า
วันที่ใจล้าแรงเดินตามฝัน
เกินก้าวทันอย่างจิตคิดค้นหา
เจ็บนะเจ็บ ...ปวดเร้าเศร้าวิญญาณ์
เมื่อพบว่า ...วันนี้ ไม่มีใคร
หน้าส่วนตัว
847
