10 พฤศจิกายน 2551 16:43 น.
ลูกกลิ้ง
ยากบรรยายรู้สึกนัยลึกซึ้ง
ยากบรรยายคิดถึงมากแค่ไหน
ยากบรรยายห่วงหาค่าเท่าไร
ยากบรรยายห้วงใจในรักเธอ
เพียงรู้ว่าขาดเธออาจขาดใจ
เพียงรู้ว่าห่วงใยไปเสมอ
เพียงรู้ว่าห่วงหากว่าใครเจอ
เพียงรู้ว่าเสนอเพื่อรักไกล
ฉันรักเธอเสมอไปใช่หลอกเล่น
ฉันรักเธอดั่งเช่นเป็นฟ้าใส
ฉันรักเธอร้อยเรียงเคียงข้างไป
ฉันรักเธอทั้งใจให้ทุกกาล
ขอเพียงฉันได้ภักดิ์รักผูกพัน
ขอเพียงฉันนั้นฝันในวันหวาน
ขอเพียงฉันคิดถึงซึ่งดวงมาลย์
ขอเพียงฉันอยู่นานผ่านห้วงใจ
ด้วยคิดถึงจึงร่ำรำพันอ้อน
ด้วยคิดถึงบังอรยอดพิสมัย
ด้วยคิดถึงตรึงรักปักทรวงใน
ด้วยคิดถึงฟ้าใหม่ได้พบเธอ
เพียงแค่มีที่ไว้ให้ฉันยืน
เพียงแค่มีหยิบยื่นรักเสนอ
เพียงแค่มีวันใดให้พบเจอ
คงจะสุขละเมอเพ้อยาวไกล
7 พฤศจิกายน 2551 15:49 น.
ลูกกลิ้ง
อยากให้โลกโชคดีมีความรัก
อยากให้คนทุกข์หนักจักห่างหาย
อยากให้ยิ้มพริ้มไว้ได้มากมาย
อยากให้ใครทั้งหลายคลายโศกตรม
หากเป็นรักภักดีที่เป็นจริง
หากเป็นสุขทุกสิ่งทิ้งขื่นขม
หากเป็นยิ้มพริ้มไว้ได้ชื่นชม
หากเป็นเศร้าโศกตรมข่มหายพลัน
อยากสมมุติหยุดช้ำที่ตำใจ
อยากสมมุติหวั่นไหวได้สุขสันต์
อยากสมมุติสุดรักภักดิ์นิรันดร์
อยากสมมุติมีวันได้พบเธอ
แต่ความจริงทั้งโลกยังโศกเศร้า
แต่ความจริงสิ่งเหงาเฝ้าเสนอ
แต่ความจริงรักนั้นฉันละเมอ
แต่ความจริงที่เจอเพ้อฝันไป
6 พฤศจิกายน 2551 17:39 น.
ลูกกลิ้ง
แค่เพียงเราสมมุติหยุดคบกัน
คงทำให้หนาวสั่นจนหวั่นไหว
หากความจริงทั้งสองต้องห่างไกล
ร้าวทรวงในใจนั้นพลันระทม
ขาดเธอไปไม่ได้ใจสารภาพ
ฉันคงอาบน้ำตาพาขื่นขม
เคยใกล้กันพลันไกลให้ตรอมตรม
ยากจะข่มดวงจิตคิดห่างกัน
เมื่อความรักหนักแน่นสี่ห้องใจ
จึงอ่อนไหวให้เผลอเพ้อใฝ่ฝัน
จากเป็นเพื่อนเลื่อนปลูกเป็นผูกพัน
เพราะมีกันกลั่นรักษ์ด้วยภักดี
อยากอยู่ใกล้ให้ชิดมิคิดห่าง
อย่าปล่อยร้างทางไปได้หน่ายหนี
ด้วยความรักหนักแน่นเท่าชีวี
หากคนดีมีไกลใจขาดรอน
อย่าสมมุติหยุดให้ใจรักกัน
ด้วยใฝ่ฝันมั่นคงตรงเคียงหมอน
ขอได้อยู่คู่ไปไร้จากจร
มาอ้อนวอนก่อนเธอเผลอห่างไกล
หากสิ่งใดให้เธอเจอผ่านมา
ถ้าหนักหนาพาฤทัยไร้สดใส
ก็จงโกรธลงโทษแล้วโปรดอภัย
อย่าห่างไกลใจขาดอาจสิ้นลม
4 พฤศจิกายน 2551 11:07 น.
ลูกกลิ้ง
ยามเดียวดายคล้ายนกโผจากรัง
เพราะสิ้นหวังครั้งหายมลายฝัน
สุดอ้างว้างร้างใจไร้ชีวัน
ร่ำโศกศัลย์กลั่นช้ำน้ำตานอง
ค่ำคืนนี้มีจันทร์อันกระจ่าง
มีใครบางอย่างเราเฝ้าหม่นหมอง
ซ่อนน้ำตาคราเจ็บเก็บไว้ครอง
ใจกลัดหนองต้องล่องคลองน้ำตา
ร่ำร้องไห้จนใจใกล้ขาดรอน
ยากไถ่ถอนตอนพรากจากห่วงหา
ด้วยคิดถึงจึงพร่ำรำพันมา
ว่าอุราพาตรมขมขื่นนัย
แสนอาภัพอับจนสิ้นหนทาง
สุดอ้างว้างร้างนักรักอยู่ไหน
จึงถามหาว่าเจ้าเฝ้าแห่งใด
เพราะหัวใจปรารถนามาครอบครอง
เจ้าความรักพักไว้ในแห่งใด
บอกได้ไหมให้ใจไม่หม่นหมอง
อยากมีภักดิ์สักใครใคร่จับจอง
เพราะใฝ่ปองมานานผ่านช้ำตรม
เหลียวมองหาความรักหนักอุรา
ปาดน้ำตาคาฤทัยไม่สุขสม
จึงถามมาว่าใครให้ชื่นชม
ฤาขื่นขมซมใจไร้ปราณี
3 พฤศจิกายน 2551 17:40 น.
ลูกกลิ้ง
ถ้าหัวใจใส่ปีกหลีกบินได้
ผกผินไปให้ถึงซึ่งถวิล
อยากสวมกอดฟอดแก้มแถมยุพิน
หวังโลมรินกลิ่นหอมย้อมฤทัย
อยากเชยชิดติดเนื้อเพื่อเคียงใกล้
มอบอุ่นไอให้เธอเจอสดใส
โอบกระซิบนวลน้องคล้องกายไกล
กอดด้วยใจให้กรุ่นละมุนนาน
อยู่แสนไกลให้ห่วงในตัวเธอ
จนละเมอเพ้อพร่ำรำพันหวาน
อยากกระซิบข้างกายคล้ายคืนวาร
ให้เสียงผ่านสราญใจไหลรวมกัน
ภาพของเธอยังชิดติดตรึงตรา
ปรารถนาคว้ามาพาร่วมฝัน
กอดกระซิบจิบน้ำท่ามดวงจันทร์
คงสุขสันต์มั่นรักที่ภักดี
อยากหอบรักหนักล้นท้นท่วมเอ่อ
มอบแด่เธอเสนอไว้ให้สุขศรี
หากแนบเนื้อเชื่อได้ทั้งชีวี
ว่าฤดีมีฝันอย่างมั่นคง
หากหัวใจไหลร่วมดั่งคำจอง
ทั้งสี่ห้องสนองไว้ในลุ่มหลง
จะซื่อสัตย์มั่นคงตรงอนงค์
ขอเจ้าจงเชื่อรักจักนิรันดร์
หน้าส่วนตัว
834
