ชานใจ...เสี้ยวอุ่นไอของตักแม่

ลุ่มน้ำ ณ เทือกเขาดงรัก

ไม่มีสิ่งใดจะให้แม่
มีเพียงแต่ซากร่างที่ยังเห็น
ไม่มีเงินทองของจำเป็น
มีเพียงความลำเค็ญ...ขื่นเข็ญใจ

กลับมาบ้านเราคราคราวนี้
หอบซากชีวีที่ผอมผ่าย
มาซบแผ่นดินถิ่นเกิดกาย
ซบตักอุ่นอายแห่งวัยเยาว์

สัมผัสมืองานอันกร้านหยาบ
ที่เคยกำหราบยามลูกเขลา
ที่เคยลูบไล้แผ่วเบา
เมื่อครั้งวัยเยาว์...นานมา

บัดนี้ลูกแพ้แล้วแม่เอ๋ย
ก่อนเคยใฝ่ฝันนั้นหนา
ผ่านเลยล่วงหลายเวลา
ดังคนไร้ค่าคว้าลม...

เขามองคนที่ภายนอก
เอาความลวงหลอกเข้าห่ม
ใส่หน้ากากเข้าหาสังคม
นิยมวัตถุเงินทอง

เขาไม่เห็นใจเราบ้างเลยแม่
มีแต่เหยียบหัวขึ้นจองหอง
จิตใจช่างดำดั่งลำคลอง
หยิ่งผยองเหยียดด่าว่าเราจน

ฝ่าม่านน้ำตากลับมาบ้าน
ใจดวงร้าวรานอันสับสน
รอยแผลระกำเกี่ยว-นั้นเคี่ยวคน
ให้กล้าแกร่งทุกแห่งหน บนทางธาร

ขอหลับสนิทนิดหนึ่งเถิด
เพื่อก่อเกิดพลังที่สร้างสาน
ห่างบ้านห่างเรือนมาแสนนาน
ขอพักเนาว์บ้าน....ที่ชานใจ

                                        บนรถไฟขบวน ที่แพ้พ่าย.....