20 กรกฎาคม 2552 08:38 น.
ลุงเอง
ไปหาหมอ หมอบอกเป็นภูมิแพ้
ร่างกายแย่ พักผ่อนให้มากหน่อย
เป็นมานาน หลายปีมิใช่น้อย
แรงถดถอย ต้องพักรักษาตัว
มองภายนอก ไม่บอกอาการล้า
ทุกคนว่า แข็งแรงน่าชวนหัว
แต่ภายใน บอกตัวเองว่าน่ากลัว
ด้วยรู้ตัว ว่าเรานั้นอ่อนแอ
18 กรกฎาคม 2552 20:17 น.
ลุงเอง
วันนี้ได้พักผ่อนก่อนสานต่อ
แต่งานรอที่พักนั้นมากโข
ทั้งงานหลวงงานราษฎร์บนโต๊ะโชว์
ตั้งกองโตให้ทำต้องรีบทำ
อีกต้องเตรียมข้อมูลพูนความรู้
ให้เด็กรู้พิษภัยไม่ถลำ
ยาเสพติดทำลายชาติให้ระกำ
ด้วยศีลนั้นคุ้มตรองรอดปลดภัย
มีทั้งเด็กข้าราชการและชาวบ้าน
เข้าโครงการค่ายธรรมะทุกสมัย
แม้อ่อนล้าร่างกายด้วยโรคภัย
แต่หทัยต้องแกร่งแข็งอดทน
บางครั้งคิดขอลาหมายพักผ่อน
อยากจะนอนเต็มอิ่มสักหนึ่งหน
แต่หน้าทีบังคับให้ฝืนทน
มีกี่คนที่รู้ลุงล้ากาย
ู้
16 กรกฎาคม 2552 23:37 น.
ลุงเอง
คือหน้าที่ไม่มีใครบังคับ
ด้วยตระหนักภาระไม่ผละหนี
แม้เหนื่อยกายเหนื่อยใจฉันยินดี
ให้เด็กไทยได้ดีมีคุณธรรม
ในนามของพระวิทยากรจังหวัด
แม้งานหนักไม่ท้ออสร้างสรร
หวังประโยชน์ก่อเกิดเด็กดั่งฝัน
เพียงแค่นั้นสุขใจได้ทำงาน
15 กรกฎาคม 2552 22:00 น.
ลุงเอง
ณ ท่ามกลางขุนเขาและไอหมอก
สายลมหอบความเย็นเช่นวสันต์
หอมพฤกษามาพร้อมแสงตะวัน
ประดุจดังแดนดินถิ่นเทวัญ
มวลหมู่ไม้ไหวลู่สู้พายุ
เปรียบประดุจท้าทายไม่ใหวหวั่น
ทั้งกิ่งก้านท้านลมรวมพลัง
ใบไม่พลัดพัดร่วงควงสู่ดิน
สายหมอกลอยละลิ่วปลิ่วผ่านหน้า
หนาวอุราพาใจให้ถวิล
ยืนกอดอกมองฟ้าอย่างชาชิน
ณ แดนดินถิ่นนี้มีเพียงเรา
ณ ท่ามกลางขุนเขาและไอหมอก
ธรรมชาติได้มอบความสุขสันต์
แม้ยามนี้ไม่มีแสงตะวัน
ในใจฉันนั้นมีแสงแห่งธรรม
9 กรกฎาคม 2552 16:38 น.
ลุงเอง
อักษราภาษาชั่งบาดจิต
เมื่อตรองตริมิสมคารมศิลป์
พาภาษาวิบัติอาภัพจริง
วิเศษยิ่งมิ่งมิตรที่ติชม
นับแต่นี้ต้องมีสติก่อน
จึงค่อยออนบทความตามเหมาะสม
ผิดอีกครั้งคงนั่งเศร้าตรอมตรม
ผิดอีกหนคงไม่มีอภัย
หน้าส่วนตัว
702
