11 กรกฎาคม 2547 22:20 น.
ลูกกวาดสีฟ้า
ทอ ความรักถักทอก่อความหวัง
ทอ พลังแห่งฝันอันกล้าหาญ
ทอ หัวใจสืบทอดสอดวิญญาณ
ทอ อุดมการณ์สรรค์สร้างทางกวี
ใจ หนึ่งใจเป็นหนึ่งซึ่งไม่ท้อ
ใจ เฝ้ารอลุกสู้กู้ศักดิ์ศรี
ใจ ที่เคยถูกเปรียบเทียบความดี
ใจ วันนี้แกร่งกว่ากล้าคิดไกล
เป็น เพียงนกปีกหักรักจะบิน
เป็น เม็ดดินแหงนมองดาวเฝ้าถามไถ่
เป็น รากหญ้าค่าน้อยด้อยคุณใด
เป็น คนใฝ่หวังเก็บดาวพราวบนฟ้า
ดาว เอ๋ยดาวจะถักไหมสานใยต่อ
ดาว โปรดรอคลื่นลูกใหม่ได้ไหมหนา
ดาว โปรดอย่าลอยเลื่อนเคลื่อนไกลตา
ดาว โปรดมาคู่ฉันไว้ในสักวัน
11 กรกฎาคม 2547 21:39 น.
ลูกกวาดสีฟ้า
รอย อดีตเรื่องราวของเธอฉัน
รัก เหล่านั้นยังคงอยู่มิห่างหาย
ฝัง สำนึกให้รักลึกเกินถอนกาย
ใจ แลกตายอาจลบรอยรักลวงลวง
11 กรกฎาคม 2547 21:33 น.
ลูกกวาดสีฟ้า
ฉันอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง
หนังสือเล่มนั้นกล่าวถึงนก 2 ชนิด
อาศัยอยู่บนโลกเดียวกัน
นกปีกหัก
นกไม่มีขา
ผู้แต่งอยากเป็นนกไม่มีขา
ฉันเองก็เช่นกัน ความเป็นนกปีกหักไม่มีอยู่ในความคิด
บทเฉลยกล่าวว่า
นกปีกหัก ไม่สามารถบินไปที่ใดๆได้ แม้มีอิสระเป็นฐานชีวิต ไม่นานขาที่มีก็จะฝังรากลึกลงไปให้อยู่กับสิ่งเดิมๆ
นกไม่มีขา นกชนิดที่ใครๆอยากเป็น แต่ไม่ได้เป็น มันจะบินล่องเวหาไปทุกกาล เมื่อเหนื่อยก็พักในสายลม แล้วบินไปตามแสงแห่งจันทร์ แม้จุดดับจะต้องตกลงมาจากฟากฟ้า ยามหมดแรงก็ตาม
เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ณ ผืนโลก และผืนฟ้า
จึงเต็มด้วยนกปีกหักและนกไม่มีขา
ส่วนใครที่ไม่รู้จักตนเอง ว่าจะลิขิตชีวิตไปทางใด คงต้องแล้วแต่ใจ จะก้าวไป คว้าจันทร์
11 กรกฎาคม 2547 18:53 น.
ลูกกวาดสีฟ้า
ฉัน เป็นนกตัวน้อยค่อยหัดบิน
ไปไกลถิ่นอาจล้มลงตรงทางฝัน
อยาก สวมจิตวิญญาณ์มุ่งฝ่าฟัน
สานสร้างสรรค์สิ่งหวังไว้ให้เป็นจริง
กล้า จงกล้าจงกล้าที่จะก้าว
เอื้อมเก็บดาวหนึ่งจุดหมายจากหลายสิ่ง
บิน ไปต่อแม้เวลามาประวิง
หากอยู่นิ่งปีกคงหักเกินจักบิน
11 กรกฎาคม 2547 18:19 น.
ลูกกวาดสีฟ้า
ร้องไห้อีกแล้วสินะ ...
เมื่อเขาผละหัวใจไปเป็นอื่น
เขาไม่รักทำไมใจต้องฝืน
เขายิ้มชื่นแต่เรากลับเศร้าตรม
ร้องไห้แล้วเมื่อไรจะหยุด ...
ใครช่วยฉุดจากรอยช้ำย้ำสะสม
ช่วยได้ไหมซ่อมใจทรุดหยุดระบม
เลิกอ้อนลมเพื่อรักชื่นคืนดังเดิม
( ถ้าเลิกคบกันแล้ว ....จะมีอีกกี่ครั้งที่ใจต้องเจ็บ )
หน้าส่วนตัว
715
