21 ตุลาคม 2551 20:44 น.
ลุงแทน
"ชีวิตบัดซบ พ่อแม่สุดเลวขายลูก 5 ขวบเข้าซ่อง"
"เสร็ย" ถูกพ่อแม่นำไปขายให้กับเจ้าของซ่องแห่งหนึ่งตั้งแต่เธออายุได้เพียง 5 ขวบถูก พวกแมงดาทำปู้ยี่ปู้ยำมาตั้งแต่ไม่ประสีประสา ก่อนจะส่งทอดผ่านมือชายคนแล้วคนเล่า ตอนนี้หนูน้อยอายุเพียง 6 ขวบ ได้รับความช่วยเหลือจากอดีตหญิงโสเภณีคนหนึ่ง
นี่คือเรื่องราวที่น่าเศร้าสลดจากกรุงพนมเปญ ไม่ใกล้ ไม่ไกลจากกรุงเทพฯ -- ที่โทรทัศน์ซีเอ็นเอ็นนำออกตีแผ่
เด็กๆ ในวัยของเธอกำลังเตรียมตัวเข้าเรียนชั้นประถมศึกษา แต่หนูน้อยเสร็ย (Srey) คนนี้ กลับต้องลงนรกหมกไหม้ทั้งเป็นจากน้ำมือของพ่อและแม่บังเกิดเกล้า ที่ยังไม่มีผู้ใดทราบว่าได้อะไรจากการส่งลูกสาวเข้าซ่อง
แต่หญิงสาวหลายคนกล่าวว่า พวกเธอถูกนำไปขาย โดยมีค่าคนละ 100 ดอลลาร์เท่านั้น อีกคนบอกว่า พ่อแม่ของเธอได้เงินไปเพียง 10 ดอลลาร์
ภาพประกอบข่าวจากอินเตอร์เน็ต ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อหาข่าวใด ๆ ทั้งสิ้น
ภาพประกอบข่าวจากอินเตอร์เน็ต ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อหาข่าวใด ๆ ทั้งสิ้น
"ยูนิเซฟเข้าช่วยเหลือ"
"สุมาลี" (Somaly) อดีตหญิงขายบริการทางเพศ ซึ่งกลายมาเป็นผู้ปฏิบัติงานให้กับ UNICEF เป็นผู้สอดส่องดูแล และให้ที่พักพิงแก่เด็กกับหญิงสาวหลายสิบคนที่ตกเป็นเหยื่อการค้ามนุษย์
โครงการ Save the Children ของยูนิเซฟประมาณว่า ในประเทศนี้มีเด็กและหญิงขายบริการทางเพศอยู่ระหว่าง 50,000-100,000 คน จำนวนที่แท้จริงอาจจะมากกว่านั้นในประเทศที่มีประชากรกว่า 14 ล้านคน และส่วนใหญ่ยากจนข้นแค้น มีรายได้วันละประมาณ 50 เซ็นต์ หรือ ไม่ถึง 20 บาท
เด็กกัมพูชาที่ประสบชะตากรรมเหล่านี้ จะผ่านทารุณกรรมมาหลายอย่าง ถูกทรมาน รวมทั้งถูกข่มขืนหมู่ และ การติดเชื้อเอชไอวี/เอดส์ ด้วย
ภาพประกอบข่าวจากอินเตอร์เน็ต ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อหาข่าวใด ๆ ทั้งสิ้น
ภาพประกอบข่าวจากอินเตอร์เน็ต ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อหาข่าวใด ๆ ทั้งสิ้น
"ต้องดูแลฟื้นฟูสภาพจิตใจ"
รายงานขององค์การสหประชาชาติ ราว 30% ของหญิงขายบริการในกรุงพนมเปญปัจจุบันนี้ เป็นเด็กสาวอายุต่ำกว่า 18 ปี
ข้อมูลของกระทรวงการต่างประเทศสหรัฐฯ ระบุว่า ในแต่ละปีจะมีเด็กๆ ถูกนำเข้าสู่อุตสาหกรรมเซ็กทั่วโลกกว่า 1 ล้านคน
"สุมาลี" กล่าวว่า ตอนนี้ที่ศูนย์พักพิงของเธอมีเด็กๆ อยู่ในศูนย์พักพิงจำนวน 53 คน แต่เสร็ยเป็นเหยื่อที่อายุน้อยที่สุด ทุกคนต้องการการฟื้นฟูทางจิตใจ แต่ก็ยังไม่มีใครเข้าดำเนินการในเรื่องนี้
อุตสาหกรรมเซ็กในกัมพูชามีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วโลก องค์การสหประชาชาติตั้งข้อสงสัยว่า ประเทศนี้เป็นทั้งแหล่งต้นตอและทางผ่านสำคัญของขบวนการค้ามนุษย์ในระดับ ระหว่างประเทศ.
21 ตุลาคม 2551 20:41 น.
ลุงแทน
ชีวิตบัดซบ คำพูดนี้ฉันยังพูดติดปากมาจนปัจจุบัน
ถึงแม้อายุจะล่วงเลยมา เกือบครึ่งชีวิตแล้วก็ตาม มันเป็นคำที่ใช้พูด ประชดชีวิตตัวเองเสมอมา
ย้อนหลังไปเมื่อสมัยยี่สิบปีที่ผ่านมานั้น ฉันเคยทำงานเป็นเสมียนบัญชีของบริษัทใหญ่แห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ และได้รับ การแต่งตั้ง ให้เป็นเลขาประจำตัวผู้จัดการ ซึ่งฉันขอใช้ชื่อว่าคุณวิชิต ในตอนนั้นฉันอายุยี่สิบปี กำลังเป็นสาวไฟแรง ความใกล้ชิด ทำให้ฉันกับคุณวิชิต มีความสัมพันธ์ฉันชู้สาวกันมาตลอด โดยที่ฉันเต็มใจ และ พร้อมใจทุกครั้ง ที่เขาต้องการ
ต่อมาฉันเริ่มมีอาการผิดปกติ นั่นหมายถึงว่าฉันเริ่มตั้งครรภ์ นี่เองกลายเป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตบัดซบ ในช่วงพักกลางวัน วันหนึ่ง ฉันได้ถือโอกาส ปรารภกับเขา แต่เพียงลำพัง ในห้องทำงาน
"เอ่อ...ชิตคะ.." ฉันหันไปมองหน้าห้องอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
"มีอะไรจ๊ะนุช?" เขามองฉันอย่างขำๆ ที่เห็นฉันเหลียวหน้าเหลียวหลัง
"เอ่อ..นุชกำลังจะมีเด็กค่ะ.."
"หา.." เขาแสดงอาการตกใจเมื่อได้ยินคำนี้ พร้อมกับจ้องหน้าฉันเหมือนกับ กำลังจะค้นหาความจริงอะไรสักอย่าง
ก่อนที่จะกล่าว อย่างอารมณ์เย็น "ไหนเธอบอกพี่ว่าป้องกันแล้วเป็นอย่างดี แล้วทำไมถึงท้องได้?" เขาส่ายหน้า อย่างมีกังวล
"ฉันจำได้ว่าลืมทานยาไปครั้งหนึ่ง" ฉันกล่าวตอบพร้อมก้มหน้าทบทวน
"เป็นแบบนี้พี่ขายขี้หน้าเขาตายแน่ เธอรีบไปจัดการเสียก่อนที่มันจะสาย"
"จัดการยังไงคะ?" ฉันถามด้วยความสงสัย
"เอาออก ไว้ไม่ได้นะ" เขากล่าว
"ทำไมถึงเอาไว้ไม่ได้คะ...?"
เขาลดสายตาจากใบหน้าของฉัน มองโต๊ะทำงาน มือจับปากกาหมุนไปมาอย่างใช้ความคิด
"เอาอย่างนี้นะ พรุ่งนี้เราพบกันที่เก่าเวลาเดิม แล้วเราค่อยปรึกษาเรื่องนี้กัน"
ฉันพยักหน้า คำว่าที่เก่าเวลาเดิมนั้นหมายถึง ที่บ้านหลังเล็กที่อยู่ท้ายสวนส้ม แถวบางมด ซึ่งฉันกับเขา เคยไปอยู่กัน เป็นประจำนั่นเอง
วันนัดหมายแต่ละครั้งนั้น ส่วนมากฉันจะไปถึงก่อนเขาเสมอ แต่วันนี้เขาไปนอนรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อฉันมาถึง เขาก็ยิ้มให้ อย่างอารมณ์ดี เขาดึงฉันเข้าไปโอบกอดไว้ในอ้อมอก เหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา และลงเอยด้วยลีลารัก จนสุดขีด ของความปรารถนานั้น แล้วเราจึงมาเข้าเรื่องของปัญหา
"พี่ชิตคะ ไหนคุณบอกว่าจะพูดเรื่องของเราไงล่ะคะ" ฉันเอ่ยปากถามเขาเป็นเรื่องเป็นราว
"เรื่องมีท้องเรอะ ก็บอกแล้วไงว่าให้เอาออก"
"ไม่นะชิต ฉันต้องการจะเอาลูกของเราไว้ ขอเพียงคุณรับว่าเป็นพ่อเท่านั้น"
"คุณต้องการจะทำลายชื่อเสียงของผมรึ รู้มั้ยว่าถ้าทุกคนในบริษัทรู้เข้าผมจะเสียหายแค่ไหน?"
เขายันฉันออกจากอก พร้อมกับลุกขึ้นยืน สองมือเกาะขอบหน้าต่าง สายตามองออกไปข้างนอก ฉันรีบลุกขึ้นไปจากเตียง โอบไหล่เขา หวังวิงวอนขอร้อง
"นะคะชิต ถ้าคุณกลัวเสียหน้า ฉันยินดีออกจากงาน ไปอยู่ที่บ้าน ขอเพียงแต่คุณไปหาฉันบ้างเท่านั้น จะได้ไหมคะ"
เขาหันกลับมา มองหน้าฉันพร้อมกับเสียงถอนลมหายใจ ซึ่งฉันเองยังส่งสายตาวิงวอน ขอร้องเผื่อว่า เขาจะใจอ่อนลงบ้าง
"เอาเถอะเมื่อเธอไม่สามารถใจอ่อนกระทำเช่นนั้นได้ก็ไม่เป็นไร ผมมีวิธี" ว่าแล้ว เขาก็เดินไปเปิด กระเป๋าเอกสาร หยิบเอาอาวุธปืนพก ประจำตัวของเขาออกมาถือ พร้อมกับกล่าว กับฉันอย่างสั้นๆ "นี่ไงนุช...สิ่งที่จะแก้ปัญหาของเรา"
ฉันตกใจกลัวมาก...แต่ด้วยความรักตัวกลัวตาย จึงตัดสินใจกระโดดเข้าแย่งปืน ในมือเขาในทันที เขาไม่ทันระวัง ฉันจับได้ ที่ด้ามปืน หมุนกลับให้พ้นตัวเอง แรงโถมทำให้เสียหลัก เขาหงายหลังล้มลง พร้อมกับเสียงปืน ที่ลั่นเปรี้ยง ซึ่งฉันล้มทับ ร่างเขาอยู่ พร้อมกับปืนในมือ กระสุนตัดขั้วหัวใจ เขาสิ้นลมทันที ฉันตกใจจนตัวสั่นไปหมด ในตอนแรก คิดจะหนี แต่พอคิดได้ว่า เรื่องคงไม่จบง่ายๆ เป็นแน่
เพราะคงไม่พ้น ข้อสงสัยของเจ้าหน้าที่ไปได้ จึงตัดสินใจ โทรแจ้งเจ้าหน้าที่ตำรวจ เพื่อให้มาที่เกิดเหตุ เมื่อเจ้าหน้าที่มาถึง ก็สารภาพ ไปตามความเป็นจริงว่า เขาต้องการจะฆ่าฉัน แต่ด้วยความกลัว และความรักตัวเอง จึงเข้าแย่งปืน เพื่อป้องกันตัว เท่านั้น โดยไม่มีเจตนา ที่จะฆ่าเขา แต่ประการใดเลย และกว่าที่ฉันจะพ้นคดีได้ ก็ต้องวิ่งขึ้นวิ่งลง ระหว่างสถานีตำรวจ กับอัยการอยู่หลายรอบ
เมื่อไม่มีวิชิตแล้ว ฉันก็ไม่สามารถเอาเด็กในท้องไว้ได้ จึงตัดสินใจทำแท้งกับหมอเถื่อน จนเป็นที่เรียบร้อย หลังจากนั้นมา ฉันก็มีแต่ความฟุ้งซ่าน จนไม่อาจที่จะอยู่เฉยๆ ได้ จึงเที่ยวไปในหมู่ของวัยรุ่น โดยไม่กระดากอาย และในช่วงนี้เอง ฉันก็ได้รู้จัก กับผู้ชายอีกคนหนึ่ง ซึ่งอายุอานามไล่เลี่ยกัน ตอนนั้น ฉันอายุประมาณ ยี่สิบเอ็ดปีเศษๆเท่านั้น ผู้ชายคนนี้ ฉันขอให้ชื่อเขาว่า "สมพล"
สมพลเป็นนักดื่มนักเที่ยวตัวยง มีเงินใช้จ่ายเหลือเฟือ เขาไม่ได้รูปหล่อเหมือนวิชิต แต่เหมือนมีอะไรบางอย่าง ที่ถูกใจฉัน อยู่มาก เมื่อได้รู้จักกับคนที่ชอบกิน ชอบเที่ยว เป็นธรรมดาที่ทำให้ชีวิตของฉัน ต้องเปลี่ยนแปลงไป เป็นคนเช่นนั้นด้วย สมพล เอาอกเอาใจดีมาก ถึงกับทำให้ฉัน ลุ่มหลงเอามากๆ เลยทีเดียว ฉันคือน้ำมัน เขาคือไฟ เมื่อสองสิ่งปะทะกัน มันคือ ประกายของความเร่าร้อน รุนแรง ไฟอารมณ์ เริ่มลุกลาม แล่นพล่าน ไปทุกส่วน ในเลือดเนื้อสาว จนเบาเหมือนฟองสบู่ คืนหนึ่ง หลังจากที่เราดิ้นดื่มกัน จนมึนไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ สมพลก็ชวนฉันไปจบกัน ที่โรงแรมม่านรูด แห่งหนึ่ง แถวประตูน้ำ
เกือบสี่เดือนที่ลุ่มหลงมัวเมาอยู่ในรสสวาทแห่งแสงสีโลกีย์ จนหน้าที่การงานเริ่มบกพร่อง และโดนตำหนิ อยู่บ่อยครั้ง แต่แทนที่จะคิดได้ และปรับปรุงตัวเอง เปล่าเลย เหมือนยิ่งยุ ให้ฉันเร่งเข้าสู่อบายมุขมากขึ้น ฉันกลายเป็นคน หูหนวกตาบอด จนไม่ได้ยิน คำตักเตือน ของผู้หวังดีทั้งหลาย ใจของฉันเร่าร้อน หิวกระหาย อยู่แต่ในห้องแสงสี ที่อบอวลไปด้วย กลิ่นเหล้า ฟองเบียร์ และควันบุหรี่ และในห้องนั้น สมพลคือ ยอดปรารถนาของฉันเสมอ และแล้ว วันสิ้นสุดของอาชีพ เสมียนบัญชี ก็มาถึง เมื่อประธานบริษัท เรียกฉันเข้าพบ
"คุณทำงานแบบไหนนุชนาฏ..ดูสิ ผิดพลาดมากมายก่ายกอง...?"
"อืมม์.." ฉันไม่มีคำตอบใดๆ นอกจากนั่งก้มหน้า
"แบบนี้ไม่ไหว...เอ่อ ทราบว่าหมู่นี้ชอบเที่ยวดึกๆ เรอะ...เจอปัญหาคราวที่แล้วยังไม่เข็ด หรือไง?"
"อืมม์...คือว่า...."
"เอาหละ พอ...ผมไม่ต้องการฟังคำแก้ตัวใดๆ จากคุณอีก คราวที่แล้วก็ได้ตักเตือนคุณแล้ว แต่คุณกลับ ไม่แก้ไข.. ชอบทำตัว เป็นวัยรุ่น เที่ยวกลับดึกดื่น คงเป็นเพราะสาเหตุนี้สิท่า คุณจึงไม่ตั้งใจทำงาน" ประธานบริษัท หยุดถอนหายใจ พร้อมกับ ส่ายหน้าไปมา "เอานี่ซองขาว...แล้วขอให้คุณโชคดี อ้อ... ขอเตือนหน่อย ถึงแม้คุณจะไม่ได้ทำงานที่นี่แล้วก็ตาม ภัยสังคม อันตรายนัก ขอให้คุณจงระวัง ....คุณอาจจะไม่โชคดี เหมือนคราวที่แล้วก็ได้"
ฉันพนมมือไหว้ ซองขาวก็ซองขาว ออกก็ออกซิ...งานที่อื่นคงยังพอมีให้ทำได้ แคร์อะไร ฉันรับเงินเดือน ล่วงหน้าสามเดือน แล้วเดินออกจากบริษัท อย่างไม่รู้สึกเสียดายอะไร ที่จริงฉันก็อยากออกตั้งนาน ตั้งแต่ไม่มีวิชิตแล้ว
ตอนค่ำของวันนั้นฉันไปพบสมพล เล่าเรื่องที่ถูกออกจากงานให้เขาฟังโดยละเอียด แต่ดูๆ เขาก็ไม่ยินดียินร้ายอะไร
"ออกจากงานเรอะ...ฮึฮึ!! พี่ว่าไม่ใช่เรื่องแปลกหรือน่าเสียใจตรงไหน หางานทำใหม่ เมื่อไหร่ก็ได้ แค่เสมียนบัญชี เรื่องงาน เอาไว้ทีหลัง อย่าคุยเลยปวดหัว ตอนนี้ไปหาอะไร ทานสนุกๆ กันดีกว่า"
"แต่ถ้าไม่มีงานทำ ฉันจะเอาเงินที่ไหนใช้จ่ายล่ะ บ้านฉันก็ต้องเช่าอยู่นะ ?" ฉันกล่าวด้วยความวิตก
"เอ่อน่า...ตอนนี้คุณอยู่เฉยๆ ไปก่อน ถือว่าเป็นการพักผ่อนไปในตัว พี่มีเพื่อนเยอะแยะ ไว้พอนุชหายเหนื่อยแล้ว พี่ค่อยฝาก งานให้ หรือจะย้ายมา พักกับพี่ก่อนก็ได้ จะได้ประหยัด ค่าใช้จ่ายไปด้วย" ว่าแล้วเขาก็ดึงฉันไปขึ้นรถ ท่องราตรีเหมือนเช่นเคย
วันต่อมาฉันตัดสินใจย้ายออกจากบ้านเช่าเข้าไปอยู่ในอพาร์ตเมนต์กับสมพล ตามคำแนะนำ ของเขา ซึ่งก็เป็น ความต้องการ ของฉัน มาตั้งแต่ต้นแล้ว จึงแกล้งทำเป็นวิตก เพื่อให้เขาเอ่ยปากชวน และ แล้วก็เป็นไปตามที่คิด
เมื่อได้อยู่ร่วมกัน ฉันจึงได้เห็นธาตุแท้ของสมพล เขาเป็นคนไม่น่าไว้ใจเอาเสียเลย เขาไม่มีอาชีพที่แน่นอน พื้นเพก็ไม่รู้ว่า เป็นคนทางไหน คำแรกที่ฉันแอบได้ยิน เมื่อเขาพูดติดต่อกับใครคนหนึ่ง ทางโทรศัพท์
"ตกลงน่าเฮีย...สามหมื่นไม่แพง เด็กยังใหม่ เฮียส่งไปญี่ปุ่นได้มากกว่านี้หลายเท่า ครับ...ถ้าเฮียตกลงนะ พรุ่งนี้มา ดูตัวได้เลย.."
ฉันรู้ได้ทันทีว่ากำลังจะเข้าปากเสือ เขากำลังประเมินราคากันเหมือนกับว่า ฉันเป็นวัวเป็นควาย วันนั้นฉันหยิบได้เพียง กระเป๋าถือ เพียงใบเดียว แล้วแอบหนีออกมา จากอพาร์ตเมนต์ หูตาสว่างขึ้นมาทันที ที่แท้เขาเป็นตัวอันตราย ที่มีรายได้ จากการค้าผู้หญิงส่งนอก ส่งขายทั้งญี่ปุ่น และฮ่องกง ได้เงินมาเท่าไหร่ เขาจะจับจ่ายเที่ยว ท่องราตรี หาความสุข และสนุก ไปกับการหาเหยื่อ รายใหม่ต่อไป อย่างไม่หยุดยั้ง
ฉันสมน้ำหน้าตัวเองที่เป็นคนใจง่าย "บัดซบ" มาตลอด เห็นไหมล่ะ เกือบเข้าอีกแล้ว เกือบได้ไปนั่งเป็นแม่จ้าง อยู่เมืองญี่ปุ่น เคราะห์ดี ที่พระเจ้าช่วย เมื่อมีสติฉันรีบออกตระเวนหา สมัครงานไปตามบริษัทต่างๆ แต่โชคไม่เข้าข้างเลย ไม่มีบริษัทไหน รับเข้าทำงาน จนรู้สึกอ่อนใจ ทั้งที่สมัยนั้น งานเหล่านี้ หาไม่ยาก แต่สำหรับฉันในครั้งนั้น เหมือนถูกพระเจ้าลงโทษ ถูกปฏิเสธ ครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับว่า ชื่อและความประพฤติของฉัน ถูกถ่ายทอดไปตามบริษัทต่างๆ จนหมดสิ้น ยี่สิบกว่าปีแล้ว ที่ฉันยังจดจำ ไม่ลืมเลือน และยี่สิบกว่าปีแล้ว ที่ฉันต้องหอบหิ้ว เอาความบอบช้ำ จากบทเรียนราคาแพง มาเป็นคติสอนใจ ให้ชีวิตดำเนินไป ตามร่องตามรอย ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถ ยกระดับฐานะตัวเอง ให้สูงขึ้นมาได้อีก นั่นเป็นเพราะว่า ฉันทำตัวฉันเอง ให้ตกต่ำไม่ใช่คนอื่นทำ จึงไม่มีข้ออ้างใดๆ ที่จะออกตัว ไม่เคยโทษดวงชะตาราหู พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก หรือว่าดาวเดือน เป็นมนตรี อริมาบดบังความดี ทำให้ผู้ใหญ่มองไม่เห็น อย่างที่หลายคนกล่าวอ้างกัน
งานสุดท้ายที่ฉันทำ และเป็นงานประจำอยู่ทุกวันนี้ ซึ่งเป็นงานที่ฉันไม่อาจที่จะเลือกได้ ในขณะนั้นก็คือ เป็นพนักงาน เก็บค่ารถโดยสาร ประจำทางสายหนึ่ง ในกรุงเทพฯ ไม่มีศักดิ์ ไม่มียศอะไร แต่ว่ามันทรงคุณค่ายิ่งนัก สำหรับคนที่ตกงาน แล้วฉันก็รักมัน รักจนไม่คิด ที่จะเปลี่ยนงานใหม่อีกแล้ว คิดว่าบางคน เคยเห็นฉันมาบ้าง และบางคน คงเห็นฉัน มาหลายครั้ง แล้วก็มี แต่ฉันเชื่อว่า คงจะไม่มีใครปรารถนา ที่จะรู้จัก หรือจดจำหรอก เพราะไม่เป็นที่พึ่ง ที่ฝังฝากอะไร ต่อใครได้ และตัวฉันเอง ก็มิอาจเอื้อม ที่จะทำความรู้จักกับใคร เพื่อมุ่งหวังอนาคตอะไรอีก นอกจากทำหน้าที่ตรงนี้ ให้ดีที่สุดเท่านั้น เพราะบทเรียน ที่ฉันได้รับ หมายถึงว่า พื้นที่จะดีหรือไม่ดี ดูที่หน้าที่ ที่ดินผืนใน คือร่างกาย จะดีหรือไม่ ก็ดูกันที่หน้าที่ และการงานของใคร จะดีหรือไม่ ก็ต้องดูที่หน้าที่อีกเช่นกัน เพราะว่าหน้าที่ เป็นทางมาแห่งความเจริญ....
21 ตุลาคม 2551 20:39 น.
ลุงแทน
ได้ มี 2 ผัวเมีย อาชีพหาปลาในคลอง ชะอวด อ.ชะอวด จ.นครศรีธรรมราช พา ด.ญ.เปิ้ล (นาม สมมติ) อายุ 13 ปี เป็นนักเรียนชั้น ม.1 โรงเรียนแห่งหนึ่งอยู่บ้านละแวกใกล้เคียง
เข้าแจ้งความต่อ ร.ต.อ.จักรกฤษณ์ คงเรือง ร้อยเวร สภ.อ.ชะอวด โดย 2 ผัวเมียพลเมืองดีให้การว่า เห็น ด.ญ.เปิ้ลเดินถือเชือกปีนขึ้นไปบนต้นไทรใหญ่ริมคลองชะอวด ด้วยความสงสัยตามไปดูพบ ด.ญ.เปิ้ล จะใช้เชือกผูกคอฆ่าตัวตาย รีบเข้าช่วยเหลือจนปลอดภัย พยายามปลอบโยนสอบถามทราบว่า ด.ญ.เปิ้ลถูกข่มขืนจนตั้งท้อง จึงพาเข้าแจ้งความ
หลังทราบเรื่องราวเบื้องต้น ร.ต.อ.จักรกฤษณ์ รายงานให้ พ.ต.อ.พิทักษ์ คลังจันทร์ ผกก. พ.ต.ท.ชำนาญ ชำนาญกิจ รอง ผกก.สส. ร่วมสอบสวน ด.ญ.เปิ้ล ให้การว่า เมื่อ 6 เดือนที่แล้ว พ่อกับแม่ย้ายไปทำงานที่ จ.ตรัง ฝากให้ตนพักอาศัยอยู่กับน้าชาย ซึ่งเป็นน้องของแม่ เพื่อเรียนหนังสือ โดยที่บ้านน้าชายอยู่ด้วยกัน 4 คน คือตน น้าชายกับภรรยา และน้องชายของน้าสะใภ้ชื่อนายสมิง ชาญเจตน์ อายุ 34 ปี ทั้ง 3 คน มีอาชีพทำสวนยาง เมื่อคืนวันที่ 12 ส.ค.ที่ผ่านมา ขณะนอนอยู่ในบ้าน นายสมิงอาศัยช่วงที่น้าชายกับน้าสะใภ้ไปกรีดยาง บุกเข้ามาปลุกปล้ำขืนใจจนสำเร็จความใคร่ 1 ครั้ง พร้อมขู่บังคับไม่ให้บอกใคร ไม่เช่นนั้นจะฆ่าให้ตาย
เด็กหญิงเหยื่อกามให้การทั้งน้ำตานองหน้าต่อไปว่า จากนั้นช่วงเย็นวันรุ่งขึ้นขณะเดินไปอาบน้ำที่ริมคลองหลังบ้านห่างไป 400 เมตร หลังอาบน้ำเสร็จคิดถึงแม่และรู้สึกสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จึงคิดมากและนั่งร้องไห้อยู่ริมคลอง เหมือนผีซ้ำด้ำพลอย เมื่อมีนายหัตถา ศิลป์สุวาทิน อายุ 30 ปี เพื่อนบ้านเดินผ่านมา ทำทีเข้ามาปลอบโยน แต่ชั่วอึดใจก็กลายร่างเป็นซาตาน
ชักมีดปลายแหลมออกมาจี้บังคับไม่ ให้ขัดขืน ด้วยความหวาดกลัวรีบกระโดดหนีลงคลอง กลับถูกนายหัตถาตามลงไปกอดปล้ำ ลากขึ้นมาบนตลิ่งก่อนลงมือข่มขืนกระทำชำเราจนสำเร็จความใคร่ 1 ครั้ง พร้อมข่มขู่ ไม่ให้บอกใครไม่เช่นนั้นจะจับฆ่าถ่วงน้ำ หลังจากนั้น ก็ถูกนายสมิงและนายหัตถาข่มขืนเรื่อยมา
โดยนายสมิง อาศัยจังหวะที่ออกไปกรีดยางกับน้าชาย ย้อนกลับมาที่บ้าน ลงมือข่มขืนแล้วออกไปกรีดยางอีกทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนนายหัตถาจะดักรอระหว่างทางเดินไปโรงเรียน บังคับไปขืนใจในป่าละเมาะบ้าง ในขนำร้างบ้าง ต้องทนเก็บความขมขื่นทนทุกข์ทรมานไว้ในใจไม่กล้าบอกใคร สภาพจิตย่ำแย่จนเรียนหนังสือไม่รู้เรื่อง
ด.ญ.เปิ้ลให้การต่อไปว่า ล่าสุดประจำเดือนขาด หายไป 3 เดือนแล้ว คิดว่าตั้งครรภ์เพราะมีอาการคล้ายคนแพ้ท้อง คือเป็นไข้ มึนศีรษะ อาเจียน และอยากกินของเปรี้ยว ทำให้คิดมากจนปัญญาหาทางออกเลยตัดสินใจจะผูกคอฆ่าตัวตาย กระทั่งมีชาวบ้านมาพบเข้าช่วยเหลือพาแจ้งตำรวจ หลังสอบปากคำเบื้องต้น ตำรวจส่งตัว ด.ญ.เปิ้ลไปตรวจร่างกายที่ รพ.ชะอวด พร้อมประสานหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ทั้งอัยการจังหวัด จนท.พัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ นักจิตวิทยา นักสังคมสงเคราะห์ และทนายความ มาร่วมสอบปากคำเด็กหญิงผู้เสียหาย
ต่อมาช่วงบ่ายวันเดียวกัน พ.ต.อ.พิทักษ์ คลังจันทร์ ผกก.สภ.อ.ชะอวด เปิดเผยว่า แพทย์ตรวจร่างกาย ด.ญ.เปิ้ล พบว่าตั้งครรภ์ได้ 4 เดือนแล้ว จึงหารือร่วมกับผู้เกี่ยวข้องพร้อมประสานไปยังมารดาของ ด.ญ.เปิ้ล เดินทางมาพบตำรวจ มีความเห็นร่วมกันว่า ควรให้ ด.ญ. เปิ้ลทำแท้งเอาเด็กออก เนื่องจากถูกข่มขืนจึงเข้าข่ายกฎหมายที่ให้ข้อยกเว้นในการทำแท้ง
ได้ ลงนามในบันทึกการสอบสวนและส่งหนังสือถึง ผอ.รพ.มหาราชนครศรีธรรมราช ให้ทำแท้ง ด.ญ.เปิ้ล พร้อมขอความร่วมมือจากแพทย์ให้จัดเก็บดีเอ็นเอก้อนเลือดทารกในครรภ์ไว้เป็น หลักฐานในการดำเนินคดีกับผู้ต้องหา ขณะเดียวกันได้ส่งฝ่ายสืบสวนไปที่บ้านของนายสมิงและนายหัตถา 2 หนุ่มกามโฉด แต่ทั้งคู่ไหวตัวหลบหนีไปแล้ว จะได้ตามล่าจับกุมต่อไป
จากข่าวไทยรัฐ
20 ตุลาคม 2551 15:26 น.
ลุงแทน
ดอลลาร์เครื่องมือการเมือง
บทนำ : กรุงเทพธุรกิจ วันที่ 13 กุมภาพันธ์ 2547
นักเศรษฐศาสตร์หลายราย เคยคาดการณ์ เกี่ยวกับทิศทางของ ค่าเงินดอลลาร์สหรัฐ ว่าเงินดอลลาร์อ่อนตัวลงมาก พอควรแล้ว อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณา จากท่าทีล่าสุด ของบุคคลที่ทรงอิทธิพล ทางการเงินสูงสุดในสหรัฐ เมื่อวันพุธที่ผ่านมา นักเศรษฐศาสตร์ อาจคิดใหม่ก็ได้ หลังจากนายอลัน กรีนสแปน ประธานธนาคารกลางสหรัฐ (เฟด) แถลงนโยบายการเงิน ต่อคณะกรรมาธิการ กิจการการเงิน ของสภาผู้แทนราษฎร ระบุถึงผลประโยชน์ ของการร่วงลงของดอลลาร์ ที่มีต่อเศรษฐกิจสหรัฐ และการร่วงลงของดอลลาร์ จะมีส่วนช่วยลดตัวเลข ขาดดุลบัญชีเดินสะพัดของประเทศ พร้อมกับกล่าวว่า มูลค่าของเงินหยวน จะเพิ่มขึ้น หากจีนเลิกแทรกแซงค่าเงิน ขณะที่เงินเยนจะแข็งค่าขึ้นชั่วคราว หากญี่ปุ่นหยุดแทรกแซงเช่นกัน
ขณะเดียวกัน นายกรีนสแปน ปฏิเสธความวิตกเกี่ยวกับการร่วงลงของดอลลาร์ในช่วง 1-2 ปีที่ผ่านมา โดยกล่าวว่า ผลกระทบด้านเงินเฟ้อจากการอ่อนตัวลงของดอลลาร์นั้นยังถือว่าน้อยมาก ณ ขณะนี้ เนื่องจากกลุ่มผู้ส่งออกอเมริกันได้ทำประกันความเสี่ยงของผลประกอบการเอาไว้แล้ว และไม่ได้ผลักภาระราคาที่สูงขึ้นให้กับผู้บริโภคอเมริกัน นอกจากนั้น นายกรีนสแปนก็ไม่ได้ให้ความเห็นต่อทิศทางของอัตราดอกเบี้ยเงินกู้ในประเทศ ซึ่งก่อนหน้านี้ นักลงทุนเคยทำนายว่า เฟดอาจปรับเพิ่มดอกเบี้ยจากระดับ 1% อันป็นอัตราต่ำสุดในรอบ 45 ปี ในเร็วๆ นี้ นับเป็นสัญญาณที่บ่งชี้ถึงแนวโน้มการอ่อนค่าต่อไปของเงินดอลลาร์ เพราะอัตราดอกเบี้ยที่อยู่ในระดับต่ำ ทำให้นักลงทุนระหว่างประเทศให้ความสนใจซื้อน้อยลงต่อสินทรัพย์สกุลเงินดอลลาร์
แถลงการณ์ของนายกรีนสแปนนับว่าสอดคล้องกับจุดยืนของนายจอห์น สโนว์ รัฐมนตรีคลังสหรัฐที่เคยพูดเมื่อเร็วๆ นี้ว่า การอ่อนตัวลงของดอลลาร์ในช่วง 2 ปีที่ผ่านมาเป็นไปแบบไม่รุนแรงและเป็นระเบียบ และจะด้วยความตั้งใจหรือไม่ก็ตาม นายกรีนสแปน ซึ่งได้รับเครดิตสูงมากในเรื่องการเป็นผู้ว่าการธนาคารกลางที่มีอิสระในการบริหารงานมากที่สุดในโลก ปราศจากการแทรกแซงทางการเมืองโดยสิ้นเชิง ได้มีส่วนสนับสนุนประธานาธิบดีจอร์จ ดับเบิลยู บุช ทางอ้อม เพราะคำพูดที่ว่า การร่วงลงของดอลลาร์จะช่วยลดตัวเลขขาดดุลบัญชีเดินสะพัดของสหรัฐ ยังผลให้นักลงทุนในตลาดการเงินโลกนำไปตีความหมายว่า นายกรีนสแปนได้เปิดทางให้เงินดอลลาร์อ่อนตัวต่อไป และสหรัฐกำลังใช้อัตราแลกเปลี่ยนเป็นเครื่องมือในการแก้ปัญหาขาดดุลบัญชีเดินสะพัด ที่คาดว่าตัวเลขจะพุ่งทำสถิติสูงสุดเป็นประวัติการณ์อีกครั้งที่ 521,000 ล้านดอลลาร์ ในปีนี้ อันเป็นผลจากการทุ่มงบกลาโหมและความมั่นคงมูลค่ามหาศาลของทำเนียบขาว
เรามั่นใจว่า ขณะนี้ รัฐบาลของประธานาธิบดีสหรัฐ ซึ่งยืนหยัดมาตลอดว่า ปัจจัยพื้นฐานทางเศรษฐกิจของประเทศต้องเป็นตัวกำหนดการเคลื่อนไหวของอัตราแลกเปลี่ยน และจะตำหนิโจมตีรัฐบาลญี่ปุ่นทุกครั้งที่เข้าไปแทรกแซงค่าเงินเยน ได้ปรับเปลี่ยนนโยบายค่าเงินดอลลาร์เสียแล้วโดยไม่ได้ประกาศอย่างเป็นทางการ และไม่คำนึงถึงหลักการดอลลาร์แข็งค่าถือเป็นผลประโยชน์ของชาติอีกต่อไป พร้อมที่จะให้มูลค่าเงินดอลลาร์ร่วงลงเรื่อยๆ ซึ่งการปล่อยให้เงินดอลลาร์อ่อนตัวลงโดยการตีความเองของตลาดนั้น นอกจากจะไม่ทำให้นักลงทุนขาดความมั่นใจในการบริหารนโยบายเศรษฐกิจแล้ว ยังมีผลช่วยเรียกคะแนนเสียงให้กับบุชผู้ลูก ในช่วงที่จะมีการเลือกตั้งประธานาธิบดีในปลายเดือน พ.ย.ปีนี้ด้วย
เชื่อว่าการอ่อนค่าลงอย่างมีระเบียบของเงินดอลลาร์คงไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้อย่างแน่นอน เมื่อพิจารณาจากความจำเป็นอย่างยิ่งของตัวประธานาธิบดีบุช ที่จะต้องมีคำตอบที่ชัดเจนให้กับผู้มีสิทธิออกเสียงชาวอเมริกันในเรื่องปัญหาขาดดุลบัญชีเดินสะพัดจำนวนมหาศาล และผู้นำสหรัฐยังหวังที่จะใช้อัตราแลกเปลี่ยนเป็นกลไกกระตุ้นภาคส่งออก เนื่องจากดอลลาร์ที่อ่อนค่าทำให้สินค้าของสหรัฐในต่างประเทศมีราคาถูกลง ขณะเดียวกัน ก็ลดความต้องการซื้อของผู้บริโภคในสินค้านำเข้าที่มีราคาแพงขึ้น อันจะช่วยลดยอดขาดดุลการค้าอันเป็นส่วนประกอบที่สำคัญของบัญชีเดินสะพัด อย่างไรก็ดี การอ่อนค่าของดอลลาร์ถือเป็นประโยชน์ของประเทศต่างๆ ด้วย เนื่องจากปัญหาขาดดุลของแดนพญาอินทรีนั้น ถือเป็นปัจจัยลบที่คุกคามเศรษฐกิจโลกด้วย
20 ตุลาคม 2551 15:23 น.
ลุงแทน
"ดอลลาร์" เป็นชื่อสกุลเงินของประเทศและดินแดนต่างๆ ถึง 25 แห่งทั่วโลกโดยมีสัญลักษณ์เป็นรูป $
คำว่า "ดอลลาร์" มีรากศัพท์มาจากสกุลเงินในอดีต ทั้งเงินทอลาร์ (Tolar) ของดินแดนโบฮีเมียซึ่งเป็นอาณาจักรโบราณในยุโรปตอนกลาง, เงินทาเลอร์ (Thaler) ของเยอรมนี, ดาลเดอร์ (Daalder) ของเนเธอร์แลนด์ และดาเลอร์ (Daler) ในสวีเดนและเดนมาร์ก โดยคำว่า "ดอลลาร์" เป็นคำภาษาอังกฤษที่ใช้แทนคำว่า ทาเลอร์ซึ่งเป็นภาษาเยอรมัน
นอกจากสกุลเงินเหล่านี้แล้ว ยังมีอีกสกุลเงินหนึ่งที่มีส่วนทำให้มีการพัฒนาเป็นดอลลาร์สหรัฐฯ ในปัจจุบัน คือ สเปนิชดอลลาร์ ที่ใช้เรียกเงินเปโซของสเปนซึ่งเป็นสกุลเงินที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในดินแดน อาณานิคมของสเปนในช่วงศตวรรษที่ 18 รวมถึงในดินแดนอาณานิคมอเมริกาเหนือทั้ง 13 อาณานิคมของอังกฤษซึ่งก็คือสหรัฐอเมริกาในปัจจุบัน
ส่วนที่มาของสัญลักษณ์สกุลเงินดอลลาร์ที่เป็นรูป $ นั้นมีคำอธิบายหลายทฤษฏีด้วยกัน ที่เป็นที่ยอมรับกันอย่างแพร่หลาย คือทฤษฎีที่ว่า $ พัฒนามาจาก Ps ซึ่งเป็นอักษรย่อของหน่วยเงินเปโซของสเปน โดยเป็นการเขียนตัวอักษร S ทับตัวอักษร P และพัฒนามาจนเป็น $ ในที่สุด และสัญลักษณ์นี้ก็ใช้กันอย่างแพร่หลายก่อนที่รัฐสภาสหรัฐฯในขณะจะลงมติให้ เงินดอลลาร์เป็นสกุลเงินของสหรัฐอเมริกาในปี 1785 เสียอีก ขณะที่บางทฤษฎีเชื่อว่าสัญลักษณ์ดอลลาร์ที่มีเส้นทับบนตัว S สองขีดนั้นมาจากการเขียน U กับ S ทับกัน
สำหรับสกุลเงินต่างๆ ที่ใช้หน่วยดอลลาร์ได้แก่ ดอลลาร์ออสเตรเลีย, ดอลลาร์บาร์เบโดส, ดอลลาร์บาฮามาส, ดอลลาร์เบลีซ, ดอลลาร์เบอร์มิวดา, ดอลลาร์บรูไน, ดอลลาร์แคนาดา, ดอลลาร์เคลย์แมนไอร์แลน, ดอลลาร์อีสต์แคริบเบียน, ดอลลาร์ฟิจิ, ดอลลาร์กายอานา, ดอลลาร์ฮ่องกง, ดอลลาร์สากล (เป็นค่าเงินสมมติ), ดอลลาร์จาไมกา, ดอลลาร์ไลบีเรีย, ดอลลาร์นามิเบีย, ดอลลาร์นิวซีแลนด์, ดอลลาร์สิงคโปร์, ดอลลาร์หมู่เกาะโซโลมอน, ดอลลาร์ซูรินาเม, ดอลลาร์ไต้หวัน, ดอลลาร์ตรินิแดดและโตเบโก, ดอลลาร์ตูวาลู, ดอลลาร์สหรัฐ และดอลลาร์ซิมบับเว
_________________
Fear is the path to the dark side.
Fear leads to anger.
Anger leads to hate.
Hate leads to suffering.
Lovers
0 คน เลิฟลุงแทน
หน้าส่วนตัว
2279
